Zijn we weer!
Door: Jurgen & Ellis
Blijf op de hoogte en volg Ellis en Jurgen
18 November 2008 | Indonesië, Batavia
We zijn gisteren weer teruggekeerd uit Senopi. Komende vrijdag vliegen we naar Jakarta, want dan is ons eerste half jaar in Papua alweer achter de rug en moeten we even het land uit om ons visum te verlengen. Dit doen we in Manilla, op de Filippijnen. We knopen er 2 weekjes vakantie aan vast. Hebben daar wel zin in, maar hebben ook met een beetje weemoed afscheid genomen in Senopi. We komen daar over een maand (vlak voor Kerst) weer terug, maar toch; het is fijn daar te zijn en we kennen de meeste mensen nu goed.
Vorige week was het spannend; zouden we het halen of niet? Het is maar goed dat we niet wisten dat het tot op het laatste halfuur zo spannend is geweest in de top 5. Echt supergaaf dat we door mogen naar de finale. Nu is het aftellen tot aan donderdag. Kijken kunnen we niet, maar we houden de telefoon binnen handbereik. Ik kan er niet over uit hoe bijzonder het is dat er zich zoveel mensen zo betrokken tonen bij ons en het project. Het voelt soms een beetje als teveel eer; er zijn zoveel mensen die elk hun eigen ding doen dat minstens evenveel waard is als wat wij doen. Bovendien is het geen opoffering; we vinden dat we het mooiste werk ter wereld hebben!
Ik ben weer helemaal boven Jan en zo kon ik me de afgelopen weken eindelijk bezighouden met de dingen die nu een beetje waren blijven liggen. Zoals de vrouwenbijeenkomsten; die zijn superinteressant. Gewoon met een stel vrouwen uit het dorp praten over dingen die hen bezighouden. Hierdoor komen er heel concrete dingen naar boven waar we met elkaar over van gedachten wisselen. En oplossingen proberen te bedenken. Erg lonend en absoluut noodzakelijk. Het hele dorp draait hier op de vrouwen; die doen eigenlijk al het werk. De mannen jagen wel, maar zijn daarnaast vooral bezig met drinken of hun vrouw slaan. Bijna elke vrouw heeft daar ervaring mee. Ik kan er uren over uitweiden hoe gaaf het is, dit soort bijeenkomsten, maar de essentie is dat het voor de vrouwen fijn blijkt om te horen dat het anders kan. Jurgen gaat zodra we terugzijn starten met mannenbijeenkomsten en we hopen ze op een gegeven moment samen te kunnen voegen. Dingen bespreekbaar maken is de eerste stap naar verbetering. Er zijn gelukkig ook mannen die hun vrouw niet slaan en niet (of niet overmatig) drinken. Deze mannen proberen we extra bij de activiteiten te betrekken en hebben ook een duidelijke rol in het project.
Het was heel fijn om, niet gehinderd door ziekte, 2,5 week aaneengesloten in het dorp te zijn. Onze aanwezigheid, merken we, zet alles in een stroomversnelling. De mensen vinden het leuk als we er zijn en kloppen ook bij ons aan. Eergisteren zat ik in de keuken (okee, da’s misschien een groot woord voor het onhygiënische stinkhok waar kippen, honden en katten om het beste plekje vechten om hun drolletjes te poneren, maar goed: er wordt gekookt, dus dat maakt het dan de keuken) bij het kookvuur te kletsen met een stel vrouwen, terwijl Jurgen met hun mannen aan het praten was over de bouw van het gastenverblijf (bedoeld voor toeristen, maar ook voor gezondheidswerkers in de kliniek). De vrouwen vinden het leuk om te horen wat de positie van vrouwen in Nederland is en zijn verbaasd te horen dat Jurgen mij niet slaat. En helemaal verbaasd als ik zeg dat als Jurg dat wel in zijn hoofd zou halen, ik naar de politie kan stappen die hem vervolgens subiet in de boeien slaat. En monden open op het moment dat ik vertel dat wij overal in principe samen over beslissen. Een nieuwe wereld gaat er voor hen open, lijkt het.
