Fijne Snieklaas
Door: Jurgen & Ellis
Blijf op de hoogte en volg Ellis en Jurgen
04 December 2008 | Indonesië, Batavia
En zo zitten we dus in de Filipijnen zogenaamd om ons visum te verlengen, een dekmantel om drie weken decadent op onze krent te zitten. Nog niet eens zo verkeerd achteraf, die drie weken, omdat de Indonesische ambassade het tempo aanhoudt dat we van hun gewent zijn en dus pas een dag voor ons vertrek ons paspoort met visumstempel terugkrijgen. Om volslagen onbegrijpelijke redenen konden we daar niet cash betalen (jawel zo’n stempeltje kost klauwen) maar moesten een “managerscheck” vragen van een bank. Uiteraard doe je daar een dagdeel over omdat, wederom heel logisch, ze alles moesten weten wat volstrekt onbelangrijk lijkt met betrekking tot het aanvragen van een visum. De ambtenaren doen hun werk zorgvuldig, want ze zijn namelijk ingehuurd door satan in hoogsteigen persoon. Net op het moment dat je ze over de toonbank wilt trekken voor een niet al te lieve omhelsing, geven ze een beetje toe en kom je een stapje verder. Na vier van dit soort momenten krijg je dan eindelijk toestemming om over twee weken je stempeltje te kunnen komen ophalen. Ja je moet toch helemaal een stempeldoosje open doen en dan helemaal die stempel erop drukken en dan toch echt drie keer stempelen. Wanneer je niet langdurig bij het korps Commando Troepen hebt gezeten dan trek je deze handeling niet.
Maar de Filipijnen zijn dus hardstikke leuk. Hoewel de taxichaufeurs tevens door bovengenoemde Lucifer onder contract staan, zijn het erg aardige vrolijke mensen. Geen “hello misters”, de Filipijnen vinden alles inclusief onze gillende portretten heel normaal. Dat een blanke zeug van een speenvarken van 54 met een lieflijk Filipijns meisje rondloopt, travestieten, omgebouwde vrouwen en in elke bar een schaars geklede “guest relation officer (GRO’s). “Goodmorning sir, do you want a blowjob?”. Het maakt de Filipijn niet zoveel uit of Ellis nu wel of niet in de buurt is. Maar het meest van al frapant is de neiging van de Filipijn om elke gelegenheid aan te grijpen om een enorm feest te bouwen. Elk excuus is welkom: huisjes inwijden, je laatste dag op het eiland, de dag dat de heilige Hubertus 29 en een half jaar oud was geworden. Dat alles omdat de Filipijn echt alles doetom de ellende die er echt wel is niet in het gezicht te hoeven kijken. Ik denk dat de Therapeuten of psychiaters opleiding de kleinste ter wereld is want ‘conflictvermijding’ is volkssport nummer 1. Harde grappen maken om de realiteit het hoofd te bieden is geen mens vreemd maar een eigenschap die de Filipijn uitmuntend beheerst. Ook zelfspot is een unieke eigenschap die vooral in Azie erg vreemd is. De Filipijn maakt graag zichzelf belachelijk. En de allerleukste grap is de Flauwe grap. Van het caliber: “Er kruipt volgens mij iets in mijn broekspijp…, Ah, het is mijn slang!!” Waaaaahaaaawaaahaa….. We hebben een aantal gidsen gehad die gedurende de hele trip flauwe grappen zaten te maken. Wij lachten zo hard om de flauwheid van de grap dat ze er meestal nog een schepje bovenop deden. “De zeekrokodil heeft hier eens de onderkant van het meisje opgegeten, wij denken dan ook dat het een mannelijke krokodil is geweest, Whaaaaahaaaaa!!”. Meestal dan ook nog uitleggen “Zie je, de onderkant van het meisje dat vinden mannen toch… Waaaahaaaaa”. Broekpiezen dus. Deze guitigheid en vrolijkheid, die wij heus wel kunnen waarderen heeft echter ook een zeer groot nadeel. KARAOKE. Vele nachten hebben wij in ons bed genoten van een ensemble dat enige alcoholische versnaperingen had genoten en dat kwam het oeuvre en de klankkleur niet ten goede, zullen we maar zeggen. Even los van de meligheid van de nummers (I got you babe, my way en bridge over troubled water), hoe kan het toch dat mensen een geluid kunnen voortbrengen alsof er tijdens het zingen een gemene piercing door het geslachtsdeel wordt geslagen? Werkelijk ongelooflijk deze schrielkippen vertoningen tot diep in de nacht naast het Hotel!!!!! Er is maar 1 remedie: Vief bier achterover slaan en mee gaan bleren. Achteraf was het misschien ook handig om wat oordopjes mee te nemen.
