Kruistocht

(UPDATE: ergens in mei zijn per abuis al onze tot dan toe geplaatste foto's van het weblog verdwenen. Inmiddels (juni) hebben we weer extra fotoruimte aangeschaft en staan er weer een heleboel foto's op dit weblog (bij dit bericht).
Veel kijkplezier!)



Na lange tijd radio stilte melden we ons maar weer eens op dit blog. Zelf zijn we met terugwerkende kracht wel trots op onze eerdere regelmatige berichtgeving, edoch een beetje verbaasd dat de tijd zo snel voorbijvliegt dat ons vorige bericht alweer dateert van 2 maanden geleden.
Niet dat er niets te melden valt, integendeel, maar misschien vallen ook wij ten prooi aan het gevoel nergens genoeg tijd voor te hebben. Hoewel wij het desondanks hartgrondig eens zijn met de spreuk (wederom uit de koker van ons aller Leo) “In Nederland hebben we horloges, in Papua hebben we de tijd”.

Laten we eens beginnen met het bedanken van de trouwe schrijvers die, ondanks uitblijven van enige berichtgeving van onze kant, toch telkens weer onze inbox vullen met wetenswaardigheden, nieuwtjes, harten onder de riem en vette roddels.

We kunnen weer een hoop vertellen over het project, maar aangezien er binnenkort weer een SDSP nieuwsbrief verschijnt, houden we het voor nu even (soort van) kort.
We hebben een opdracht binnengesleept van de ILO (International Labor Organization) waarbij de SDSP gevraagd is groepsdiscussies te organiseren rondom het thema Learning Conversations. Doel is om met handvaten en oplossingen te komen voor de problemen waar jonge mensen in Papua mee te maken krijgen zodra ze een bedrijfje willen starten.
De vrouwengroep heeft een doorstart gemaakt, waarbij alle vrouwen uit het district hebben aangegeven op welk gebied ze zich specifiek willen inzetten: educatie, gezondheid of nijverheid. Er zijn concrete doelen uit naar voren gekomen voor de komende maanden: elk gezin een lamp op zonne-energie (specifiek de Sunnan lamp van IKEA), (lees)brillen, in elk dorp minstens 1 naaimachine voor gezamenlijk gebruik, het verder uitwerken van een TK (peuteropvang) en het focussen op de trainingen posyandu en voeding. De benodigde inkomsten om dit alles door te laten gaan, komt van de verkoop van handwerk: traditioneel geweven en gehaakte nokens, de hoofd- en armbanden, geweven schouderkruisbanden en producten van boombast en graszaden. In Nederland voor ons de taak om te zoeken naar mogelijkheden om de zonnecellampen te bemachtigen en te kijken of er mogelijkheden zijn om via Focus on Vision instelbare brillen te verkrijgen. Dit zijn brillen die je zelf kunt instellen, wat de noodzaak van oogmetingen wegneemt.
De immunisaties zijn verder uitgebreid naar het volgende district Myah en ook het dorp Akmuri uit het naastgelegen distrikt Kebar staat voor deze maand op de agenda. De verplegers in de kliniek zijn nu zelf verantwoordelijk voor het koelhouden van de vaccins en het bijhouden van de data en tot nog toe loopt dat goed. Het is ook voor ons afwachten hoe het de komende maanden zal verlopen tijdens onze afwezigheid. Er valt nog het een en ander te verbeteren t.a.v. het bijhouden van de medicijnvoorraad en het hygienisch werken, maar we zien steeds meer structuur komen in de aanpak.
Er wordt nog steeds verbouwd aan de pastorie; het werk blijft regelmatig liggen omdat we andere klussen voor laten gaan, zoals het afmaken van de waterput in Aprawi, het (naar goed voorbeeld van Jan Sjerps) opbouwen van een betere varkensstal en het bijhouden van de hekwerken. Wel hebben we inmiddels de nieuwe badkamers in gebruik kunnen nemen en dat is al een goede stap voorwaarts naar iets meer privacy. Er valt nog veel meer te melden, maar zoals gezegd: binnenkort weer een uitgebreide SDSP nieuwsbrief, te vinden op de sdsp site en op kuku.nl.