Ook hebben we de 2e ronde immunisatie gehad van het weekend. Verspreid over 3 dagen zijn er weer 90 kinderen geïmmuniseerd en 13 zwangere vrouwen onderzocht. Bij gebrek aan de zuster (die in Manokwari was), was ik als enige vrouw met bovengemiddelde kennis van zwangerschappen door de mantri gevraagd om de vrouwen te onderzoeken. Buik voelen, ligging bepalen, harttoon luisteren, bloeddruk opmeten en korte anamnese. Ik was dus met terugwerkende kracht blij met mijn stagedag bij de verloskundige en het feit dat we erg praktische boeken bij ons hebben. Was bijzonder om te doen en gelukkig ging het bij alle vrouwen goed. Sowieso leren we hier veel bij over de ziektes en gezondheidsproblemen en met name hoe mensen er hier mee om gaan. Het gevaar voor veel kinderen schuilt hem in het feit dat ze te weinig (en te weinig gevarieerd) eten en het totaal ontbreekt aan enige hygiëne. Uiteraard helpt het gebrek aan schoon water ook niet mee. De kinderen met dikke buikjes zien we overal, maar mensen zijn daar aan gewend en zien het niet als een gevaar. Terwijl juist zulke kinderen door hun verminderde weerstand (tekort aan proteïne, verwaarloosde wondjes, wormen, etc.) veel vatbaarder zijn voor ziektes als malaria. Niet alleen vatbaarder, maar ook met een kleinere kans om er van te herstellen. Dat te kunnen veranderen, begint bij de vrouwen. Overigens zijn wij ‘vrouwen van Senopi’ het er met elkaar over eens dat er juist ook op school meer aandacht moet komen voor zaken als gezondheid en voeding; dat ontbreekt nu in het summiere programma. Ook bedachten de vrouwen zich dat de kinderen automatisch overnemen wat ze zien; als mannen hun vrouwen slaan, wat let hen dan om later hetzelfde te doen. Welk voorbeeld geven zij aan hun kinderen? Dit besef leverde wat oehtjes en aahtjes op, echt bijzonder om te zien. We gaan onze Engelse lessen (die we volgens het officieel gestempeld document dat we van de week ontvingen, vanaf januari gaan geven, 2 x een uur in de week) in ieder geval rondom dat soort thema’s organiseren.
En wat doe ik hier verder nog: ik loop regelmatig door het dorp om met de mensen te kletsen of met de kinderen te spelen, er komen dagelijks kinderen langs bij de pastorie om te tekenen of een boekje te lezen, leg een ziekenbezoekje af, verwissel soms een verbandje als de mantri dat vraagt of ik plant nog es wat wortelzaadjes in de groentetuin. Als we terug zijn, ga ik samen met een stel meiden manik-manik (armbandjes etc.) maken van harde vruchtjes die je hier bij de rivier volop vindt. Dat zijn hele leuke souvenirs waar ook in de stad vraag naar is. En natuurlijk elke avond fanatiek kaarten met de pater, dat hoort erbij. Verder heeft onze Ark van Noach weer een nieuw lid, te weten: puppie Toddie. Echt een schattig beestje en niet bang voor de schrik van de buurt Manis, die toch echt wel wat gruwelen op zijn kerfstok heeft staan jegens honden, varkens, kippen en zelfs koeien. Kasuaris Suzy rent iedereen de hele tijd achterna en schijt tussen de bedrijven graag de hele boel onder, waaronder de slippers van pater Leo (wat hij dan merkt op het moment dat hij ze aantrekt… )
De laatste 2 weken zijn mijn ouders hier geweest die zelf ook niet stil hebben gezeten en van alles en nog wat hebben opgeknapt in de pastorie, in de tuin bezig zijn geweest en van nut zijn geweest bij het kluswerk in en rond de kliniek. Bovendien was het erg gezellig en bijzonder om hen te kunnen laten zien waar we nu leven en werken. We hebben nu nog een paar dagen hier in Manokwari voordat we samen naar Jakarta vliegen. Ik vind het stoer dat ze hier helemaal naar toe zijn gekomen en we hebben leuke weken samen gehad.
En nu geef ik dan graag het woord aan mijn liefhebbende, niet-zuipende (tja, er gaat immers niets boven whiskey of een biertje, maar dat heb je hier nu eenmaal niet..) en Yof Cukup (lokale taal voor lekker ding) echtgenoot Jurrie:
Wat heb ik gedaan? Ja met de vrouwenmeppende, zuipende mannen aan de slag. Eerst dus maar uitleggen waarom ik mijn vrouw niet sla.
