We zijn weer helemaal opgetrompt....

Leuk en lastig: jezelf een aantal maanden nuttig zien te maken in Holland en dat dan gelijk combineren met – ahem - “een stukje me-time” (je weet wel: ff chillen en wat kwalitijd vrijmaken...). We worden echter wel schikbarend snel weer Nederlander hoor: we mopperen de laatste weken ineens even hard mee over het miezerweer en die treinen rijden hier nog steeds niet op tijd, het is toch van de gekke..... En niet alleen mentaal merken we een omslag, ook onze klerenkast doet raar. Misschien hadden we niet zoveel sandwiches moeten smikkelen in Amerika en misschien ook beter om wat te minderen met die dropjes, want eerlijk is eerlijk: niets past ons ineens meer. Aan de andere kant: in Papua wachten ons nu wel goedkeurende blikken, dol als ze zijn op ‘wit en dik’.... Maar goed: onszelf nuttig maken, hadden we het over. Leuk en lastig dus, maar niet onmogelijk:

Zo hebben we ons ter lering ende vermaak een week lang het zweet voor de ogen getimmerd, gemetseld, gelast, etc. op het WOT-terrein in Twente. Elk jaar wordt er daar door de Werkgroep Ontwikkelingstechniek van de Universiteit Twente een cursusweek gegeven voor ontwikkelingswerkers in spé. Naast het feit dat we nu niet meer met de ogen knipperen en bleke neusjes krijgen bij termen als ‘optrompen’, ‘hotelschakeling’ of’ carburateur’, hebben we in die korte tijd ook zeer praktische technieken onder de knie gekregen. Zo hebben we putten geslagen met een spuitlans en knikkerpompen in elkaar gezet van PVC-pijpen. Het is een combinatie die zeer geschikt is voor de situatie en bodemesteldheid in/rond Senopi en de benodigde materialen zijn ook allemaal verkrijgbaar in Manokwari. Het belangrijkste: het is een techniek die makkelijk uit te leggen en toe te passen is. We zijn op dit moment, samen met de SDSP, dan ook bezig om het een en ander te vertalen in een concrete sponsoraanvraag. Bedoeling (en goede voornemen) is om schoon water nog dichter bij de mensen te brengen, door ze letterlijk zelf de putten te laten slaan en de pompen zelf in elkaar te laten zetten. En natuurlijk zelf onderhouden he, want anders zitten we er over 20 jaar nog...

We hebben ook allebei meegelopen in een ziekenhuis in Breda; Ellis op de kraamafdeling en Jurgen op de afdeling kindergeneeskunde.Een goed moment om onze praktische vragen te kunnen stellen en wat situaties van dichtbij mee te maken. En natuurlijk altijd leuk om ook eens zo’n mooi pakkie te dragen.

Verder is Jurgen nog een week op autosleutelcursus geweest en kan hij je nu alles vertellen over bougies, dynamo’s, krukassen en injectie-motoren. En ook fijn: de meest voorkomende reparaties uitvoeren. Daar waar zelfs hij het dan vervolgens niet meer weet, kan hij tenminste nog wel beoordelen of er uberhaupt wel iets mis is aan de auto. We verwachten dan ook dat niet alle automonteurs in Manokwari even blij zijn met Jurgen’s verworven inzichten en voorspellen voorzichtig een complete instorting van de lokale garage markt wegens tegenvallende inkomsten vanuit Senopi.

Zoals bekend was onze ‘planning’ om half augustus weer naar Papua te vertrekken. Dat hebben we echter iets uitgesteld om diverse redenen. Belangrijkst is dat we op deze manier zo’n € 2000,=, die we hard nodig hebben binnen het project, uitsparen. Op 20 september is er namelijk een vrij belangrijke bijeenkomst waar de SDSP bij is uitgenodigd door het WNF. De inzet van de SDSP: structurele financiering van de programma’s in Papua. Voor de SDSP reden om de aanwezigheid van 1 van ons hierbij te verlangen. Omdat wij geen zin hebben om een potje heen en weer te pendelen als we koud weer in Papua zitten, hebben we besloten dat 1 van ons tot na die bijeenkomst hier blijft. Dat is Ellis geworden. Jurgen vliegt op 11 september (jaja, living on the edge ....) en Ellis volgt de 23e.