Wanneer we in Senopi zitten, sijpelen de nieuwsberichten uit Nederland wel door via de satelliettelefoon, maar het blijft maar een tipje van de sluier die we meekrijgen. Zo schijnen er onlusten te zijn in Kirgizie en Thailand en hoorden we dat een grote aswolk het vliegen naar en van Europa belemmerde. De Derde Wereldoorlog zou morgen kunnen uitbreken en we zouden er geen flauw benul van hebben. Andersom gebeuren hier ook dingen die een nieuwsitempje waard zouden zijn bij NOVA, zoals het Merpati vliegtuig dat een paar weken geleden iets te hard kwam aanvliegen op het vliegveld van Manokwari en door de snelheid en hevige regenval in een slip geraakte. Resultaat: een doormidden gebroken vliegtuig in een greppel aan het eind van de landingsbaan, 20 gewonden en 2 doden. Hmm.... we vliegen over 1,5 week met Merpati.... We houden onszelf maar voor dat de recente gebeurtenissen de gemiddelde Merpati piloot vast tot wat meer voorzichtigheid hebben gemaand.
Afgelopen maand was op diverse fronten ietwat spannend: het hele district was in rep en roer omdat een hoge pief uit het volgende district had laten vallen dat wij met ons project niet welkom waren in zijn dorpen, omdat er meer achter schuil zou gaan dan achter onze eco-toeristische activiteiten. We hielden er vast vette commerciele activiteiten op na, was de niet uitgesproken verdenking. Dit veroorzaakte grote onrust onder zowel de bevolking van district Senopi als in het volgende district, boos als de mensen waren dat de hoge piefen aan het Moeder-en-Kindzorgproject durfden te komen, net nu de mensen toegang hebben gekregen tot immunisaties en basiszorg. Voor we het wisten, waren er wegversperringen opgeworpen door de bevolking om de hoge piefen tegen te houden, kwam de sterke arm polshoogte nemen in Senopi en werd onze chauffeur door hen onder druk gezet om bewijs tegen ons te verzamelen zodat we onder het mom van ‘provocatie’ het land zouden kunnen worden uitgezet. Al die tijd hebben we ons heel bewust zoveel mogelijk buiten deze toestand proberen te houden. Enerzijds was het heel bijzonder om te zien en te merken dat er zoveel steun is van de bevolking voor het project, zelfs in die mate dat ze de strijd willen aangaan met de overheid die moeilijkheden veroorzaakt. Maar anderzijds zitten we natuurlijk helemaal niet te wachten op dit soort perikelen, temeer daar er helemaal geen sprake is van commerciele activiteiten. Maar Papua’s zijn heethoofdig en voor je het weet komt de mobiele eenheid even orde op zaken stellen en dan zijn de rapen pas echt gaar. Wat meer kun je doen dan rustig blijven, mensen proberen te kalmeren en je er voor de rest zo weinig mogelijk mee bemoeien?? Maar het spookt wel door je hoofd: Welke grote vriend ga ik bellen wanneer “the shit hits the fan”?. De burgemeester, de Bisschop, de neerlandse ambassade, de grote politiebaas in Yayapura? En bovendien is de satellietontvangst door de aanhoudende regenbuien, de laatste stuiptrekkingen van het regenseizoen, nogal slecht dus wie weet valt er niet eens een grote vriend te bellen. Uiteindelijk, met name dankzij de rustige opstelling van manlief Jurgen en de inspanningen van pater Leo, is een en ander in rustiger vaarwater gekomen, maar het heeft ons de nodige energie gekost. Het voert te ver om alles hier op het blog te vertellen, maar het waren spannende weken, laten we het daarop houden.
We hebben in de afgelopen periode ook de nodige leuke dingen meegemaakt; de viering van 16 maart (zie foto’s op het Picasa album – meer foto’s volgen zodra we weer een betere internetverbinding mogen ervaren), de geboorte van een klein Ellisje, de burgemeester van Manokwari die in het logement in Senopi heeft gelogeerd, kinderen die groeiachterstanden hadden en dat nu aan het inlopen zijn, een patiente die we door evacuatie hebben kunnen laten opereren aan een tumor, etc. etc. We hebben helaas afscheid moeten nemen van Grietje, die hier 5 maanden is geweest en een goede vriendin is geworden. Niet alleen wij zijn weemoedig, ook de gehele bevolking van Senopi en de meiden in het YAT hebben 3 dagen niet gegeten omdat ze zo verdrietig waren dat ze weer vertrok.
En zo bereiden we ons weer voor op ons vertrek naar Nederland, waar we 17 mei zullen aankomen. Hoewel er alweer veel ingepland staat (o.a. een vakantie naar Amerika – joechei!), zullen we gelukkig – met name in juli – ook tijd hebben om uitgebreid bij te kletsen met iedereen. We zien er naar uit jullie weer in levende lijve en in goede gezondheid te zien.
Hieronder nog een topje 5 en een handleiding hoe een Papua vergadering door te komen: essentiele informatie om te overleven.... :)

