Kerstmijmeringen...
Door: Ellis
Blijf op de hoogte en volg Ellis en Jurgen
26 December 2008 | Indonesië, Manokwari
Kerst 2008
Ver weg van familie, vrienden, kids en de knusheid van ‘binnen zitten terwijl het buiten koud en guur is’. Tijdens de Kerstdagen ben ik altijd meer dan gemiddeld sentimenteel. Het is een tijd van reflecteren en denken aan mensen die je lief zijn. Aan de ene kant mis ik nu die sfeer van Nederland en het dichtbij iedereen zijn. Aan de andere kant voel ik meer dan anders het voorrecht om juist deze dagen te vertoeven in dit mooie land. Een moeilijk land om te werken, maar juist daarom is alles wat je bereikt, al is het nog zo klein, gevoelsmatig buitenproportioneel bevredigend. Hoe kun je dat uitleggen? Eigenlijk niet. Ik weet dat mensen die hier zijn geweest, zich slechts maar ten dele een voorstelling kunnen maken hoe het is om hier feitelijk te wonen en te werken. In Nederland krijgen jullie via ons weblog, sms en het incidentele telefoongesprek (met minder incidentele vertraging..) een beeld van ons leven hier. Het is altijd een uittreksel van alles wat er gebeurt en geeft waarschijnlijk een relatief onpersoonlijk beeld van hoe wij het beleven. Daarom nu een wat meer persoonlijk stukje van mij op dit weblog.
Wat ik mis, is het makkelijke, dagelijkse contact met mijn ouders, broertje en vrienden/vriendinnen en, het meeste, met de kleine guppies van onze vrienden. Dat hebben we allebei; niet even de kids te kunnen knuffelen of gewoon naar ze te kijken, ze te zien spelen, hun ontwikkeling van dichtbij te kunnen meemaken. En met familie en vrienden; het even langswippen voor een bakje Senseo, van je af te praten als je even een off-day hebt; dat soort dingen. Mijn schoonzusje Ellen is zwanger; Jurgen en ik worden oom en tante! En we zijn er niet bij als ons nichtje of neefje net geboren is. Dat is gewoon niet leuk. Ook het feit dat we niet snel naar huis kunnen als er iets gebeurt, is lastig. We merkten het met het overlijden van Jurgens oma. Het is moeilijk om dat op afstand te moeten verwerken, vooral voor Jurg. Het maakt, alles bij elkaar, dat we alleen maar meer waarderen wat een hechte groep mensen we in de loop der jaren om ons heen hebben verzameld. Doet ons terugdenken aan onze bruiloft, ons afscheidsfeest; momenten dat iedereen samen was.
Ook het zingen bij Future is iets wat ik mis; kon daar echt mijn ei in kwijt en dat was mijn grootste hobby.
En toch….wil ik niet naar huis! Ik tel de dagen af dat we weer naar Senopi kunnen om daar zometeen Oud en Nieuw te vieren. We hebben daar nog steeds geen eigen plekje, de omstandigheden zijn verre van comfortabel en we wonen nog in bij de pater, maar het voelt daar als een thuis. Meer dan Manokwari. Ik verheug me er op om Maria en kleine Jurgen, net een paar maanden oud, weer te zien en al die andere kinderen en om verder te gaan met de vrouwengroepen. Echte vriendschappen aangaan is hier lastig, maar ik voel dat we daar welkom zijn en dat is voor nu voldoende. Jurg en ik zitten op 1 lijn en hebben onze moeilijke momenten, net als ieder ander stel, maar die zijn op 1 hand te tellen. Voorlopig zitten we hier goed, dat is het belangrijkste. Op 10 juni vliegen we voor een week of 5 terug naar Nederland en daar kan ik me ontzettend op verheugen. We hebben tot die tijd genoeg te doen en dat is niet alleen fijn omdat het betekent dat het project loopt, maar ook omdat dat je op de moeilijke momenten weer focus kan geven.
Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht over wat ontwikkelingswerk eigenlijk betekent. Voor mij, maar ook voor de mensen hier. Het is makkelijk om cynisch te worden en confronterend om je te realiseren dat alles wat je op lokaal en micro-niveau doet, voor een groot deel teniet kan worden gedaan door hetgeen er op overheidsniveau (= bedrijfsniveau) wordt beslist. Dat het land waar we nu werken, leeg geroofd gaat worden; beroofd van alle bodemschatten. Dat de Papua’s als bevolkingsgroep een minderheid worden (als ze het al niet zijn) in hun land. Ik ben ook realistisch; ik weet dat wanneer de Papua’s nu over autonomie zouden beschikken, het met dit land ook niet goed zou komen. De Indonesische verdeel-en-heers politiek heeft zijn effect en maakt het uitzicht op een beheersbaar geheel alleen maar kleiner. Of ik geloof dat het goed komt met dit land? In mijn hart niet; ik ben bang voor wat er gaat komen. Maar ik ben en word niet cynisch; het betekent namelijk niet dat wat we hier doen, voor niets is. Het doet me alleen maar realiseren dat het echt kleine druppels zijn die de steen kunnen uithollen. Voor de rest hoop ik op wonderen: dat men zich elders in de wereld realiseert dat men zich, ook op de hoogste niveaus, verantwoordelijk gaat voelen voor het behoud van dit gebied. Dat is mijn kerstwens.
Ik wens iedereen goede dagen toe in familie- en vriendenkring en het allerbeste voor het komende nieuwe jaar.
Liefs,
Ellis
Ver weg van familie, vrienden, kids en de knusheid van ‘binnen zitten terwijl het buiten koud en guur is’. Tijdens de Kerstdagen ben ik altijd meer dan gemiddeld sentimenteel. Het is een tijd van reflecteren en denken aan mensen die je lief zijn. Aan de ene kant mis ik nu die sfeer van Nederland en het dichtbij iedereen zijn. Aan de andere kant voel ik meer dan anders het voorrecht om juist deze dagen te vertoeven in dit mooie land. Een moeilijk land om te werken, maar juist daarom is alles wat je bereikt, al is het nog zo klein, gevoelsmatig buitenproportioneel bevredigend. Hoe kun je dat uitleggen? Eigenlijk niet. Ik weet dat mensen die hier zijn geweest, zich slechts maar ten dele een voorstelling kunnen maken hoe het is om hier feitelijk te wonen en te werken. In Nederland krijgen jullie via ons weblog, sms en het incidentele telefoongesprek (met minder incidentele vertraging..) een beeld van ons leven hier. Het is altijd een uittreksel van alles wat er gebeurt en geeft waarschijnlijk een relatief onpersoonlijk beeld van hoe wij het beleven. Daarom nu een wat meer persoonlijk stukje van mij op dit weblog.
Wat ik mis, is het makkelijke, dagelijkse contact met mijn ouders, broertje en vrienden/vriendinnen en, het meeste, met de kleine guppies van onze vrienden. Dat hebben we allebei; niet even de kids te kunnen knuffelen of gewoon naar ze te kijken, ze te zien spelen, hun ontwikkeling van dichtbij te kunnen meemaken. En met familie en vrienden; het even langswippen voor een bakje Senseo, van je af te praten als je even een off-day hebt; dat soort dingen. Mijn schoonzusje Ellen is zwanger; Jurgen en ik worden oom en tante! En we zijn er niet bij als ons nichtje of neefje net geboren is. Dat is gewoon niet leuk. Ook het feit dat we niet snel naar huis kunnen als er iets gebeurt, is lastig. We merkten het met het overlijden van Jurgens oma. Het is moeilijk om dat op afstand te moeten verwerken, vooral voor Jurg. Het maakt, alles bij elkaar, dat we alleen maar meer waarderen wat een hechte groep mensen we in de loop der jaren om ons heen hebben verzameld. Doet ons terugdenken aan onze bruiloft, ons afscheidsfeest; momenten dat iedereen samen was.
Ook het zingen bij Future is iets wat ik mis; kon daar echt mijn ei in kwijt en dat was mijn grootste hobby.
