Hump that Bump

Tja, en dan is het een kwartaal geleden dat we elkaar weer gesproken hebben. Wij bevinden ons momenteel in Yogyakarta op Java en hebben de laatste weken heel wat afgereisd. Na 2 maanden in het binnenland gezeten te hebben, zijn we eerst met Jettie via Sorong naar Suswa gereisd. In Sorong moesten we even vingerafdrukken en foto’s laten maken voor onze vrienden bij de immigratiedienst, maar dat was gelukkig zo gepiept. Mensen die het een onderneming vinden om van Amsterdam naar Groningen te rijden, wordt afgeraden om naar Suswa te reizen. Suswa is een aanslag op de bips, rug en nekspieren, helemaal wanneer je een malloot van een zelfmoordterrorist van een chauffeur hebt ingehuurd. We hebben in één week 3 keer de acht uur durende reis van Sorong tot Suswa - vol keien, gaten in de weg en gladde banzai hellingen - doorstaan en we zijn er best trots op. ‘s Nachts schreeuwden onze ruggen en bilhelften door onze halfslaap heen, maar voor de rest is het very worthwhile geweest.
Suswa ligt aan het eind van een vlakte, aan het begin van het Tamrau gebergte. Er is nu net bovengenoemde, vooral voor levensmoedigen bestemde, weg geopend en de bevolking maakt dus pas net kennis met aspecten van onze moderne samenleving. Coca-cola meets pijl en boog. Zoals dat twee/drie jaar geleden in Senopi ook het geval was. Suswa is schitterend. Diep in het oerwoud, vol vogelgezang, woeste kraakheldere bergbeken, adembenemende ravijnen en vergezichten, onontdekte reusachtige grotten. Een klein beetje Livingstone hebben we ons wel gevoeld. Mensen die naar Senopi gaan: wees niet getreurd. Senopi is even mooi en ligt maar 100 mijl verderop. Het tussenland is echter dusdanig ruig dat het te voet zeker 5 dagen lopen is. Met het openbaar vervoer (woehaaa ha ha ha ha, even lachen) kan de afstand vanuit Sorong in een dag worden afgelegd. Vanuit Senopi is het zelfs mogelijk in een aantal uur, met een klein vliegtuigje en dan een BROMMER!!!!!!!! ..jawel, de afstand te overbruggen. Suswa lijkt een goed startpunt voor een nieuw moeder en kindzorgprojec, we hebben in een paar dagen tijd een goede indruk gekregen van het gebied en wat erg leuk was, was dat we met een delegatie vanuit Senopi waren: het dorpshoofd, de mantri, de verpleegster en nog wat mensen uit Senopi hebben samen met ons de socialisatie bijeenkomsten gehouden in Suswa en omgeving. Zij wilden uit de eerste hand kunnen vertellen over het programma aan hun verre familie in district Mare. Spijkers met koppen over het wel of niet doorgaan van een programma in dit nieuwe gebied worden in maart in Holland geslagen met de SDSP.

Na Suswa zijn we met kleine Ellis Syufi, die inmiddels bijna een jaar oud is, en haar ouders naar Lombok gevlogen. Kleine Ellis is geboren met een hazenlip en gespleten gehemelte en kon op Lombok geopereerd worden door een team doktoren via de Rotary club. Omdat de ouders nog nooit gevlogen hadden, hebben we besloten mee te reizen, omdat we toch ongeveer die kant op moesten. Het is leuk om te zien hoe zij de reis beleefden; uit het vliegtuig turend hoorden we moeder Tineke af en toe ‘gila....gila...’ (gek.....gek...) mompelen en de luchthaven in Manado maakte qua omvang al zeer veel indruk. Toen we tijdens het wachten even naar de wc gingen, maakte ze ook voor het eerst kennis met een designkraan en een handenblower. Om maar te zwijgen over de roltrap... Inmiddels is kleine Ellis geopereerd aan haar lip en zijn ze zelfstandig terug gereisd naar Sorong. Over een half jaar volgt de 2e operatie aan haar gehemelte. Jantine, hartstikke bedankt voor al je hulp!
Wij zelf zijn doorgereisd naar Yogyakarta, waarvandaan we komende dinsdag (!!) richting Nederland vertrekken voor ons halfjaarlijkse visumverlenging, de nodige vergaderingen met de SDSP en ook om even bij te komen van de afgelopen drukke, maar ook emotionele maanden.