Maar deze mannen zijn dus druk aan de slag met de bouw van het gastenverblijf en… de polikliniek. En een nieuwe koeienstal en het begin van chocoladebouw/handel. Een nieuwe tuin aanleggen en een hek. Dat betekend dus steentjes regelen, hout regelen, vragen waarom ze in vredesnaam de regenpijp op die manier hebben bevestigd wanneer we toch echt duidelijk hebben aangegeven dat het op die andere manier moest… Met de bouw van de koeienstal hebben we een goede knakker in huis gehaald. Menneer heeft in twee dagen met zijn kapmes een hectare bos neergesabeld. Nu heeft meneer ook iets weg als de ietwat negroïde versie van de terminator, inclusief dito kekke bril en moet je met meneer ook absoluut geen ruzie krijgen. Deze Yan Sedik is echter (mits geen ruzie) een alleraardigste vent. Elke avond brengt hij braaf rapport uit van zijn verrichtingen en hij laat zijn vrouw (die er redelijk bij loopt en dus zeker niet elke dag wordt geslagen) regelmatig een stuk bosvarken of gebakken hertenvlees langsbrengen.
Een andere toffe peer is het dorpshoofd, Yan Tenewut. Hij is laaiend enthousiast over de chocoladeplannen van ons en is op zijn land tekeer aan het gaan. Dat wil zeggen op zijn land een dag lopen hiervandaan (over de die berg op heuvel zo bij riviertje dit). Hij heeft al 40 kilo en is erg beledigd wanneer ik toch verzoek om 500 kilo. Yan Tenewut is ook een woesteling om te zien maar erg grappig. Met hem ook liever geen ruzie. Wanneer hij kucht dan stuift iedereen al op.
Een iets minder woest uitziend mannetje is meneer Petrus. Hij is verpleger en komt bij mij tot mijn navel. Toch ook weer liever met hem geen ruzie, hij staat bekend om zijn uppercut wanneer dronke kerels hem plagen om zijn postuur. Deze mantri met zijn beperkte kennis is echter onze held. Met onze medicijnen stiefelt hij door bos, berg en dal om mensen met de meest onbenullige kwalen te genezen.
Omdat mijn ongeslagen vrouw hierboven al veel uiteen heeft gezet houd ik mijn rapportage wat kort (ik moet nog zuipen…).
Maar nog even serieus:
Echt, oprecht, ontzettend bedankt jullie mensen die het project en de Papua’s via ons zo steunen. Ik had zo’n inzet van jullie kant niet zien aankomen. Weet dat Ellis en ik ons erg gelukkig prijzen met zo’n sociaal netwerk. Het is moeilijk die inzet allemaal persoonlijk te prijzen, maar wij beloven ons net zo in te blijven zetten voor onze Papua-vrienden.
Liefs,
Ellis en Jurgen
Tip 1
Op onze website onder 'Nieuws' staat de SDSP nieuwsbrief van november. Hierin staat veel info over de voortgang van het project + wat foto's.
Tip 2
Neem ook eens een kijkje op het weblog van Bruno : http:brunojbr.waarbenjij.nu
Hij heeft hier ook veel foto's opgezet.
Vorige week was het spannend; zouden we het halen of niet? Het is maar goed dat we niet wisten dat het tot op het laatste halfuur zo spannend is geweest in de top 5. Echt supergaaf dat we door mogen naar de finale. Nu is het aftellen tot aan donderdag. Kijken kunnen we niet, maar we houden de telefoon binnen handbereik. Ik kan er niet over uit hoe bijzonder het is dat er zich zoveel mensen zo betrokken tonen bij ons en het project. Het voelt soms een beetje als teveel eer; er zijn zoveel mensen die elk hun eigen ding doen dat minstens evenveel waard is als wat wij doen. Bovendien is het geen opoffering; we vinden dat we het mooiste werk ter wereld hebben!