En toch….wil ik niet naar huis! Ik tel de dagen af dat we weer naar Senopi kunnen om daar zometeen Oud en Nieuw te vieren. We hebben daar nog steeds geen eigen plekje, de omstandigheden zijn verre van comfortabel en we wonen nog in bij de pater, maar het voelt daar als een thuis. Meer dan Manokwari. Ik verheug me er op om Maria en kleine Jurgen, net een paar maanden oud, weer te zien en al die andere kinderen en om verder te gaan met de vrouwengroepen. Echte vriendschappen aangaan is hier lastig, maar ik voel dat we daar welkom zijn en dat is voor nu voldoende. Jurg en ik zitten op 1 lijn en hebben onze moeilijke momenten, net als ieder ander stel, maar die zijn op 1 hand te tellen. Voorlopig zitten we hier goed, dat is het belangrijkste. Op 10 juni vliegen we voor een week of 5 terug naar Nederland en daar kan ik me ontzettend op verheugen. We hebben tot die tijd genoeg te doen en dat is niet alleen fijn omdat het betekent dat het project loopt, maar ook omdat dat je op de moeilijke momenten weer focus kan geven.
Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht over wat ontwikkelingswerk eigenlijk betekent. Voor mij, maar ook voor de mensen hier. Het is makkelijk om cynisch te worden en confronterend om je te realiseren dat alles wat je op lokaal en micro-niveau doet, voor een groot deel teniet kan worden gedaan door hetgeen er op overheidsniveau (= bedrijfsniveau) wordt beslist. Dat het land waar we nu werken, leeg geroofd gaat worden; beroofd van alle bodemschatten. Dat de Papua’s als bevolkingsgroep een minderheid worden (als ze het al niet zijn) in hun land. Ik ben ook realistisch; ik weet dat wanneer de Papua’s nu over autonomie zouden beschikken, het met dit land ook niet goed zou komen. De Indonesische verdeel-en-heers politiek heeft zijn effect en maakt het uitzicht op een beheersbaar geheel alleen maar kleiner. Of ik geloof dat het goed komt met dit land? In mijn hart niet; ik ben bang voor wat er gaat komen. Maar ik ben en word niet cynisch; het betekent namelijk niet dat wat we hier doen, voor niets is. Het doet me alleen maar realiseren dat het echt kleine druppels zijn die de steen kunnen uithollen. Voor de rest hoop ik op wonderen: dat men zich elders in de wereld realiseert dat men zich, ook op de hoogste niveaus, verantwoordelijk gaat voelen voor het behoud van dit gebied. Dat is mijn kerstwens.
Ik wens iedereen goede dagen toe in familie- en vriendenkring en het allerbeste voor het komende nieuwe jaar.
Liefs,
Ellis
-
26 December 2008 - 08:26
Mariska:
Lieve Ellis,
Misschien heet het ontwikkelingswerk, omdat je jezelf ook zo goed leert kennen?
Ik wens jullie een prachtig en krachtig nieuwjaar!
-
26 December 2008 - 09:24
Anneke Stadhouders:
Hoi Ellis en Jurgen,
Bedankt voor jullie bericht. Weet iedereen weer hoe het er voor staat daar in verweggiestan!
Ik ga vandaag op zolder op zoek naar schaatsen!! Het is bijna zover!!
Voor jullie heb ik de wens dat 2009 een jaar wordt met veel geluk, voorspoed, en vooral plezier samen in dat verreweggiestan!
lieve groet, Anneke -
26 December 2008 - 10:11
Ruud:
Mooi gezegd Ellis!
Sentimenteel (mag best) maar realistisch: een prachtige combinatie.
Heb het goed in dat prachtige land, tussen die mooie mensen. -
26 December 2008 - 10:32
Marijkevdlinden:
Lieve Ellis en Jurgen,
Mooi en kwetsbaar...zo lees ik het.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om met de kerst daar te zitten, volgens mij moet je dat meemaken.
Jullie doen zulk goed werk en dat zijn de druppels. Als er niemand begint komt er nooit een uitholling in de steen.