Want hoe is het verder in Senopi? Eigenlijk erg goed. Na Santi’s overlijden en de nasleep ervan in de vorm van het politie-onderzoek (dat eigenlijk tot op de dag van vandaag nog voortduurt, hebben we besloten zo lang mogelijk in Senopi te blijven om de verloren tijd in te halen en ons bezig te houden met het – waar mogelijk – overdragen van delen van het programma, de kadertraining, metingen te houden, de watervoorzieningen af te ronden en van alles en nog wat meer. Jettie en Monique hebben goed geholpen, zelfs levens gered, belangrijke contacten opgedaan, en voor veel respons gezorgd onder de Senopinaren. Jettie is zelfs in haar uppie nog even terug naar Senopi om drie dagen op een podium te hossen met de plaatselijke bevolking om de komst van de eerste missionarissen te vieren.
Ellis heeft met Tina en Jettie een drie dagen durende training gegeven aan 15 mensen uit 4 dorpen. Deze training vormt een belangrijk onderdeel van onze pogingen om duurzaam preventieve gezondheidszorg in te bedden bij goedwillende moeders en vaders die leven in het distrikt Senopi. Iedereen was laaiend enthousiast en onder de 15 kaderleden bevonden zich zelfs 3 mannen! Tijdens de training hebben we vooral veel praktische dingen geoefend (hoe kun je zien dat een kindje longontsteking heeft, hoe kun je iemand’s hartslag meten, hoe vul je een groeicurve in) en hebben we samen ook een tippy-tap in elkaar gezet. Dit is een eenvoudig handenwas-constructie die je maakt van een lege jerrycan, een paar stokken en een touw (zie foto’s op ons Picasa album).
Jurgen en ook Hans hebben zich beziggehouden met onder andere het afronden van de waterputten in Asiti, Arapi en Senopi, het verder uitbouwen en overdragen van lokale handel en vooral veel babbelen om de projecten nog verder in te bedden bij alle lagen van de bevolking. Dat dit alles nog niet zo eenvoudig is, moge duidelijk zijn. Voor veel Senopinaren lijkt alles (waterputten, electricitiete, gezondheidszorg) nog steeds uit de hemel (Nederland) te komen vallen. De SDSP probeert voor zelfstandigheid te zorgen. Dat betekent dat mensen zelf iets moeten doen voordat ze iets krijgen. Een hele klus omdat de overheid wel dingen weggeeft zonder er iets voor terug te vragen. Mensen voelen zich in aanleg dus niet verantwoordelijk voor wat er in hun dorp gebeurt. Ze hebben van oorsprong nooit geleerd dat er met eigen inzet heel veel mogelijk is. Maar onderhand kunnen de mensen er (ook letterlijk) niet meer omheen: veel deelactiviteiten van het programma maken inmiddels deel uit van het aangezicht van hun leefomgeving. Mensen zien steeds meer de effecten van 2,5 jaar ‘bemoeienis’ gereflecteerd op hun eigen dagelijks leven; ze hebben iets meer te besteden, ze hebben toegang tot schoon water, hun kinderen gaan minder snel dood (oh, we hebben hier fantastisch nieuws over te melden maar daarover zeer binnenkort meer!) , er spreken meer kinderen wat woordjes Engels, etc We zien vaker dan voorheen dat mensen voorbeelden overnemen. Dus ja, er is vooruitgang, maar ontwikkelingswerk is en blijft ontzettend moeilijk (ach kom we mogen zo af en toe toch best even klagen): elk stukje energie dat we hebben, proberen we aan te wenden om de ingewikkelde puzzel die opbouwwerk in de binnenlanden van Papua heet, op te lossen. Zo is een waterput met schoon drinkwater voor het dorp Asiti die net afgebouwd is, de volgende dag bijna gesaboteerd door één jaloerse bewoner van een ander dorp. Ondanks intensieve socialisaties vooraf. Ondanks een grote onderlinge consensus. Eén kwibus is er blijkbaar van overtuigd dat dit de manier is om zijn ongenoegen te uiten over iets wat waarschijnlijk zelfs helemaal niets met ons te maken heeft, maar bijvoorbeeld met de neef van zijn vrouw waar hij om de 1 of andere reden boos op is en die hij water heeft zien halen bij die waterput. Of een moeder en baby uit een dorp in Myah overlijden op de operatietafel in Manokwari omdat de familie toch eerst een plaatselijke bosdokter had ingeschakeld, vervolgens pas om hulp vroegen bij de kliniek in Senopi en zuster Tina, Ellis en Jettie in dat laatste stadium eigenlijk niets meer konden doen, behalve een infuus aanleggen en haar als de wiedeweerga naar de stad sturen. Ontwikkelingswerk in de binnenlanden van Papua is vooral voor mensen die focussen op informele edukatie, met enorm veel geduld, incasseringsvermogen en een ontzettend lange adem. Wij scharen onszelf niet onder de alleswetende ontwikkelingswerkers, misschien meer onder het type ‘onkruid vergaat niet’, maar we zullen de laatste zijn die zullen zeggen dat het makkelijk werk is. We weten dat elders in Papua ook iemand zit die dit al vele jaren volhoudt: Rita Vandermaele. Zij zit daar in d’r eentje! Daarvoor hebben wij enorm respect. Dan knijpen wij in onze handjes dat we dit samen kunnen doen, ook nog eens onder de goede hoede van de SDSP en het bisdom en met de nodige hulp in de vorm van vrijwilligers en natuurlijk de donateurs en sponsoren in Nederland. Ook het afgelopen jaar hebben we – naast de programma-activiteiten – weer mensen kunnen helpen met gelden uit het Koffertje, zoals kleine Ellis met de hazenlip, diverse vrouwen in bevallingsnood en ook de kleine bibliotheek in Senopi hebben we verder kunnen uitbreiden met mooie en educatieve boeken.

