Gelukkig Nieuwjaar!

Tja, we hebben geprobeerd onze wederwaardigheden middels een brief aan de eerste de beste boomkangaroe te binden, maar die bleek niet te kunnen zwemmen, dus dat hield op. Toen dachten we één en ander via rooksignalen door te seinen naar de stad, maar onze kretek sigaretten waren op dus dat bood ook geen uitkomst. De krakende radio die nog uit het Polygoon tijdperk stamt, was ons ook niet ter wille. Dus vallen we hier in de stad toch maar weer terug op de digitale snelweg, al kunnen we het beter een digitaal Pieterpad noemen, want ‘snel’ is niet de term die ons als eerste te binnen schiet.
Hoe dan ook: Gelukkig Nieuwjaar!

We hebben weer een hoop te vertellen. In onwillekeurige volgorde:

SURVEY SKAA
We zijn gestart met het uitvoeren van nulmetingen m.b.t. de gezondheid van kinderen tot 5 jaar in het volgende district. We hebben deze nulmeting SKAA genoemd (Survey Kesehatan Anak-Anak). Het is een makkelijk toe te passen meting, die we in Akmuri en Apoki hebben gecombineerd met posyandu en voorlichting. We zijn gestart met deze survey in district Kebar (Akmuri en Apoki), we nemen ook het district Senopi in zijn geheel mee in de survey, als een evaluatie-instrument en ook bedoeld om de accenten per dorp met de verplegers vast te stellen. Het is de bedoeling dat we de survey ook in district Myah en in het afgelegen dorp Nekori in district Kebar gaan uitvoeren. We hopen zeer dat we binnenkort toestemming krijgen van de overheid om onze activiteiten in district Myah verder op te starten; de bevolking wil wel, maar op overheidsniveau zijn ze er nog niet uit helaas. Gelukkig weet de bevolking ons wel te vinden, maar het zou mooier zijn wanneer we daarheen konden. Wat betreft Nekori hebben we een goede collega gevonden in de lokale organisatie Mikatempos uit Manokwari. Samen met hen willen we aandacht besteden aan Nekori, wat feitelijk bestaat uit 3 dorpjes (Musyoi, Aniti en Nekori). We hopen binnenkort een bezoek aan het gebied in te kunnen plannen. Dit moet goed voorbereid worden, want het gebied is alleen toegankelijk via dure vliegtuigcharter of lopend vanaf Anjai (Papua tempo: 1 dag, ons tempo:......??).

KLINIEK SENOPI ALS SPINNETJE IN HET WEB
De kliniek in Senopi fungeert meer en meer als een soort episch centrum voor meerdere districten. Niet alleen patienten komen van heinde en verre, maar ook worden de verpleger, verloskundige en wij vaker geconsulteerd en om ondersteuning gevraagd door collega’s in het volgende district. De hoofdverloskundige die vanuit Kebar opereerde, is op een 3 jarige training gestuurd en tot nog toe is er niet voor vervanging gezorgd. Dit betekent dat Tina met onze hardtop tussen Kebar en Senopi heen en weer pendelt en elke bevalling in deze 2 districten heeft begeleid in de afgelopen 2 maanden! Het is goed te zien dat deze olievlek zich verder uitbreidt en dat de middelen en medicijnen die vanuit het Moeder-en-Kindzorgprogramma beschikbaar zijn, ook ten volle benut worden. Voor ons is het belangrijk om te blijven kijken naar de duurzaamheid van dit alles; het moet immers synchroon blijven lopen met de activiteiten vanuit de overheid en dat betekent: veel gesprekken voeren, zowel in het binnenland als in Manokwari, met de juiste personen. Het lijkt er steeds meer op dat dit gaat lukken, omdat de overheid als een bezetene haar OTSUS gelden aan het besteden is in het binnenland en wij ook meer dan voorheen betrokken worden bij dit traject. Zo zal het dorp Senopi binnenkort geheel voorzien zijn van electriciteit middels generatoren (dit is een samenwerkingsverband tussen het district en het Moeder-en-Kindzorgprogramma). Deze generatoren heeft de bevolking bij elkaar verdiend met werken voor de gemeenschap. “Zweet voor verlichting” is het credo. Zo is het vliegveld en de gehele missiegrond omheind en zijn er nieuwe gemeenschappelijke tuinen aangelegd. Wat mooi is, is dat de bevolking samenwerkt om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Het feit dat de overheid tegelijkertijd met miljoenen strooit, werkt hierbij wel ondermijnend, omdat de bevolking dan toch een soort “Het valt toch wel een keer uit de hemel” principe aanhangt. Toch zien we steeds meer dat mensen het afwachten zat zijn en zelf voor levensonderhoud gaan zorgen. Zo hebben alle werkers die in de gemeenschappelijke tuinen van het programma hebben gewerkt , inmiddels ook eigen tuinen gemaakt.
De overheid is ook gestart met het bouwen van een gloednieuw postu-gebouw in het dorp. Het is inmiddels al klaar, maar de verwachting is dat het pas op zijn vroegst in maart officieel in gebruik kan worden genomen. Er staat nog niets in op dit moment. De werkzaamheden van de verpleger en verloskundige zullen dus vanaf dat moment in de nieuwe postu plaatsvinden, wat betekent dat het oude kliniekgebouw een nieuwe functie kan krijgen. Waren we eerder in gesprek over de mogelijkheid er een kleine ashrama van te maken voor de naastgelegen school en in het bijzonder voor de meer kansarme kinderen, inmiddels gaan er meer stemmen op om het gebouw in te gaan richten als bevallingskliniek. Dit ook in verband met de nieuwe regel vanuit het Dinas Kesehatan dat elke vrouw moet bevallen in een puskesmas (dus officieel mag het niet meer thuis of in de tuinen) waar de nodige materialen en medicijnen voorhanden zijn (als het goed is). In principe is het gebouw makkelijk om te vormen; alle basisvoorzieningen zijn aanwezig, al zal er wel een bevallingsbed moeten komen, maar dat is in onze meubelwerkplaats zo gemaakt.