Dank je voor je mooie verhaal en veel mooie momenten daar. En een goede thuiskomst in Senopi.
Liefs, het vriest hier nu overdag en het is 2e kerstdag!!! -
26 December 2008 - 10:50
Petra,mwPronk,Sandra:
Lieve Ellis en Jurgen,
We volgens jullie op afstand en hebben veel bewondering voor wat jullie doen: je hebt gelijk: alle kleine/ grote dingen die je in liefde voor anderen doet zijn waardevol, wat er ook gebeurt in de wereld!!!
alle goeds voor jullie,
van
Petra Post v.d. Burg,Sandra en onze moeder. -
26 December 2008 - 12:40
Monie Jufuway:
Je begrijpt het omdat je het nu ziet en beleeft wat in het land gebeurt en dat er veel moet gebeuren om de vrijheid en land terug te geven aan de Papua's en dat dat heel moeilijk en zwaar wordt en is .. een lange weg wordt maar je moet ergens beginnen en dat doen jullie .. alle steun hulp voor /met en aan de Papuabevolking is een zegening en helpt aan de opbouw .. de strijd is nog niet gestreden en gaat door . Hier in Nederland blijven wij Papua.s demonstreren en gaan door voor Papua Merdeka !
En voor jullie begrijp ik het ook dat je daar bent en hier de adl mist . Fijn dat jullie even terugkeren over een maand of 6 .
Heel veel sterkte kracht steun liefde hoop voor 2009 .
En een dikke pollo van mij . Monie . -
26 December 2008 - 16:52
Rianne:
Hoi lieve mensen,
Als dat geen mooie kerstwens is!!
Al reageer ik misschien weinig,volgen doe ik jullie wel hoor!!
Natuurlijk kan ik me wel een beetje voorstellen hoe jullie wonen en werken en hoe het is zonder je dierbaren.Maar je krijgt er weer andere mooie dingen voor terug toch? Geniet ook vooral van het mooie land en de mensen. Veel succes met jullie werk.
SELAMAT TAHUN BARU!!!
Liefs Rianne -
26 December 2008 - 23:00
Anne-Marie Uffing:
Hoi Ellis,
Het is altijd weer leuk om te lezen wat jullie doen, meemaken en de manier waarop jullie dat allemaal verwoorden ontroert me regelmatig. Ik hoop dat jullie een jaar tegemoet gaan waarin je heel veel druppels kunt laten vallen. Ik wens jullie beiden voor 2009 dan ook heel veel geluk, gezondheid en vooral tevredenheid met wat je hebt weten te bereiken toe!
-
26 December 2008 - 23:01
Anne-Marie Uffing:
Hoi Ellis,
Het is altijd weer leuk om te lezen wat jullie doen, meemaken en de manier waarop jullie dat allemaal verwoorden ontroert me regelmatig. Ik hoop dat jullie een jaar tegemoet gaan waarin je heel veel druppels kunt laten vallen. Ik wens jullie beiden voor 2009 dan ook heel veel geluk, gezondheid en vooral tevredenheid met wat je hebt weten te bereiken toe!
-
27 December 2008 - 08:38
Yantin:
Prachtig hoe je dit omschreven hebt Ellis. We hebben al veel hierover gedeeld op Meno en raakten niet uitgepraat over dit land met zijn eigen kultuur, gewoonten en opvattingen e.d. die zo vreselijk veel verschillen van de onze. Het is geweldig wat jullie allemaal al bereikt hebben en jullie plannen zijn ook fantastisch, complimenten. En...blijf genieten want het is dik de moeite waard hier te zijn ondanks, maar ook dankzij alles!
