en het bleef nog lang onrustig in de stad...
Door: Ellis
Blijf op de hoogte en volg Ellis en Jurgen
13 Januari 2009 | Indonesië, Manokwari
Dag allemaal,
Het is zover; ik heb de tocht gewaagd naar een plek waar ik kan internetten. Vastbesloten om mijn angst opzij te zetten, want eens moet je weer je normale leven herpakken.
Vorige week vrijdag begon ik heel dapper door brood te halen in de Hadi, een grote supermarkt met 4 verdiepingen erboven en een groot hotel ernaast. Aan de buitenkant overduidelijk scheuren in het pleisterwerk en naar binnen glurend bij het hotel zie ik dat een complete muur die er eerst stond nergens meer te bekennen is. Het bakkertje zit aan de voorkant van de winkel: fijn. Toch snel dan even wat fruit uit de schappen plukken; er is bijna niets, maar een zak appels vind de weg naar mijn mandje. Naar de kassa….zogenaamd totaal relaxed (hoe hard kan een hart bonken?) kijk ik wat om me heen, speurend naar gevaar. Dan valt mijn oog op een grote scheur in 1 van de pilaren die de hele boel ondersteunt. Zie ik nou goed dat die scheur overdwars door de pilaar loopt? OK, nu breekt het koude zweet me toch echt uit, ik gooi wat geld op de toonbank en stiefel de Hadi uit, naar de veilige openheid van de straat.
Dit is maar een voorbeeld van hoe dagelijkse dingen je ontzettend gaan bezighouden. Even in de schaduw zitten, verandert in vraagstuk van proportie: kan ik hier snel wegkomen, waar is het open, waar staat mijn tas, etc.
De afgelopen anderhalve week hebben we doorgemaakt als was het een heel vervelende droom. Surreëel, angstig, zenuwachtig, opgelucht, lacherig, verdrietig; je maakt alle emoties mee. Surreëel, omdat je je constant denkt: dit kan toch niet echt gebeuren. De aarde die dreunt, alles beweegt, je verliest je gevoel voor evenwicht en vooral dat lawaai. Het is niet te beschrijven. Angstig omdat elke schommeling in de aarde kan uitmonden in een grote beving. Het begint bijna altijd met een schommel. Er zijn de afgelopen anderhalve week bijna 90 bevingen geweest. Sommigen hebben we niet gevoeld, want te ver weg en dat voelt ongeveer alsof iemand naast je op de bank gaat zitten. Anderen deden ons met het hart in de keel het YAT uit spurten. Het patroon is niet gebruikelijk; meestal is het 1 beving met een naschommel en that’s it. Nu duurt het voort. Mensen slapen hier al anderhalve week buiten onder zeilen, geïmproviseerde tenten of voor op hun veranda. Omdat de bevingen voortduren, slapen de mensen niet. Ondergetekende inclusief. Hoe vermoeider je wordt, hoe meer de zenuwen zijn tol gaan eisen. Ik geef eerlijk toe dat ik een nerveus wrak was de afgelopen dagen. Gelukkig heb ik de afgelopen nacht lang en goed geslapen en dat heeft een verfrissende invloed op mijn gemoedstoestand.
Gisteren was sowieso een mooie dag; we hebben met het geld uit Het Koffertje een vlucht gecharterd met een Pilates. Volgestouwd met rijst, mie, medicijnen en 2 tenten zijn we naar Pubuan gevlogen. Een dorpje in de Kebarvallei dat tot gister verstoken was van enige hulp omdat de enige toegangsroute ingestort was: ontoegankelijk vanwege aardverschuivingen. Er wonen ongeveer 60 mensen in het dorp en ze hadden niets meer. Wat mooi is dat, om aan te komen vliegen en de mensen uit het dorp aan te zien komen rennen naar de vliegstrip. En dan de dozen uitladen, mensen die mijn hand schudden en zeggen dat hun gebeden naar de Heer verhoord zijn. Dat ze wisten dat de Heer iemand zou sturen. Dan breekt toch je hart?