Nou, na het ranzige, hoerige Manila en onze traumatische (kalm blijven!) ervaring bij de Indonesische ambassade, zijn we dus naar Palawan gegaan. Een prachtig ruig, jungle gebied met de gebruikelijke witte stranden. Na twee nachten in het vriendelijke Puerto Princessa zijn we naar Cocoloco eiland gegaan. “Hoe?”. Coocoolookoo. Tja en daar wordt je toch sjagerijnig van (ik besef dat jullie in bittere kou voor de openhaard zitten dus ik zal de vrolijkheid wat naar beneden bijstellen). Ten eerste kom je dan aan in zo’n houten bootje met irritant vriendelijke bemanning. Heel vervelend, ze lachen de hele tijd! Dan glij je de laatste 100 meter over een glasplaat van water, wat doodeng is want ik heb hoogtevrees. Dan moet je helemaal je zonnebril uit je tas halen want dan heb je weer zo’n hagelwit strand wat pijn doet aan de ogen. Dan stap je van boord en dan gaan die vriendelijke mensen er ineens op staan om je baggage te dragen naar je hut, mij een beetje de lichaamsinspanning ontnemen. Maar dan moet je tevens van die irritant vriendelijke eigenaresse eerst een welkomstdrankje drinken uit zo’n ranzige cocosnoot, op haar bamboe terras onder die saaie klapperbomen. Dan moet je helemaal vijftig meter lopen naar je hut dat pal aan het strand ligt, wat dus heel vervelend is met al dat waterlawaai. Dan zegt ze iets ongemeends als dat ze altijd voor ons klaar staat en dat we alles kunnen eten en pakken en dan zitten we daar verlaten in zo’n plaggenhutje in de brandende zon, met niets dan alleen wat boeken en elkaar. Ik hoef jullie dus niet uit te leggen hoe traumatisch deze ervaring voor ons is geweest. Uit ellende ga je dan wat duiken of snorkelen en zie je w at van dat stekelige koraal, of je ligt wat in die oncomfortabele hangmat te niksen. Vreselijk allemaal. We zijn dan ook erg blij dat de boot eindelijk gekomen i. Niet met die mijter erop maar de boot om ons van dit gruwelijke oord weg te halen. Gelukkig dekt onze polis ook psychische schade want wij horen dat geluid van die afschuwelijke azuur blauwe golven nog dagelijks. We willen het er ook niet meer over hebben.
Maar goed inmiddels is het in Holland Sinterklaas en natuurlijk zijn wij geheel in de stemming. Wij leggen dagelijks onze slipper voor de klamboe, maar helaas…. Behalve wat kakkerlakjes geen resultaat. Misschien bestaat hij toch niet…. En anders is hij verrekte lui, niet eens even een hulpsint naar de Filipijnen sturen!!
Nu weer terug op het vaste (eiland) Palawan. Morgen naar Cebu en Negros, Dan komen we vast in de marsepijn en pepernotensfeer. Op Negros moeten haast wel veel Pietjes leven.
Wij wensen jullie een fijne Klaas, wij missen jullie en alle kindertjes in het byzonder.