Alle goeds in goede gezondheid voor het komende jaar en tot weerziens!! En jullie weten het....klop maar bij me aan voor wat dan ook met alle plezierben ik jullie helpende hand! Lieve groet, ook namens Holis. -
27 December 2008 - 10:35
Marcel En Mirjam:
Hé lieve Ellis en Jurgen,
Jullie druppels maken heel veel verschil voor de mensen daar! Heel veel liefs van ons
-
27 December 2008 - 22:03
V:
Heeeeeey meissie,
Mooie woorden! Had ik al gezegd dat we jullie missen?! Zoë had gister nog een tekening gemaakt met Ellis erop en Jurgen. Ik zag maar 1 poppetje, maar bij navraag bleek Jurg binnen te zitten. Op de kaart die ik in de woonkamer heb hangen, moet ik ook steeds aanwijzen waar jullie nu zijn. Maar als ik het goed begrijp, zijn jullie op Z's verjaardag in t land?! Zal ze geweldig vinden! Kerst hier was dit jaar wel bijzonder, vertel nog wel. Mis onze gesprekken ook, had je erg graag eventjes gezien, gesproken en geknuffeld (en met mij 2 guppies)... Nog maar 6 maandjes!!! Denk aan jullie, hvj, heeeeel veel liefs, V en co -
28 December 2008 - 01:38
Ina:
Heb net alle verhalen van Bruno gehoord en heb nog meer bewondering voor jullie gekregen. Vooral de verhalen over de roofbouw van het land. Ook heb ik verhalen gehoord van een oom van Bruno , die er 50 jaar geleden geweest is en daar gewerkt heeft. Met open mond heb ik de hele avond geluisterd. Ik leef mee en wens jullie een heel mooi 2009. -
29 December 2008 - 11:28
Astrid Vd Griendt:
alle goeds voor jullie in dat verre papua.... ik kan me er iets bij voorstellen...
En dat veel mensen maar druppels produceren in deze wereld..... -
30 December 2008 - 07:49
Christien Vd Hoff:
Hallo Jurgen en Ellis,alle reflecties op een rij verraden, welke achtergrond jullie hebben. Dit soort mijmeringen horen inderdaad bij Kerst.Bij ons zijn niet de messen maar de schaatsen geslepen. We maken ons op voor de 1ste toertocht. Nederland weer op z'n kop!De ijsgekte slaat toe terwijl menig vaart nog niet dicht ligt vanwege de wind. Het is goed om te horen dat jullienog enthousiast zijn, want dat proef ik vooral uit je verhaal. Ik wens jullie een heel leuk oud en nieuw en veel kracht het komende half jaar tot je evn in Nederland bent. Veel groeten. -
02 Januari 2009 - 18:36
Nienke:
Wat kunnen jullie beiden toch mooi schrijven over alles wat jullie meemaken. Ik kan me het dubbele goed voorstellen: aan de ene kant geniet je van alles wat je doet, aan de andere kant mis je Nederland. Ik heb veel bewondering voor wat jullie doen en ik hoop van harte met jullie dat jullie kerstwens uitkomt. Liefs, Nienke en Elwin -
03 Januari 2009 - 09:04
Bruno:
Ha die Jurgen en Ellis!
Mooi verhaal joh. Het lijkt me inderdaad vreemd om in Senopi/Manokwari te wonen in plaats van er voor een paar maanden te zijn. Maar dat maakt denk ik wel dat wat jullie er doen meer impact kan hebben.
Ik vond het fantastisch om daar te zijn, en mis het nu al een beetje. Het is hier koud en de dagen zijn over voor ze begonnen zijn.
Hoe gaat het in het dorp?
Tot ziens!
B -
03 Januari 2009 - 15:13
Monique:
Hallo Jurgen en Ellis,
Dank voor jullie nieuwjaarswens. Met de vrije kerstdagen tijd om terug te denken aan onze reis door Papua met mijn oom die er al 50 jaar werkt. Het is zo'n andere wereld waar je dan opeens in zit, dat relativeert van alles waar we ons druk over maken in Nederland. Wat het vooral bijzonder maakte, zijn de mensen die je tegenkomt Papua's en buitenlanders die er vol inspiratie en 'drive' werken, zoals julie.
Daarom wensen we jullie veel inspiratie, geluk en gezondheid in 2009! -
04 Januari 2009 - 11:01
Leo En Andrea Harlan:
we wensen jullie een héél voorspoedig en vooral gezond 2009 toe !!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