Ik maakte overigens nog een mooie blunder; ik had ook een doosje tabak meegenomen; wetende dat dit in Senopi altijd erg welkom is onder de mannen en de oudere vrouwen. Toen 1 van de mannen echter zag dat dit erbij lag, ontstond er een hoop tumult. Niet wetend dat dit dorpje streng christelijk was, had ik ze ongewild beledigd door hen tabak aan te bieden. Roken is daar not-done! Ik heb me gelijk uitgeput in verontschuldigingen en gelukkig was het probleem snel opgelost door het doosje weer in het vliegtuig te leggen.
Wij lagen te slapen op het moment van de eerste beving. Binnen no-time sta je buiten, je bent gelijk alert genoeg om jezelf in veiligheid te brengen. Het heeft iets geruststellends dat je lijf in staat is om weg te rennen dankzij een stoot adrenaline. Voor je er erg in hebt, sta je buiten na te trillen. Zodra we buiten stonden, viel de elektriciteit uit; aardedonker was het. Toen de naschommel van zo’n 15 seconden (waar je echt misselijk van wordt) was opgehouden, besloten we gelijk de belangrijkste zaken uit het YAT te halen; paspoorten, pinpassen, back-up van de computer, zaklampen, medicijntasje, fles water. Na zo’n 2 uur bij de buren de eerste schrik van ons af te hebben gepraat, waren we voldoende gerustgesteld om nog een paar uurtjes slaap te proberen te pakken. Nauwelijks 10 minuten in slaap kwam de 2e beving, totaal onverwacht. Ik stond als eerste voor op de veranda, Jurg vlak achter me die in alle consternatie dacht dat dit een slim moment was om een broek aan te trekken (ja, stel je voor dat er bloedmooie vrouwen buiten staan, dan kun je niet in je ondergoed aankomen natuurlijk…). Maar goed, er zijn betere momenten om je te bekommeren om je uiterlijk, zullen we maar zeggen. Achteraf kun je er om lachen… Ik heb de laatste meters van de trap af moeten springen omdat ik mijn evenwicht verloor. Voor bij het hek heb ik staan janken van ellende en schrik, maar ook opluchting dat we het huis uit waren gekomen. Toen we enige tijd later de schade gingen opnemen, zagen we dat alles overhoop lag. Kasten omgevallen, onze kledingkast stond een meter van de muur, alle glazen waren uit de bovenkastjes gevallen, de watergallon lag aan de andere kant van de kamer en in onze badkamer stond niets meer overeind, ook de wc niet die op zijn kant lag. Maar het YAT zelf is ongedeerd, alleen een paar haarscheurtjes in de tegels. De gebouwen die hier in Manokwari zijn ingestort (2 grote hotels o.a. waarbij helaas doden te betreuren zijn geweest) waren van bedenkelijke makelij: bij de bouw wordt uit financieel oogpunt nogal eens bezuinigd op het cement. Ietsje meer zand, ietsje minder cement en dan maar op hoop van zegen… Toch een geruststelling dat we voor het opknappen van de kliniek niet hebben bezuinigd op het cement :).
Afgezien van toch een hoop gewonden, zie je verder in Manokwari zelf relatief weinig schade; wel veel scheuren in het pleisterwerk en omgevallen muurtjes, hier en daar een ingestort dak. Maar geen taferelen zoals in Yogyakarta. De enige reden dat het hier niet veel dramatischer is, is volgens ons het feit dat er relatief weinig hoogbouw is in Manokwari en er relatief veel houten woningen staan, met name in de kampungs aan zee. De mensen van daar zijn overigens na de eerste beving met al hun bezittingen de berg op gevlucht. Sommigen zitten daar nog.