Naast meer specifieke voorlichtingen (m.n. over voeding en het herkennen van alarm signalen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling) zijn we ook bezig geweest de basisvoorzieningen verder te verbeteren. Dit betekent dat we met de verpleger en verloskundige de controle zijn gaan aanscherpen op de aanwezigheid van benodigde medicatie (anti-malaria middelen voor zwangeren en zogenden; vitamine A, tetanus vaccins, medicijnen tegen bloedarmoede, oxytocin, etc.) en middelen (klamboes, hechtsets, consultboekjes, etc.). Jettie is op hun verzoek bezig geweest met een checklist die gebruikt kan worden bij problematische bevallingen. Op 1 vel papier staan alle mogelijk te nemen stappen in geval van bloedingen, niet loslatende placenta etc. Ook zijn we (vooral Jettie) aan de slag gegaan met een basislijst waarop de essentiele medicijnen vermeld staan die nodig zijn, compleet met indicaties, te geven dosis (ook per leeftijdsgroep) en bijzonderheden t.a.v. bijvoorbeeld wisselwerking met andere medicijnen uit de lijst en gebruik tijdens zwangerschap of borstvoeding. Naast het feit dat dit ook vanuit ons oogpunt nodig is, hebben de verpleger en de verloskundige hier ook specifiek om verzocht; voor hen vormt het een concreet hulpmiddel dat ze tijdens spreekuren in de kliniek en tijdens mobiele spreekuren willen gebruiken. Vanuit het Dinas Kesehatan worden we volop gesteund met vaccins en diverse materialen.

Jettie heeft zich ook verdiept in de problematiek van huiselijk geweld n.a.v. enkele recente casussen in de kampung. Twee vrouwen zijn de afgelopen maand zodanig in elkaar geslagen door hun man dat zij naar het ziekenhuis in de stad verwezen moesten worden. In de stad heeft Jettie 1 van deze vrouwen terzijde gestaan en haar samen met de vrouw van het districtshoofd ook vergezeld naar een organisatie in Manokwari die zich inzet voor vrouwen. Hoewel hier weinig uit voortkwam, heeft de grotere aandacht voor deze casus wel tot gevolg gehad dat voor het eerst in de geschiedenis van Senopi de man een verklaring heeft moeten ondertekenen op het politiebureau dat hij zijn vrouw nooit meer zal slaan. Mocht hij dat wel doen, dan wordt hij acuut opgepakt en verdwijnt hij achter tralies.