Liefs en ‘tot morgen’
Jurgen & Ellis


TOPJE 5

“Gek dat mijn 350 euro kostende t-shirt van Cast-Iron, zorgvuldig gecostumized tot een met gaten en gebleekt geheel voor de stoere look, er hetzelfde uit ziet als de tien jaar oude, door het oerwoud bevlekte, shirts van de Papua’s die ze van Humana hebben gekregen”.

Nadat een felrode slang Jurgen op een haar na had gemist met zijn beetgrage bek:
Jurgen (de witte):“Zijn deze gevaarlijk?”
Willy (Karon Papua): “Deze niet zo”.
Jurgen: “Zijn ze giftig?”
Willy: “Deze niet zo”
Jurgen: “Heb je veel pijn?”
Willy: “Niet zo erg”
Jurgen: “Hoe lang heb je pijn?”
Willy: “Nou, je kan een paar weken niet lopen, maar daarna is alles weer als vanouds”.

Na drie uur lopen over de meest halsbrekende “paden” van het oostelijk halfrond om een toegezegde dertig meter hoge waterval te bewonderen, staan we bij een kabbelend beekje.
Willy: “Zo we zijn er…”
Jurgen: “Hoe bedoel je, waar is de waterval?”
Willy: “Hier (wijzend op het kabbelende beekje)”

Bij een hotspring aangekomen met een vooraanstaand figuur van de natuurbescherming met als doel de steeds zeldzamer wordende paradijsvogels te beschermen.
Een anonieme Papua: “Hier komen elke ochtend tientallen paradijsvogels drinken.
De vooraanstaande natuurbeschermer: “Echt waar! Tientallen?”
Een anonieme Papua: “Ja echt, vanachter die boom schieten we hele rugtassen vol”.

De kerkraad vroeg aan Jurgen of hij mee wilde doen in een toneelstuk. Hij zou meneer Jezus moeten spelen. Helaas was Jurgen niet meer zo goed op de hoogte van de betekenis van Pasen. Het ging er hier om dat de Here aan het kruis genageld zou worden en dat namen ze vrij letterlijk. De Here zou een kruis van ijzerhout van 40 kilo om pak ‘em beet 12 uur ‘s middags in de tropenzon naar “Golgota” moeten brengen. Helaas voor de Here was het plaatselijke Golgota ook al een pest end lopen. Het uiteindelijke compromis om de kruistocht met het hele dorp te houden bracht ietwat verlichting, maar aan de volle tropenzon en het langsgaan van alle veertien stadia viel helaas niet te tornen....


HET BEHEERSEN VAN DE PAPUA VERGADERTECHNIEK

Vereisten:
• Doorzettingsvermogen
• Geduld
• Flexibiliteit
• Improvisatie vermogen
• Adequaat kunnen omspringen met onverwachte situaties.
• Om kunnen gaan met het volledig ontbreken van enige vorm van structuur.
• Goed ontwikkelde bilspieren


Definitie van een Papuavergadering:
Een samenscholing van een onbekend aantal mensen op een onbekend tijdstip voor de duur van een onbekende tijd ergens nabij een onbekende plek waarbij ergens over gepraat gaat worden.