In het transmigratiegebied ten zuidwesten van Manokwari is de schade aan de huizen aanzienlijker. Ik ben daar nog niet geweest. Ook weet ik niet hoe het er aan de noordkust voor staat; een gebied dat behoorlijk getroffen is. De verhalen zullen wel binnen komen sijpelen de komende dagen.
Die nacht hebben we bij de buren in de tuin geslapen; matjes op het gras, kampvuurtje aan en daar lagen we met zijn 20-en. Het had eigenlijk iets heel gezelligs; ramspoed verbroedert op de een of andere manier. De dagen erna hebben Jurg en ik op de veranda gebivakkeerd aan de achterkant van het YAT. Aan de voorkant staat namelijk een hele grote, oude boom waar de hele buurt met wat angstige blikken naar kijkt, omdat ze bang zijn dat ie omvalt bij een volgende schok. Mocht dat zo zijn, dan haalt ie het met gemak tot aan het YAT. Oftewel; achterkant leek ons in zijn geheel een beter plan.
Gisteravond heb ik pas ons slaaphoekje opgedoekt en heb ik de nacht doorgebracht op een echt bed, maar nog steeds op de veranda. Komende nacht dwing ik mezelf om binnen te gaan slapen. Omdat het er de komende anderhalve week van moet gaan komen dat de elektriciteit en het water aangesloten worden in het huisje voor het YAT (die boom hakken we wel een keertje om :)), kunnen we dan eindelijk verkassen van onze kamer naar een echt huisje. Heerlijk, want het duurt wat al te lang zo. In Senopi vinden we het niet zo erg; het gezelschap van de pater is aangenaam en het voelt als ons plekje. Maar in Manokwari is de privacy toch ver te zoeken zolang we in het YAT zelf zitten. We zullen er niet veel zitten, maar toch is het fijn een eigen uitvalsbasis te hebben in Manokwari. Voor de rest stort ik me nog op wat verslaglegging en het leggen dan wel verstevigen van wat contacten hier in Manokwari t.a.v. het project. En dan hoop ik, na het ontvangen van wat toeristen in het YAT, zo snel mogelijk ook naar Senopi te vertrekken. Geduld is een schone zaak; het liefst was ik er gisteren gebleven toen we na onze vlucht naar Pubuan doorvlogen naar Senopi om Matty en onze nieuwe gids te droppen.
In Senopi staat verrassend genoeg alles nog overeind; de zegen van eenvoudige huisjes. Alleen het voorportaal van de kerk heeft het niet gehouden. Er zijn echter een hoop mensen ziek. Indirect door de aardbeving; een meisje in Akmuri (district Kebar) zat naast een pan kokend water op het moment van de beving; haar proberen we komende vrijdag met het vliegtuig te evacueren, want zij is ernstig verbrand. Het waterpeil is door aardverschuivingen verderop en noodweer in de afgelopen week erg gestegen en heeft zich vermengd met rode aarde en viezigheid. Op dit moment gebruiken de mensen in Senopi water uit de waterput die we geslagen hebben voor hun drinkwater. De afgelopen week is ook de boel aangesloten om regenwater op te vangen, dus dat is het goed nieuws. Nou nog flinke regenbuien afwachten :). Er zijn dus echter abnormaal veel zieken nu; enerzijds een gevolg van het niet goed voor zichzelf zorgen (mensen eten niet goed) maar ook door stress en het buiten slapen. Het is elke dag een drukte van belang in de pastorie en de mantri houdt de hele dag spreekuur. De kliniek nadert nu echt zijn voltooiing al heeft het werk de afgelopen week nagenoeg stil gelegen. Het gaat er echt een keer van komen dat we de boel officieel kunnen openen…Ook de verpleegster Tina is hard aan het werk samen met een nieuwe stagiaire verpleegster.
En zo gaat het leven zo goed en kwaad als het gaat weer zijn gangetje en gaan we gewoon weer verder waar we gebleven waren.