Ik ben weer helemaal boven Jan en zo kon ik me de afgelopen weken eindelijk bezighouden met de dingen die nu een beetje waren blijven liggen. Zoals de vrouwenbijeenkomsten; die zijn superinteressant. Gewoon met een stel vrouwen uit het dorp praten over dingen die hen bezighouden. Hierdoor komen er heel concrete dingen naar boven waar we met elkaar over van gedachten wisselen. En oplossingen proberen te bedenken. Erg lonend en absoluut noodzakelijk. Het hele dorp draait hier op de vrouwen; die doen eigenlijk al het werk. De mannen jagen wel, maar zijn daarnaast vooral bezig met drinken of hun vrouw slaan. Bijna elke vrouw heeft daar ervaring mee. Ik kan er uren over uitweiden hoe gaaf het is, dit soort bijeenkomsten, maar de essentie is dat het voor de vrouwen fijn blijkt om te horen dat het anders kan. Jurgen gaat zodra we terugzijn starten met mannenbijeenkomsten en we hopen ze op een gegeven moment samen te kunnen voegen. Dingen bespreekbaar maken is de eerste stap naar verbetering. Er zijn gelukkig ook mannen die hun vrouw niet slaan en niet (of niet overmatig) drinken. Deze mannen proberen we extra bij de activiteiten te betrekken en hebben ook een duidelijke rol in het project.
Het was heel fijn om, niet gehinderd door ziekte, 2,5 week aaneengesloten in het dorp te zijn. Onze aanwezigheid, merken we, zet alles in een stroomversnelling. De mensen vinden het leuk als we er zijn en kloppen ook bij ons aan. Eergisteren zat ik in de keuken (okee, da’s misschien een groot woord voor het onhygiënische stinkhok waar kippen, honden en katten om het beste plekje vechten om hun drolletjes te poneren, maar goed: er wordt gekookt, dus dat maakt het dan de keuken) bij het kookvuur te kletsen met een stel vrouwen, terwijl Jurgen met hun mannen aan het praten was over de bouw van het gastenverblijf (bedoeld voor toeristen, maar ook voor gezondheidswerkers in de kliniek). De vrouwen vinden het leuk om te horen wat de positie van vrouwen in Nederland is en zijn verbaasd te horen dat Jurgen mij niet slaat. En helemaal verbaasd als ik zeg dat als Jurg dat wel in zijn hoofd zou halen, ik naar de politie kan stappen die hem vervolgens subiet in de boeien slaat. En monden open op het moment dat ik vertel dat wij overal in principe samen over beslissen. Een nieuwe wereld gaat er voor hen open, lijkt het.
Ook hebben we de 2e ronde immunisatie gehad van het weekend. Verspreid over 3 dagen zijn er weer 90 kinderen geïmmuniseerd en 13 zwangere vrouwen onderzocht. Bij gebrek aan de zuster (die in Manokwari was), was ik als enige vrouw met bovengemiddelde kennis van zwangerschappen door de mantri gevraagd om de vrouwen te onderzoeken. Buik voelen, ligging bepalen, harttoon luisteren, bloeddruk opmeten en korte anamnese. Ik was dus met terugwerkende kracht blij met mijn stagedag bij de verloskundige en het feit dat we erg praktische boeken bij ons hebben. Was bijzonder om te doen en gelukkig ging het bij alle vrouwen goed. Sowieso leren we hier veel bij over de ziektes en gezondheidsproblemen en met name hoe mensen er hier mee om gaan. Het gevaar voor veel kinderen schuilt hem in het feit dat ze te weinig (en te weinig gevarieerd) eten en het totaal ontbreekt aan enige hygiëne. Uiteraard helpt het gebrek aan schoon water ook niet mee. De kinderen met dikke buikjes zien we overal, maar mensen zijn daar aan gewend en zien het niet als een gevaar. Terwijl juist zulke kinderen door hun verminderde weerstand (tekort aan proteïne, verwaarloosde wondjes, wormen, etc.) veel vatbaarder zijn voor ziektes als malaria. Niet alleen vatbaarder, maar ook met een kleinere kans om er van te herstellen. Dat te kunnen veranderen, begint bij de vrouwen. Overigens zijn wij ‘vrouwen van Senopi’ het er met elkaar over eens dat er juist ook op school meer aandacht moet komen voor zaken als gezondheid en voeding; dat ontbreekt nu in het summiere programma. Ook bedachten de vrouwen zich dat de kinderen automatisch overnemen wat ze zien; als mannen hun vrouwen slaan, wat let hen dan om later hetzelfde te doen. Welk voorbeeld geven zij aan hun kinderen? Dit besef leverde wat oehtjes en aahtjes op, echt bijzonder om te zien. We gaan onze Engelse lessen (die we volgens het officieel gestempeld document dat we van de week ontvingen, vanaf januari gaan geven, 2 x een uur in de week) in ieder geval rondom dat soort thema’s organiseren.