Liefs
Ellis en Jurgen
Maar de Filipijnen zijn dus hardstikke leuk. Hoewel de taxichaufeurs tevens door bovengenoemde Lucifer onder contract staan, zijn het erg aardige vrolijke mensen. Geen “hello misters”, de Filipijnen vinden alles inclusief onze gillende portretten heel normaal. Dat een blanke zeug van een speenvarken van 54 met een lieflijk Filipijns meisje rondloopt, travestieten, omgebouwde vrouwen en in elke bar een schaars geklede “guest relation officer (GRO’s). “Goodmorning sir, do you want a blowjob?”. Het maakt de Filipijn niet zoveel uit of Ellis nu wel of niet in de buurt is. Maar het meest van al frapant is de neiging van de Filipijn om elke gelegenheid aan te grijpen om een enorm feest te bouwen. Elk excuus is welkom: huisjes inwijden, je laatste dag op het eiland, de dag dat de heilige Hubertus 29 en een half jaar oud was geworden. Dat alles omdat de Filipijn echt alles doetom de ellende die er echt wel is niet in het gezicht te hoeven kijken. Ik denk dat de Therapeuten of psychiaters opleiding de kleinste ter wereld is want ‘conflictvermijding’ is volkssport nummer 1. Harde grappen maken om de realiteit het hoofd te bieden is geen mens vreemd maar een eigenschap die de Filipijn uitmuntend beheerst. Ook zelfspot is een unieke eigenschap die vooral in Azie erg vreemd is. De Filipijn maakt graag zichzelf belachelijk. En de allerleukste grap is de Flauwe grap. Van het caliber: “Er kruipt volgens mij iets in mijn broekspijp…, Ah, het is mijn slang!!” Waaaaahaaaawaaahaa….. We hebben een aantal gidsen gehad die gedurende de hele trip flauwe grappen zaten te maken. Wij lachten zo hard om de flauwheid van de grap dat ze er meestal nog een schepje bovenop deden. “De zeekrokodil heeft hier eens de onderkant van het meisje opgegeten, wij denken dan ook dat het een mannelijke krokodil is geweest, Whaaaaahaaaaa!!”. Meestal dan ook nog uitleggen “Zie je, de onderkant van het meisje dat vinden mannen toch… Waaaahaaaaa”. Broekpiezen dus. Deze guitigheid en vrolijkheid, die wij heus wel kunnen waarderen heeft echter ook een zeer groot nadeel. KARAOKE. Vele nachten hebben wij in ons bed genoten van een ensemble dat enige alcoholische versnaperingen had genoten en dat kwam het oeuvre en de klankkleur niet ten goede, zullen we maar zeggen. Even los van de meligheid van de nummers (I got you babe, my way en bridge over troubled water), hoe kan het toch dat mensen een geluid kunnen voortbrengen alsof er tijdens het zingen een gemene piercing door het geslachtsdeel wordt geslagen? Werkelijk ongelooflijk deze schrielkippen vertoningen tot diep in de nacht naast het Hotel!!!!! Er is maar 1 remedie: Vief bier achterover slaan en mee gaan bleren. Achteraf was het misschien ook handig om wat oordopjes mee te nemen.
Nou, na het ranzige, hoerige Manila en onze traumatische (kalm blijven!) ervaring bij de Indonesische ambassade, zijn we dus naar Palawan gegaan. Een prachtig ruig, jungle gebied met de gebruikelijke witte stranden. Na twee nachten in het vriendelijke Puerto Princessa zijn we naar Cocoloco eiland gegaan. “Hoe?”. Coocoolookoo. Tja en daar wordt je toch sjagerijnig van (ik besef dat jullie in bittere kou voor de openhaard zitten dus ik zal de vrolijkheid wat naar beneden bijstellen). Ten eerste kom je dan aan in zo’n houten bootje met irritant vriendelijke bemanning. Heel vervelend, ze lachen de hele tijd! Dan glij je de laatste 100 meter over een glasplaat van water, wat doodeng is want ik heb hoogtevrees. Dan moet je helemaal je zonnebril uit je tas halen want dan heb je weer zo’n hagelwit strand wat pijn doet aan de ogen. Dan stap je van boord en dan gaan die vriendelijke mensen er ineens op staan om je baggage te dragen naar je hut, mij een beetje de lichaamsinspanning ontnemen. Maar dan moet je tevens van die irritant vriendelijke eigenaresse eerst een welkomstdrankje drinken uit zo’n ranzige cocosnoot, op haar bamboe terras onder die saaie klapperbomen. Dan moet je helemaal vijftig meter lopen naar je hut dat pal aan het strand ligt, wat dus heel vervelend is met al dat waterlawaai. Dan zegt ze iets ongemeends als dat ze altijd voor ons klaar staat en dat we alles kunnen eten en pakken en dan zitten we daar verlaten in zo’n plaggenhutje in de brandende zon, met niets dan alleen wat boeken en elkaar. Ik hoef jullie dus niet uit te leggen hoe traumatisch deze ervaring voor ons is geweest. Uit ellende ga je dan wat duiken of snorkelen en zie je w at van dat stekelige koraal, of je ligt wat in die oncomfortabele hangmat te niksen. Vreselijk allemaal. We zijn dan ook erg blij dat de boot eindelijk gekomen i. Niet met die mijter erop maar de boot om ons van dit gruwelijke oord weg te halen. Gelukkig dekt onze polis ook psychische schade want wij horen dat geluid van die afschuwelijke azuur blauwe golven nog dagelijks. We willen het er ook niet meer over hebben.