Iedereen bedankt voor de vele reacties die ons per sms en email hebben bereikt.
Liefs,
Ellis
Het is zover; ik heb de tocht gewaagd naar een plek waar ik kan internetten. Vastbesloten om mijn angst opzij te zetten, want eens moet je weer je normale leven herpakken.
Vorige week vrijdag begon ik heel dapper door brood te halen in de Hadi, een grote supermarkt met 4 verdiepingen erboven en een groot hotel ernaast. Aan de buitenkant overduidelijk scheuren in het pleisterwerk en naar binnen glurend bij het hotel zie ik dat een complete muur die er eerst stond nergens meer te bekennen is. Het bakkertje zit aan de voorkant van de winkel: fijn. Toch snel dan even wat fruit uit de schappen plukken; er is bijna niets, maar een zak appels vind de weg naar mijn mandje. Naar de kassa….zogenaamd totaal relaxed (hoe hard kan een hart bonken?) kijk ik wat om me heen, speurend naar gevaar. Dan valt mijn oog op een grote scheur in 1 van de pilaren die de hele boel ondersteunt. Zie ik nou goed dat die scheur overdwars door de pilaar loopt? OK, nu breekt het koude zweet me toch echt uit, ik gooi wat geld op de toonbank en stiefel de Hadi uit, naar de veilige openheid van de straat.
Dit is maar een voorbeeld van hoe dagelijkse dingen je ontzettend gaan bezighouden. Even in de schaduw zitten, verandert in vraagstuk van proportie: kan ik hier snel wegkomen, waar is het open, waar staat mijn tas, etc.
De afgelopen anderhalve week hebben we doorgemaakt als was het een heel vervelende droom. Surreëel, angstig, zenuwachtig, opgelucht, lacherig, verdrietig; je maakt alle emoties mee. Surreëel, omdat je je constant denkt: dit kan toch niet echt gebeuren. De aarde die dreunt, alles beweegt, je verliest je gevoel voor evenwicht en vooral dat lawaai. Het is niet te beschrijven. Angstig omdat elke schommeling in de aarde kan uitmonden in een grote beving. Het begint bijna altijd met een schommel. Er zijn de afgelopen anderhalve week bijna 90 bevingen geweest. Sommigen hebben we niet gevoeld, want te ver weg en dat voelt ongeveer alsof iemand naast je op de bank gaat zitten. Anderen deden ons met het hart in de keel het YAT uit spurten. Het patroon is niet gebruikelijk; meestal is het 1 beving met een naschommel en that’s it. Nu duurt het voort. Mensen slapen hier al anderhalve week buiten onder zeilen, geïmproviseerde tenten of voor op hun veranda. Omdat de bevingen voortduren, slapen de mensen niet. Ondergetekende inclusief. Hoe vermoeider je wordt, hoe meer de zenuwen zijn tol gaan eisen. Ik geef eerlijk toe dat ik een nerveus wrak was de afgelopen dagen. Gelukkig heb ik de afgelopen nacht lang en goed geslapen en dat heeft een verfrissende invloed op mijn gemoedstoestand.
Gisteren was sowieso een mooie dag; we hebben met het geld uit Het Koffertje een vlucht gecharterd met een Pilates. Volgestouwd met rijst, mie, medicijnen en 2 tenten zijn we naar Pubuan gevlogen. Een dorpje in de Kebarvallei dat tot gister verstoken was van enige hulp omdat de enige toegangsroute ingestort was: ontoegankelijk vanwege aardverschuivingen. Er wonen ongeveer 60 mensen in het dorp en ze hadden niets meer. Wat mooi is dat, om aan te komen vliegen en de mensen uit het dorp aan te zien komen rennen naar de vliegstrip. En dan de dozen uitladen, mensen die mijn hand schudden en zeggen dat hun gebeden naar de Heer verhoord zijn. Dat ze wisten dat de Heer iemand zou sturen. Dan breekt toch je hart?