En wat doe ik hier verder nog: ik loop regelmatig door het dorp om met de mensen te kletsen of met de kinderen te spelen, er komen dagelijks kinderen langs bij de pastorie om te tekenen of een boekje te lezen, leg een ziekenbezoekje af, verwissel soms een verbandje als de mantri dat vraagt of ik plant nog es wat wortelzaadjes in de groentetuin. Als we terug zijn, ga ik samen met een stel meiden manik-manik (armbandjes etc.) maken van harde vruchtjes die je hier bij de rivier volop vindt. Dat zijn hele leuke souvenirs waar ook in de stad vraag naar is. En natuurlijk elke avond fanatiek kaarten met de pater, dat hoort erbij. Verder heeft onze Ark van Noach weer een nieuw lid, te weten: puppie Toddie. Echt een schattig beestje en niet bang voor de schrik van de buurt Manis, die toch echt wel wat gruwelen op zijn kerfstok heeft staan jegens honden, varkens, kippen en zelfs koeien. Kasuaris Suzy rent iedereen de hele tijd achterna en schijt tussen de bedrijven graag de hele boel onder, waaronder de slippers van pater Leo (wat hij dan merkt op het moment dat hij ze aantrekt… )
De laatste 2 weken zijn mijn ouders hier geweest die zelf ook niet stil hebben gezeten en van alles en nog wat hebben opgeknapt in de pastorie, in de tuin bezig zijn geweest en van nut zijn geweest bij het kluswerk in en rond de kliniek. Bovendien was het erg gezellig en bijzonder om hen te kunnen laten zien waar we nu leven en werken. We hebben nu nog een paar dagen hier in Manokwari voordat we samen naar Jakarta vliegen. Ik vind het stoer dat ze hier helemaal naar toe zijn gekomen en we hebben leuke weken samen gehad.
En nu geef ik dan graag het woord aan mijn liefhebbende, niet-zuipende (tja, er gaat immers niets boven whiskey of een biertje, maar dat heb je hier nu eenmaal niet..) en Yof Cukup (lokale taal voor lekker ding) echtgenoot Jurrie:
Wat heb ik gedaan? Ja met de vrouwenmeppende, zuipende mannen aan de slag. Eerst dus maar uitleggen waarom ik mijn vrouw niet sla.
Maar deze mannen zijn dus druk aan de slag met de bouw van het gastenverblijf en… de polikliniek. En een nieuwe koeienstal en het begin van chocoladebouw/handel. Een nieuwe tuin aanleggen en een hek. Dat betekend dus steentjes regelen, hout regelen, vragen waarom ze in vredesnaam de regenpijp op die manier hebben bevestigd wanneer we toch echt duidelijk hebben aangegeven dat het op die andere manier moest… Met de bouw van de koeienstal hebben we een goede knakker in huis gehaald. Menneer heeft in twee dagen met zijn kapmes een hectare bos neergesabeld. Nu heeft meneer ook iets weg als de ietwat negroïde versie van de terminator, inclusief dito kekke bril en moet je met meneer ook absoluut geen ruzie krijgen. Deze Yan Sedik is echter (mits geen ruzie) een alleraardigste vent. Elke avond brengt hij braaf rapport uit van zijn verrichtingen en hij laat zijn vrouw (die er redelijk bij loopt en dus zeker niet elke dag wordt geslagen) regelmatig een stuk bosvarken of gebakken hertenvlees langsbrengen.
Een andere toffe peer is het dorpshoofd, Yan Tenewut. Hij is laaiend enthousiast over de chocoladeplannen van ons en is op zijn land tekeer aan het gaan. Dat wil zeggen op zijn land een dag lopen hiervandaan (over de die berg op heuvel zo bij riviertje dit). Hij heeft al 40 kilo en is erg beledigd wanneer ik toch verzoek om 500 kilo. Yan Tenewut is ook een woesteling om te zien maar erg grappig. Met hem ook liever geen ruzie. Wanneer hij kucht dan stuift iedereen al op.
Een iets minder woest uitziend mannetje is meneer Petrus. Hij is verpleger en komt bij mij tot mijn navel. Toch ook weer liever met hem geen ruzie, hij staat bekend om zijn uppercut wanneer dronke kerels hem plagen om zijn postuur. Deze mantri met zijn beperkte kennis is echter onze held. Met onze medicijnen stiefelt hij door bos, berg en dal om mensen met de meest onbenullige kwalen te genezen.