Doordat we lang in het binnenland zaten, hebben we niets van ons kunnen laten horen via het weblog of email. We hebben daarentegen ontzettend veel kunnen doen. Voor ons is dat doorslaggevend, hoe graag we ook onze ‘Public Relations’ en de communicatie met onze familie en vrienden beter op peil zouden willen houden!
We zijn breder aan de slag gegaan; niet alleen in district Senopi, maar ook in het aangrenzend district Kebar. In Akmuri en Apoki houden we inmiddels ook posyandu en mobiel spreekuur en de economie komt ook daar op gang doordat het programma van de mensen erwten, bruine bonen (!) en pinda’s afneemt. In Anjai zijn we met de dominee en kerkgemeenschap in overleg gegaan om de daar aanwezige, maar in verval geraakte, waterbak te rehabiliteren. Zij voeren dit zelf uit en wij ondersteunen met financien (onder andere bij elkaar gebracht door de ZWO groep Oost Betuwe, waarvoor dank!). In Akmuri en Apoki hebben we met de lokale bevolking de huidige waterputten bekeken om te bepalen welke verbeteringen mogelijk zijn; zij krijgen binnenkort cement vanuit het programma om de verbeteringen aan te brengen.

Verder hebben we dokter Gunawan op bezoek gehad, die in Papua bekend is om zijn informatieve en bijzonder amusante AIDS voorlichtingen. Hij is met ons het hele district doorgegaan. De dosis- en indicatielijst t.b.v. effectiever medicijngebruik is inmiddels gereed en wordt as we speak in de praktijk uitgetest. Ook hebben we op de valreep nog een extra microscoop kunnen scoren voor de kliniek in Senopi via het Dinas Kesehatan en hebben we vorige maand weer een lading klamboes kunnen uitdelen in 4 dorpen.

Van dit alles staan er dan ook weer een hoop foto’s online op https://picasaweb.google.com/jurgelkuku/FebruariMaart2011#
dus klik even door en je bent weer even zoet.

Dit is alweer een heel verhaal en nog lang niet alles, maar het wordt zo onderhand toch echt tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van het wel en wee van de Nageltjes. We weten dat de tijd in Nederland vol zal zitten met vele verplichtingen, maar hopen en verwachten ook de tijd te kunnen vinden om deze en genen weer eens te kunnen spreken onder het genot van een alcoholische versnapering (jippie!) en/of een zak drop. Misschien tot ziens in Nederland en anders via de digitale snelweg.

Liefs,
Jurgen & Ellis


OK, nog 1 toppertje dan omdat die zo echt Papua is...:

Toppunt van efficiente bedrijfsvoering
Onderweg van Kambuaya naar Sorong zien we vanaf een afstandje op de weg een complete Papua familie ijverig bezig met het vullen van een groot gat in de weg met keien. We keken elkaar al aan van: wauw, moet je die eens verantwoord bezig zien met zijn allen. Gelijk daarop vertelt de chauffeur dat deze mensen hier elke dag staan, wachten tot ze een auto aan horen komen om dan als een bezetene keien in het gat te gooien. ’s Avonds halen ze de keien er weer uit, om het hele riedeltje de volgende dag weer te herhalen... En natuurlijk wordt de argeloze voorbijganger verzocht om een financiele bijdrage aan deze mensen die zich belangeloos inzetten voor een gatenvrije weg...