Ik maakte overigens nog een mooie blunder; ik had ook een doosje tabak meegenomen; wetende dat dit in Senopi altijd erg welkom is onder de mannen en de oudere vrouwen. Toen 1 van de mannen echter zag dat dit erbij lag, ontstond er een hoop tumult. Niet wetend dat dit dorpje streng christelijk was, had ik ze ongewild beledigd door hen tabak aan te bieden. Roken is daar not-done! Ik heb me gelijk uitgeput in verontschuldigingen en gelukkig was het probleem snel opgelost door het doosje weer in het vliegtuig te leggen.
Wij lagen te slapen op het moment van de eerste beving. Binnen no-time sta je buiten, je bent gelijk alert genoeg om jezelf in veiligheid te brengen. Het heeft iets geruststellends dat je lijf in staat is om weg te rennen dankzij een stoot adrenaline. Voor je er erg in hebt, sta je buiten na te trillen. Zodra we buiten stonden, viel de elektriciteit uit; aardedonker was het. Toen de naschommel van zo’n 15 seconden (waar je echt misselijk van wordt) was opgehouden, besloten we gelijk de belangrijkste zaken uit het YAT te halen; paspoorten, pinpassen, back-up van de computer, zaklampen, medicijntasje, fles water. Na zo’n 2 uur bij de buren de eerste schrik van ons af te hebben gepraat, waren we voldoende gerustgesteld om nog een paar uurtjes slaap te proberen te pakken. Nauwelijks 10 minuten in slaap kwam de 2e beving, totaal onverwacht. Ik stond als eerste voor op de veranda, Jurg vlak achter me die in alle consternatie dacht dat dit een slim moment was om een broek aan te trekken (ja, stel je voor dat er bloedmooie vrouwen buiten staan, dan kun je niet in je ondergoed aankomen natuurlijk…). Maar goed, er zijn betere momenten om je te bekommeren om je uiterlijk, zullen we maar zeggen. Achteraf kun je er om lachen… Ik heb de laatste meters van de trap af moeten springen omdat ik mijn evenwicht verloor. Voor bij het hek heb ik staan janken van ellende en schrik, maar ook opluchting dat we het huis uit waren gekomen. Toen we enige tijd later de schade gingen opnemen, zagen we dat alles overhoop lag. Kasten omgevallen, onze kledingkast stond een meter van de muur, alle glazen waren uit de bovenkastjes gevallen, de watergallon lag aan de andere kant van de kamer en in onze badkamer stond niets meer overeind, ook de wc niet die op zijn kant lag. Maar het YAT zelf is ongedeerd, alleen een paar haarscheurtjes in de tegels. De gebouwen die hier in Manokwari zijn ingestort (2 grote hotels o.a. waarbij helaas doden te betreuren zijn geweest) waren van bedenkelijke makelij: bij de bouw wordt uit financieel oogpunt nogal eens bezuinigd op het cement. Ietsje meer zand, ietsje minder cement en dan maar op hoop van zegen… Toch een geruststelling dat we voor het opknappen van de kliniek niet hebben bezuinigd op het cement :).
Afgezien van toch een hoop gewonden, zie je verder in Manokwari zelf relatief weinig schade; wel veel scheuren in het pleisterwerk en omgevallen muurtjes, hier en daar een ingestort dak. Maar geen taferelen zoals in Yogyakarta. De enige reden dat het hier niet veel dramatischer is, is volgens ons het feit dat er relatief weinig hoogbouw is in Manokwari en er relatief veel houten woningen staan, met name in de kampungs aan zee. De mensen van daar zijn overigens na de eerste beving met al hun bezittingen de berg op gevlucht. Sommigen zitten daar nog.