Maar goed inmiddels is het in Holland Sinterklaas en natuurlijk zijn wij geheel in de stemming. Wij leggen dagelijks onze slipper voor de klamboe, maar helaas…. Behalve wat kakkerlakjes geen resultaat. Misschien bestaat hij toch niet…. En anders is hij verrekte lui, niet eens even een hulpsint naar de Filipijnen sturen!!
Nu weer terug op het vaste (eiland) Palawan. Morgen naar Cebu en Negros, Dan komen we vast in de marsepijn en pepernotensfeer. Op Negros moeten haast wel veel Pietjes leven.
Wij wensen jullie een fijne Klaas, wij missen jullie en alle kindertjes in het byzonder.
Liefs
Ellis en Jurgen
-
05 December 2008 - 14:11
Rrrrrrrrrricky:
We vieren vanavond Sinterklaas zonder jullie... snik snik want wie heeft toch die steen!!! Die zullen we dan ook, naast jullie, moeten missen. Heel akelig zeg dat leven daar, blij dat ik oververmoeid ben en hard werk. Kans om te vervelen is er niet!Maarrrr dadelijk kadootjes en de beste sturen we naar jullie op dan horen jullie er toch een beetje bij. Liefs en geniet van al dat hier niet is! Kus Ricky en leuk om vanuit jullie wat over de Filipijnen te horen! Wat een stad he Manilla! -
05 December 2008 - 14:23
Xavière:
Als jullie enige vorm van begeleiding nodig hebben bij beschreven traumatische ervaringen, sta ik natuurlijk ten alle tijden voor jullie klaar!
Het moet heel zwaar voor jullie zijn, allemaal.
Gelukkig is het hier veel beter en kunnen we ons hier ongegeneerd gaan volproppen met suikers.
Het straatbeeld is dan wel weer veel saaier, want ik zie werkelijk nooit een travestiet of een GRO, toch jammer!
liefs,
xavière -
05 December 2008 - 14:30
Marijkevdlinden:
Jullie zullen dan wel pijn in de kaken hebben van het lachen....pffffff. Ja het is goed dat je je verhaal een beetje bijstelt want het is natuurlijk een levensgroot verschil om nu in zo'n vreselijke temperatuur te zitten en dan het azuurblauw en hagelwit bijna niet onder ogen te kunnen komen.
Die slippers....voldoen waarschijnlijk niet aan de Sintnormen. Dan je bergschoenen maar. Misschien helpt dat.
Heel veel plezier en succes met het inhouden van de driftbuien.
Liefs -
05 December 2008 - 16:30
Ruud:
Leuke berichten. Leuke mensen ook, die Filippinos. Mag ze wel.
Zeg Jurg, wist je trouwens dat je er familie hebt zitten?! Een oudtante en een oom. Die tante (Elsa, een zus van oma Dort) zal zo'n 92 zijn, dus wellicht is ze dood. Haar zoon (jouw oom) moet nog ergens in Manilla wonen. Zijn kinderen zijn jouw neven en/of nichten. En wellicht hebben ze zelf al kinderen. Helaas geen contact meer, de lijnen zijn in de loop der jaren stil gevallen.
Wat wil ik hiermee zeggen? Mocht iemand in Manilla zich aanbieden voor een blowjob, dan bestaat de kans... -
06 December 2008 - 08:06
Yantin:
heel veel plezier daar en ik hoop nog van jullie te horen of jullienog naar Lombok komen.
Genietse en rust lekker uit en semoga visa cepat beres!! groetjes! -
06 December 2008 - 21:03
Mense:
Niet zo zeuren Jurg (of moet ik Cris zeggen; zie mail...)pepernoten eten is ook heel erg. En wat dacht je van de geestelijke inspanning om je kinderen zo'n drie weken waterdicht voor te liegen in de lijn der traditie.... -
08 December 2008 - 08:26
Nelleke:
Guest relation officer?? Dus er is echt een functie voor gecreeerd?? Tja, als je het er zo druk mee hebt.
Maar naar hoor die vakantie van jullie. Gelukkig is het hier koud en guur, dus dat is dan een beetje een troost voor jullie. -
09 December 2008 - 11:12
Barbara:
Jullie verhaal is weer om te huilen.....
Maar goed dat ook alle commentaren zo goed met jullie mee voelen en jullie verder nog informeren over familie bijzonderheden !
Echt genieten !!
Hou je goed en tot morgen !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