Tips en tricks:
• Neem voldoende water en zonnebrand mee,
• Hou er rekening mee dat een Papuavergadering in de meeste gevallen voor westerse begrippen erg kort (hij gaat niet door) of erg lang duurt. In dit laatste geval zijn een slaapmatje, een goed boek en een tandenborstel noodzakelijke voorzorgsmaatregelen.
• Wacht nooit tot iemand is uitgesproken, de kans hierop is te verwaarlozen.
• Een pot valium, voor als je tegen alle waarschuwingen in toch zo nodig voorzittertje wilt spelen.
• Bereid je vooral niet voor. Het is heel belangrijk om je niet voor te bereiden.Een onvoorbereid mens telt op een Papuavergadering voor twee. Mensen die zich toch hebben voorbereid kun je herkennen aan een licht psychotische blik in de ogen en meestal het net wat te wild schudden met een A4 papiertje.
• Ook hoef je niet uitgerust te zijn voor de Papuavergadering: het is volstrekt niet onbeleefd om meerdere uiltjes te knappen wanneer iemand aan het woord is. De beste houding is de houding die katholieken duiden als de “ik doe alsof ik heftig in gebed ben verzonken” houding. Dus met gevouwen handen, hoofd voorover en knikkebollen. Een eventueel gesnurk stoort niet, want gesnurk is voor de Papua’s niet van de Neerlandse taal te onderscheiden. Openlijk op je rug liggen ronken is in de meeste gevallen ook geaccepteerd omdat stoelen op een vergadering doorgaans niet aanwezig zijn.
• Om deel te nemen aan de vergadering is het zaak om abrupt en onaangekondigd een bepaalde stelling te deponeren die niets met het onderwerp te maken heeft, maar die wel de aandacht op je vestigt. Op het moment dat de aandacht op je gevestigd is, dient men heel snel aan een waterval van woorden te beginnen die langzaam maar zeker naar het onderwerp leidt waar jij naar toe wilt. Wees voorzichtig en zorgvuldig. Wanneer het de Papua’s niet interesseert, kan het zijn dat iemand anders abrupt zijn onderwerp op tafel gooit. Wees hier alert op.
• Ben je te snel en te besluitvaardig ,dan bederf je het voor de rest. Besluitvaardigheid is iets wat niet gewaardeerd wordt op de Papuavergadering omdat de Papua’s de vergadering gebruiken om te kijken hoe de onderlinge verhoudingen liggen. Mocht je tegen alle adviezen in toch besluitvaardig willen zijn tijdens een Papuavergadering, houdt er dan rekening mee dat - wanneer je van je vel papier opkijkt - iedereen er op een geruisloze manier van tussen is gegaan.
• Bij moeilijke onderwerpen is het volstrekt normaal om je eerst moed in te drinken. Doorgaans is het overmatig nuttigen van alcohol geen versneller van de vergadering. Hoewel fysiek geweld niet tegen jou bedoeld is, kan een benevelde man met pijl en boog gevaarlijk zijn voor iedereen binnen een straal van vijftig meter en voor de benevelde zelf. Mocht iemand naar pijl en boog grijpen, doe dan net als de rest: stuif zo snel mogelijk weg en maak je op hysterisch wijze uit de voeten.
• De aanvang van de vergadering is lastig. Hou er rekening mee dat je of veeeeeels (uren/dagen) te vroeg bent of veel te laat. Ervaringsdeskundigen zullen meewarrig het hoofd schudden en met lichte minachting naar de beginneling kijken die verwachtingsvol naar een vermeende vergadering sjokt. Te laat komen is absoluut geen probleem. Er zijn mensen die vijf minuten voor het eind aanschuiven. Het is verstandig om een goed boek mee te nemen en een strategisch punt in het dorp te bemachtigen om te kijken of een groepje mensen dat steeds groter wordt, zich naar een bepaald punt beweegt. Mocht dit het geval zijn, dan is een vergadering waarschijnlijk beginnende. Dit is echter geen garantie, want zo’n aanzwellend groepje kan zonder opgaaf van reden ineens weer op onverklaarbare wijze oplossen in het woud.
• Wanneer piepel je ertussen uit? Ervaringsdeskundigen vinden deze vraag het lastigst. Het kan zomaar zijn dat je denkt dat het is afgelopen en dat je naar huis gaat. Om er de volgende dag achter te komen dat er belangrijke beslissingen zijn genomen in het slot van de vergadering die nog ettelijke uren voortduurde. Echter: tot het einde blijven zitten, kan in veel gevallen resulteren in ernstige ondervoeding van betrokkene. Te vroeg weg gaan is ten allen tijde een betere oplossing dan te laat weg gaan. Elke vergadering zou weleens je laatste kunnen zijn.
• Het niet deelnemen aan een Papuavergadering kan worden opgevangen door een korte samenvatting te vragen aan iemand die wel bij een Papuavergadering is geweest. Je herkent mensen die wel hebben deelgenomen aan een Papuavergadering aan een licht hysterische glimlach en uitdrogingsverschijnselen. Maar de beste tip van al, wanneer het enigszins kan: niet deelnemen aan een Papuavergadering. Uitvoerig onderzoek heeft bewezen dat mensen die niet aan Papuavergaderingen deden, zeker tien jaar langer leefden. Tel uit je winst...