In het transmigratiegebied ten zuidwesten van Manokwari is de schade aan de huizen aanzienlijker. Ik ben daar nog niet geweest. Ook weet ik niet hoe het er aan de noordkust voor staat; een gebied dat behoorlijk getroffen is. De verhalen zullen wel binnen komen sijpelen de komende dagen.
Die nacht hebben we bij de buren in de tuin geslapen; matjes op het gras, kampvuurtje aan en daar lagen we met zijn 20-en. Het had eigenlijk iets heel gezelligs; ramspoed verbroedert op de een of andere manier. De dagen erna hebben Jurg en ik op de veranda gebivakkeerd aan de achterkant van het YAT. Aan de voorkant staat namelijk een hele grote, oude boom waar de hele buurt met wat angstige blikken naar kijkt, omdat ze bang zijn dat ie omvalt bij een volgende schok. Mocht dat zo zijn, dan haalt ie het met gemak tot aan het YAT. Oftewel; achterkant leek ons in zijn geheel een beter plan.
Gisteravond heb ik pas ons slaaphoekje opgedoekt en heb ik de nacht doorgebracht op een echt bed, maar nog steeds op de veranda. Komende nacht dwing ik mezelf om binnen te gaan slapen. Omdat het er de komende anderhalve week van moet gaan komen dat de elektriciteit en het water aangesloten worden in het huisje voor het YAT (die boom hakken we wel een keertje om :)), kunnen we dan eindelijk verkassen van onze kamer naar een echt huisje. Heerlijk, want het duurt wat al te lang zo. In Senopi vinden we het niet zo erg; het gezelschap van de pater is aangenaam en het voelt als ons plekje. Maar in Manokwari is de privacy toch ver te zoeken zolang we in het YAT zelf zitten. We zullen er niet veel zitten, maar toch is het fijn een eigen uitvalsbasis te hebben in Manokwari. Voor de rest stort ik me nog op wat verslaglegging en het leggen dan wel verstevigen van wat contacten hier in Manokwari t.a.v. het project. En dan hoop ik, na het ontvangen van wat toeristen in het YAT, zo snel mogelijk ook naar Senopi te vertrekken. Geduld is een schone zaak; het liefst was ik er gisteren gebleven toen we na onze vlucht naar Pubuan doorvlogen naar Senopi om Matty en onze nieuwe gids te droppen.
In Senopi staat verrassend genoeg alles nog overeind; de zegen van eenvoudige huisjes. Alleen het voorportaal van de kerk heeft het niet gehouden. Er zijn echter een hoop mensen ziek. Indirect door de aardbeving; een meisje in Akmuri (district Kebar) zat naast een pan kokend water op het moment van de beving; haar proberen we komende vrijdag met het vliegtuig te evacueren, want zij is ernstig verbrand. Het waterpeil is door aardverschuivingen verderop en noodweer in de afgelopen week erg gestegen en heeft zich vermengd met rode aarde en viezigheid. Op dit moment gebruiken de mensen in Senopi water uit de waterput die we geslagen hebben voor hun drinkwater. De afgelopen week is ook de boel aangesloten om regenwater op te vangen, dus dat is het goed nieuws. Nou nog flinke regenbuien afwachten :). Er zijn dus echter abnormaal veel zieken nu; enerzijds een gevolg van het niet goed voor zichzelf zorgen (mensen eten niet goed) maar ook door stress en het buiten slapen. Het is elke dag een drukte van belang in de pastorie en de mantri houdt de hele dag spreekuur. De kliniek nadert nu echt zijn voltooiing al heeft het werk de afgelopen week nagenoeg stil gelegen. Het gaat er echt een keer van komen dat we de boel officieel kunnen openen…Ook de verpleegster Tina is hard aan het werk samen met een nieuwe stagiaire verpleegster.
En zo gaat het leven zo goed en kwaad als het gaat weer zijn gangetje en gaan we gewoon weer verder waar we gebleven waren.
Iedereen bedankt voor de vele reacties die ons per sms en email hebben bereikt.