Ons uitgestelde vertrek geeft ons wat extra lucht om zaken nog wat beter te regelen. Ons visum is inmiddels binnen, dus die buit is binnen.En wat er verder allemaal aan regelwerk ligt: laten we jullie niet gaan vervelen met belastingperikelen,informatiebeheergroepen die niet willen geloven dat we echt niet zoveel meer op kunnen brengen per maand, pensioengaten opvangen, ineens emigrant zijn of toch niet, budgetverantwoording en natuurlijk het aloude spelletje ‘sponsorzoeken'.

Een leuke bijkomstigheid is trouwens dat wij nu aanwezig kunnen zijn bij de bruiloft van Ricky en Theo. Jurgen is zowaar gelijk tot getuige gebombardeerd zodra duidelijk was dat we er nog zouden zijn. Ellis op haar beurt was zeer vereerd toen ze mee mocht bij het uitzoeken van de trouwjurk.

En wat gebeurt er in de tussentijd allemaal in Papua? Nou, eigenlijk nog best een hoop.
Onze lokale vrijwilligster Santi probeert onze afwezigheid zo goed en kwaad als het kan op te vangen en dat lukt haar eigenlijk heel erg goed. De immunisaties lopen bijvoorbeeld door onder haar toeziend oog, maar ook heeft ze samen met de pater tijdig kunnen ingrijpen toen er opnieuw een kindje een pan kokend water over zich heen kreeg. Het kindje (kleine Jurgen) is ge-evacueerd naar het ziekenhuis in de stad en maakt het naar de laatste berichten redelijk goed. Verder is er door de dorpelingen hard doorgewerkt aan de omheiningen, is de visvijver inmiddels zo goed als klaar en hebben we een wisseling van de wacht gekregen van frater Adrian. Zijn stagetijd zat erop in juni, maar de bisschop is blijkbaar zo tevreden over Senopi als stageplaats, dat hij er 2 fraters in opleiding voor terug heeft gegeven. Het wordt dus nog druk in de pastorie, want ook wij krijgen vanaf september een versterking van de gelederen. Jettie komt ons namelijk een half jaar lang ondersteunen. Zij is verpleegster in het UMC en zal zich het komende half jaar vooral gaan toeleggen op het helpen verbeteren van de werkstructuur in de kliniek.

Er is nog veel meer te melden, maar daarvoor verwijzen we je graag naar onze website www.kuku.nl die weer behoorlijk bijgewerkt is. Zo zijn er weer behoorlijk wat mensen geweest die ons hebben verblijd met een spontane sponsoractie. Ook hebben we ons foto repertoire wat uitgebreid (nieuw! www.jurgel.nl) en hebben we een best wel kek filmpje gemaakt over de afgelopen 2 jaar. Dat alles kun je bekijken op onze site, dus komt dat zien!

En dan zitten we voor we er erg in hebben alweer in een krakkemikkig toestel van Banzai Airways naar Manokwari. Zitten we weer achter ubertraag, lichtnetuitvallend internet af en toe een berichtje te plaatsen over de dol dwaze jungle avonturen van dit stelletje volgevreten bleekscheten. Dan gaan we weer timmeren, schoffelen, babbelen en assisteren met van alles en nog wat. Dan kunnen we weer dagen lopen naar verlaten dorpjes en hannesen met de satelliet-telefoon omdat iemand is aangevallen door een bosvarken.

We zijn voornemens om jullie weer wat regelmatiger op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen (we zitten inmiddels zelfs op Twitter, al hebben we nu al spijt). Andere voornemens: meer genieten van de jungle en beter op onszelf letten.

En voor we het weten, zitten we dan weer als bruine sprietjes op jullie bankjes, in jullie tuin, jullie wijn op te drinken in 2011...

‘Tot morgen’!

J&E