Op dit moment staan we klaar voor de start om aan 15 mensen, samen met zuster Tina, de kadertraining Dalam Usaha Perbaikan Gizi Keluarga te geven. Dit is een officiele overheidstraining die we enigszins aangepast aanbieden. Materialen hebben we bij het Dinas Kesehatan kunnen ophalen. De volgende keer hopelijk een mooi verslag hiervan

VROUWENGROEP
Die gaat als een speer. Monique vormt hierbij een grote ondersteuning (naast haar hulp bij het uitvoeren van de survey SKAA). Inmiddels hebben we met de opbrengsten van de verkoop van handwerk en manik-manik een mooie trapnaaimachine aangeschaft die in gebruik is genomen. Sinds 2 weken staat ook de trapnaaimachine van de vrouw van het districtshoofd in de ruimte voor de vrouwengroep (die nu tijdelijk in de pastorie is gevestigd), die hem graag ter beschikking stelde van de vrouwengroep. Diverse vrouwen verstellen nu hun kleding op de naaimachine, andere vrouwen leren naaien. We zijn bezig met het uitbreiden van de produkten van de vrouwengroep met produkten van natuurlijke materialen. Zo hebben we armbandjes gemaakt van zaden van de sago-palm, willen we hetzelfde doen met pitten van de salak vrucht en bewaren we sinds een maand allerlei plastic verpakkingsmaterialen welke we proberen te verwerken in kleine tasjes. In overleg met Trudy (vrijwilligster SDSP in Nederland) hebben we ook het plan opgevat om zgn kerstpakketjes samen te stellen, bestaande uit een aantal kersthangers van manik-manik (engeltjes), sterrenslingertjes van gevouwen rietjes en kerstfiguurtjes van graszaden. Dit alles dan verpakt in een geweven mandje. Deze maand worden er nokens verkocht in Manokwari voor het grote Papuafeest op 5 februari. Van een grote doe-het-zelfzaak in Manokwari hebben we oude spandoeken ontvangen die we ook weer kunnen omzetten in tassen. Tenslotte is Monique met een aantal vrouwen bezig met het vervaardigen van produkten uit rode klei (overvloedig aanwezig in Papua) welke na afbakken als gebruiksvoorwerpen gebruikt kunnen worden.Bedoeling is dat er in februari een grote bijeenkomst is met alle vrouwen uit het distrikt, waarbij we de vrouwengroep officieel gaan oprichten als zelfstandig opererende groep. Hopelijk met – op termijn – zustergroepen in de andere districten. Uit alle produkten is het de bedoeling dat de vrouwen zelf bij de officiele start enkele produkten aanwijzen die ze specifiek gaan maken om als duurzame inkomstenbron te dienen. Ons advies over de Nederlandse markt wordt daarin meegenomen, maar zij bepalen zelf wat het gaat worden. Belangrijkste doel voor de komende tijd is dus het formaliseren van de vrouwengroep met lokale aansturing, waarvoor ibu Ivon (guru in Asiti) en ibu Yuli Syufi de aangewezen personen lijken.

DE MOOIE DINGEN
- Vorige maand kwam er een vrouw uit het volgende district aangelopen. Op haar arm een meisje van 8 maanden, Meriam, die er uitzag alsof ze pas 3 maanden was. Zwaar ondervoed: slechts 4 kilo woog ze. Aldus moeder wilde ze niets anders dan moedermelk. Dus we hebben de proef gelijk op de som genomen en samen met moeder een heerlijk papje gemaakt van Susu SGM, verse banaan en een paar lepels kacang hijau pap. Dat ging er in als ketellapper! Zeker met de inderhaast opgesnorde zuigfles. Toen moeder ook nog aangaf dat ze een tuin had waar ze o.a. bruine bonen verbouwde, was het wel duidelijk dat er op dat vlak geen problemen zouden moeten zijn. Het is gewoon een kwestie van werkelijk begrijpen hoe belangrijk voeding is voor een kind, zeker een kind in het eerste levensjaar. Het samen doen, persoonlijk advies geven en – belangrijker – het zelf leren toepassen van die adviezen, is de grootste uitdaging voor vrouwen als zij. En wat is er zo mooi: ten eerste dat de vrouw, zoals afgesproken, na een week terugkwam. Ten tweede dat Meriam 400 gram was aangekomen in die week. Ten derde dat ze in ruil daarvoor een bos groenten meenam voor ons. Het zijn dit soort interventies die je weer positief doen stemmen dat verandering mogelijk is, al is het 1 voor 1.
- We hadden een grote speldag georganisaeerd op 1e Kerstdag voor alle kinderen uit het district. De kerstman was er ook en bracht een grote grabbelton mee vol met kadootjes. Met dank aan alle gasten van het afgelopen jaar die allemaal wel wat leuks voor de kinderen mee hadden genomen, konden we de doos mooi vullen!
- Voor de weduwen en weduwnaars was er ook een kerstpresentje; we hebben zakken samengesteld met rijst, koffie, thee, suiker etc. en deze uitgedeeld.
- In december hadden we zowaar de eerste groepsreis; met 8 man was het gastenverblijf knotjevol. Leuk was dat ze op de laatste avond samen met vrouwen van de vrouwengroep zelf armbandjes hebben geregen en sterretjes hebben gevouwen van rietjes. Dat dit nog een vak apart is, werd ze al snel duidelijk!