Liefs,
Ellis
-
13 Januari 2009 - 12:52
Nelleke:
Hoi Ellis en Jurgen,
Wat ontzettend eng zeg en ook raar dat het zo lang blijft voortduren. Heel veel sterkte!
Nelleke -
13 Januari 2009 - 13:27
Monie Jufuway:
Zo das me nog een heftig verhaal .. wat een emotie en commotie .. ja het gaat jullie goed daar verder ... beterschap , sterkte en kracht vooral ..
Liefs Monie . -
13 Januari 2009 - 15:11
Barbara:
Mijn gedachten zijn bij jullie..... -
13 Januari 2009 - 17:56
Marijke Vd Linden:
Goh wat een angst en wat kan ik me voorstellen dat je strak gespannen staat op wat kan gebeuren. Zoveel bevingen en dan de gevolgen die zo moeilijk zijn.
Het zal nog wel duren voor jullie weer een beetje kunnen ontspannen.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het plekje voor jullie zelf gauw er is. Om even tot jezelf te komen.
Liefs
Marijke -
13 Januari 2009 - 18:19
Payman:
Wat een levenservaring! Ooit in m'n leven één bevinkje meegemaakt, dat was al onwezenlijk. Nu maar hopen dat het gerammel voor de komende jaren voorbij is! Eeuhh, je hebt toch wel dat bonnetje van de HADI bewaard?! -
13 Januari 2009 - 19:23
Band Rtwes:
Lieverds, we denken veel aan jullie en zijn blij met dit bericht van leven. En we krijgen nu ook een beter beeld van hoe het er voor staat met jullie en de omgeving. De omschreven angst we kunnen het ons voorstellen, al hebben we het niet ervaren.
Laten we hopen dat jullie spoedig het werk kunnen voortzetten en de bewoners van Senopi verder kunnen helpen. We houden van jullie en deze week komt de eerste single uit van de band. Liefs band trwes, trews, westr, erstw, erwts, strew -
13 Januari 2009 - 20:06
V:
Fijn om weer een berichtje van jullie te lezen! Ik hoop maar dat het nu eindelijk gedaan is met die bevingen, wat vreselijk eng en gevaarlijk!!! Blijf ajb goed op elkaar passen daar... Had al gezegd dat we jullie anders komen halen he? Denk veel aan jullie en wens je heel veel rust, na deze supergestresste tijd. Ik hoop dat je de mensen daar goed kunt helpen. Wel extra fijn voor hen dat jullie er juist nu zijn! Hier 2 zieke kids gehad, allebei koorts. Ze lijken nu weer btje op te knappen gelukkig. Gaan morgen voor t eerst deze week weer naar kdv en school. Z heeft dr eerste kinderfeestje maar was helemaal verdrietig toen ze hoorde dat ik daar niet bij mocht zijn, haha. Ik hoop maar dat ze t een btje naar haar zin heeft. Zijn wel heel banale dingen om t over te hebben tegen mensen die net vreselijke aardbevingen hebben meegemaakt... Hm. Maar mss leidt het ook af? Nog banaler: ik mag morgen een nieuwe keuken uitzoeken bij de Woningstichting! Das wel heel jippie! Hoop dat jullie eigen plekje ook snel klaar is, kan je t weer helemaal kneuterig gaan maken daar! Nou, skatjes, hou je taai, pas goed op elkaar en hou van jullie!!!!
Heeeeeeeeeel veel liefs, V, Z en S -
13 Januari 2009 - 20:18
Marcel En Mirjam:
Hé lieve Ellis en Jurgen,
Heel veel sterkte en succes!! Ik hoop erg dat alles weer een beetje tot rust komt. We denken aan jullie! -
13 Januari 2009 - 21:35
Lieke:
Hoi Ellis en Jurgen,
Wat fijn om weer uit de eerste hand te horen hoe het met jullie is! 't Blijft raar om jullie situatie te vergelijken met de typisch 'hollandsche tafereeltjes' deze week.. ik ben blij dat jullie zoveel goed werk kunnen doen! Hou vol en geniet ook van de gelukkige momenten..