Omdat mijn ongeslagen vrouw hierboven al veel uiteen heeft gezet houd ik mijn rapportage wat kort (ik moet nog zuipen…).
Maar nog even serieus:
Echt, oprecht, ontzettend bedankt jullie mensen die het project en de Papua’s via ons zo steunen. Ik had zo’n inzet van jullie kant niet zien aankomen. Weet dat Ellis en ik ons erg gelukkig prijzen met zo’n sociaal netwerk. Het is moeilijk die inzet allemaal persoonlijk te prijzen, maar wij beloven ons net zo in te blijven zetten voor onze Papua-vrienden.
Liefs,
Ellis en Jurgen
Tip 1
Op onze website onder 'Nieuws' staat de SDSP nieuwsbrief van november. Hierin staat veel info over de voortgang van het project + wat foto's.
Tip 2
Neem ook eens een kijkje op het weblog van Bruno : http:brunojbr.waarbenjij.nu
Hij heeft hier ook veel foto's opgezet.
-
18 November 2008 - 09:19
Nelleke:
He Ellis en Jurgen,
Wat fijn om te horen dat Jurgen geen losse handjes heeft. Wat ruimdenkend van hem.
Heel veel succes aankomende donderdag met de finale van Llink! En fijne vakantie voor binnenkort.
Nelleke -
18 November 2008 - 10:58
Barbara:
Donderdag half 9 zijn jullie op tv heb ik begrepen... dan heb ik nog tijd om nog even te regelen dat ik jullie eindelijk kan aanschouwen bij iemand anders op de beeldbuis... Op hoop van zegen !! Dikke kusss !! -
18 November 2008 - 11:02
Marijke Vd Linden:
Het is mooi om te lezen dat jullie afzonderlijk van elkaar een begin maken met hoe je omgaat met elkaar en het verschil laat zien. Om daarna met elkaar..de mannen en vrouwen, in gesprek te komen. Jullie maken een begin met hoe het anders kan. Het is ook mooi te zien hoe de foto's zijn met blije gezichten van iedereen en de kracht van het bezig zijn. Geweldig.
Succes en nu eerst een fijne vakantie, al zal het moeilijk loslaten zijn!Liefs -
18 November 2008 - 11:12
Ruud:
Zeg kids, jullie zijn toch zeker niet bezig de Papoea-mannen alle plezier te ontnemen?!
Liefs en leuks straks tussen de Filippinos.
Ruud -
18 November 2008 - 17:30
Frank En Ellen:
Dag lieve Ellis en Jurgen en Charles en Gré.
Fijn om te horen dat alles goed met jullie gaat. Wij hebben het hier in Gran Canaria ook erg naar onze zin. Wel jammer dat we niet bij de uitzending van LLiNK kunnen zijn, maar we gaan het van hieruit proberen te volgen. Waarschijnlijk via telefoon en later terugkijken met uitzending gemist, ze hebben hier wel goed internet.
Veel plezier in Jakarta en de Filippijnen. Charles en Gré tot op schiphol. Heel veel liefs en tot spreeks allemaal.
Frank en Ellen. -
18 November 2008 - 17:31
Frank En Ellen:
Dag lieve Ellis en Jurgen en Charles en Gré.
Fijn om te horen dat alles goed met jullie gaat. Wij hebben het hier in Gran Canaria ook erg naar onze zin. Wel jammer dat we niet bij de uitzending van LLiNK kunnen zijn, maar we gaan het van hieruit proberen te volgen. Waarschijnlijk via telefoon en later terugkijken met uitzending gemist, ze hebben hier wel goed internet.
Veel plezier in Jakarta en de Filippijnen. Charles en Gré tot op schiphol. Heel veel liefs en tot spreeks allemaal.
Frank en Ellen. -
18 November 2008 - 18:02
Wilma Van Luunen:
Hoi, Met verwondering en bewondering blijf ik jullie volgen! Uiteraard duimen we voor een goede uitslag as donderdag. Ik wens jullie een super vakantie! Even tijd voor jezelf en elkaar. Geniet ervan.
Groetjes
Wilma -
18 November 2008 - 20:35
Marja Koornneef:
Hoi Ellis en Jurgen,even een katte belletje. van de week schrijf ik wel een langer mailtje.Ik heb jullie een tijdje niet gevolgd maar jullie hebben weer veel mee gemaakt.Nu even heerlijk vakantie.Ik heb nog steeds heimwee hoor.gr -
19 November 2008 - 01:04
Yantin:
geweldig weer om dit alles te lezen wat zou ik graag weer een poosje daar bij jullie willen zijn. Maar goed, eerst zien we elkaar op Bali toch?