Lieve groet,
Lieke -
13 Januari 2009 - 21:41
Wouter Bronsgeest:
Hallo Ellis en Jurgen, fijn om van jullie te horen hoe het gaat. Pak van het hart dat alles goed is met jullie zelf en met de project(en) en dat je de draad weer kunt oppakken. Zet 'm op. -
14 Januari 2009 - 08:24
Barbara:
Oja, nog even vergeten te melden:
de elfstedentocht gaat niet door...... -
14 Januari 2009 - 09:55
Ellis:
Neerlands hoop in bange dagen; de Elfstedentocht. En dat die dan gewoon niet doorgaat. Dat vind ik nou een typisch geval van jammer...
Maar goed; heb even wat foto's geplaatst. Die van de dropping in Pubuan volgen nog.
Liefs,
Ellis
-
14 Januari 2009 - 16:56
Maarten:
Heftige verhalen allemaal zeg. Gelukkig zijn jullie (en de meeste mensen in jullie omgeving) ongedeerd.
Weer een avontuur om later op terug te kunnen kijken.
Groetjes, Maarten -
14 Januari 2009 - 20:46
Anita :
ELLIS EN JURGEN, IK WEET NIET WAT IK LEES, WAT TOF DAT JULLIE DAT AAN HET DOEN ZIJN, EN JA ZO'N BEVING DAT IS NIET TE BESCHRIJVEN HOE DAT VOELT DENK IK, HEEL VEEL SUCCES, KRACHT EN GELUK GR UIT LIENDEN -
14 Januari 2009 - 23:16
Bruno:
He lieve Ellis en Jurgen,
wat een rare toestand zeg. Hier kwamen de eerste twee bevingen in het nieuws, maar die andere niet. Is er geen seismografische dienst ofzo? Die waarschuwt voor bevingen?
Het is goed te horen dat de schade in Senopi wel meevalt, maar is de weg nu stuk? Kunnen er geen auto´s meer heen? Hoe komen jullie nu dan van Kebar naar Senopi?
Hoop dat het snel beter gaat. Ondertussen lig ik hier in het koude NL ziek te zijn. Ik heb een bloedtestje laten doen; geen malaria! Dat is een opluchting.
Liefs!
Bruno -
15 Januari 2009 - 07:04
Yantin:
jullie moeten heel wat meemaken maar dragen alles dapper!! Ik weet inderdaad hoe groot de impact is en de nawerking van dit alles. Maar, geloof me, langzaam slijt het en ga je er niet meer zo intensief mee leven. Er is nu heel veel te doen voor jullie dat is dus ook goede afleiding. Heel veel sukses en vooral ook veel plezier ook gewenst!!Nu is Holis de haas en heeft demam berdarah en is al opgenomen in het ziekenhuis en ik ben dag en nacht bij hem. Het gaat steeds iets beter dus laten we hopen dat hij snel weer de oude is, moet nu eerst een bloedtransfusie van maar liefst 10 zakken waar ik niet erg blij mee ben, is dit alles zuiver???!! Laten we aar positief blijven denken he!. Vandaar ook dat ik nog geen plannen maak.
Lieve groet van ons en ...nogmaals...als jullie even rust nodig hebben, van harte welkom!! -
17 Januari 2009 - 08:30
Marianne:
Ellis, geweldig wat jullie doen en ook nog voor elkaar krijgen (ondanks de omstandigheden). -
22 Januari 2009 - 02:00
Niesje Bates:
Hi Ellis en Jurgen,
Wat een ellende om dat zo mee te maken. Fijn dat jullie hulp kunnen verlenen. Wij hopen en bidden dat jullie veilig blijven! Veel liefs Gordon en Niesje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