De film heb ik gezien, had ik via via op video gekregen en die is heel goed geworden. Heel veel sukses en plezier nog en we kletsen volgende maand bij. Groetjes. -
19 November 2008 - 17:34
Lia:
Jongens, geweldig wat jullie doen. Gaaf te lezen dat jullie nog net zo bevlogen zijn als op de sph, ik volg julie via llink, succes, groetjes lia -
20 November 2008 - 08:24
Vanes:
Hey vriendjes!
Als het goed is, gaat onze school van jullie project het zendingsgeldproject maken! Dus elke maandag brengen de kids dan wat geld mee voor Papua. Goed he? Ik ga nu nog snel een briefje in elkaar knutselen om de ouders erop te wijzen dat jullie vanavond op tv komen! Succes!!! Dikke zoenen, V -
20 November 2008 - 08:30
Mense:
Stelletje luiwammessen om na een half jaartje werken, lees; een dierentuin bij elkaar sparen, beetje kletsen hier en daar en anderen aan het werk zetten om een kiniekje hier of een koeiestal daar te bouwen en heel veel veren peuteren, beginnen aan een welverdiende vakantie op de Filipijnen, hmmm, tsja, wat zal ik er van zeggen. Maar jullie zijn dan ook wel heel Lieve Luiwammessen.
Kussie ;-) -
20 November 2008 - 09:45
P:
Dag hard werkende schatjes!
wat een naar bericht van mijn vrouw lees ik hier! Ik zal haar naar goed veens gebruik een afranseling geven om haar weer in het gareel te krijgen. Het zal niet meer gebeuren!
Verder weer heerlijk om jullie verhalen te lezen.
Fijne vakantie en tot mails.
Kus P -
20 November 2008 - 20:56
Marja:
Jammer maar toch wel geweldig om op de tweede plaats te komen van de honderdvijftig filmpjes.We blijven jullie volgen. -
20 November 2008 - 21:13
Frank En Ellen:
Geweldig 10.000 euro! We zijn erg trots op jullie en op Leonie! Want zelfs hier in Gran Canaria hebben wij uit verschillende bronnen begrepen dat zij het heel goed heeft gedaan!
Dat geld komt helemaal goed terecht.
Veel liefs
Frank en Ellen -
20 November 2008 - 21:13
Jos:
He Jurgen en Ellis.
Dat was spannend vanavond. De zenuwen gieren nog door m'n keel.
10.000 Euro is ook prachtig voor jullie project.
Het werd toch Joop Zoetemelk. Maar uiteindelijk werd Joop wereldkampioen. En jullie gaan nu voor de Wereldbokaal in Rhenen. Die gaan jullie net als Joop winnen natuurlijk.
Ga zo door !!!!! -
22 November 2008 - 17:20
FlexieLexie:
God alle jezus! Wat een heerlijk bericht weer. Wat ben en blijf ik er toch trots op dat ik jullie ken. Bijzondere mensen....en dat zijn jullie! Heel cool om te lezen wat jullie, ook los van elkaar, doen. Ben er jaloers op en heb gelijk zin te helpen! Maar goed ik heb hier ook nog mn klantjes....die ook 'problemen' hebben. Mannen die vrouwen slaan? Ik heb al wat zeer grappige reacties gezien heironder dus laat ik maar niet proberen ook leuk te ziejn. Kan alleen zeggen wat ik ooit van een wijs vrouwtje heb gehoord: "Ach weet je, eigenlijk zit er geen kwaad in, in de klootzak". Jurg, lijkt me vooral heel tof dat je kunt laten zien dat je gewoon een stoere vent kan zijn zonder je vrouw te slaan. Want doe jij niet meer toch? Maar laten we de schade van geestelijke mishandeling aan Ellis niet onder de bank schuiven he?! Dat arme kind dat altijd weer moet luisteren naar jouw armzalige zieleroerselen.
Genoeg Alex!! Ik blijf me echt bij ieder zin verwonderen over wat jullie doen. Ellis ook dikke complimenten voor jou dat je gewoon met een beetje kennis maar vooral veel durf, aandacht en zorg die zwangere vrouwen onderzoekt.
Heel veel liefs en een dikke knuffel. Mis jullie wel hoor!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