WATER VOOR KAMPUNG AMBON ATAS – MANOKWARI
In december zijn wij verhuisd uit het YAT losmen. Na het een periode van 2 jaar als uitvalsbasis gebruikt te hebben, was de tijd rijp voor het YAT om echt op eigen benen te staan. Omdat we doorgaans in het binnenland zitten, hebben we besloten om vooralsnog geen nieuwe eigen woonruimte te zoeken in Manokwari, maar telkens bij een kort verblijf in de stad, te verblijven bij een logement wat dichterbij het terrein van het bisdom.
In de tijd dat we in het YAT verbleven, hebben we de bewoners van de aangrenzende kleine kampung leren kennen. Samen met de organisatie Mikatepmos hebben we vorig jaar besloten om deze kampung met Koffertjes gelden te helpen bij het aanleggen van een watervoorziening en een MCK (Mandi Cuci Kakhus = was- en wc huisje). Iets boven de kampung bevindt zich namelijk een bron waar een klein stroompje uit voortkomt. Veel van dat water gaat verloren en de mensen moesten zich allemaal in dat stroompje wassen. Ook haalden ze daar water uit om mee te kunnen koken. Inmiddels staat het MCK gebouwtje er al en is er ook een grote profiltank geplaatst waar het water in opgevangen gaat worden. De pijpen waarmee de toevoer verzekerd wordt, liggen klaar om aangesloten te worden, dus we hopen bij een volgend weblogbericht de foto’s van het eindresultaat te kunnen laten zien!

OUD EN NIEUW IN SENOPI
Mensen, wat een lading vuurwerk werd er afgestoken in Senopi: de Taliban zou er likkebaardend naar hebben staan kijken. Vanaf een uur of half twaalf (klokkijken is een vak apart) werden er tonnen sierpijlen en keukenmeiden afgestoken tot vijf uur in de ochtend (kan ook zes uur geweest zijn). Met dank aan familieleden uit de stad die een leuk baantje hebben versierd bij de overheid (met dito salaris) Vervolgens ging iedereen lazerus naar het huisje van Ome Tony die net een spiksplinternieuwe hifi installatie met hyperviperwoofer op de kop had getikt, om daar kneuterig tegen elkaar aan te rijden. Afijn, een soort Senopiaans Tivoli dus. Er werd niet eens geknokt na afloop wat doorgaans de gewoonte is in Papua. Wanneer je echt genoten hebt, dan sla je mekaar na afloop doorgaans de hersens in.

‘GELUKKIG HEBBEN WE DE FOTO’S NOG’
Tont onze stomme verbazing, zijn we de afgelopen weken verzeild geraakt in een soort van CSI meets GTST, daar er door de heren politie een onderzoek is gestart naar de dood van onze medewerkster Santi, november jongstleden. De familie van het meisje is ervan overtuigd dat er met een steen op haar hoofd is getimmerd en niet - zoals wij, de verplegers, alle mensen in Senopi, de bisschop en de plaatselijke politie kunnen verklaren - dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Daarom loopt er nu op verzoek van de politie op Sumba een heus onderzoek, waarin Jurgen ook reeds is opgeroepen een getuigenis af te leggen. Dit duurde maar liefst 7 uur. Gelukkig worden we niet beschouwd als verdachten en gelukkig (?) zijn wij (en anderen) zo assertief geweest om foto’s te maken. Dat het geen pretje is om alles nog eens opnieuw door te maken en terug te halen, moge duidelijk zijn. We hopen dat er snel een einde aan komt.

PRIVACY: TOCH WEL LEKKER
Vorige maand was de verbouwing van de pastorie dan eindelijk een feit en hebben we onze grotere kamer met EIGEN mandikamer in gebruik genomen. Heerlijk om nu de ruimte te hebben. Enige is dat er nog een deur in moet, maar dan is het ook af. De eigen mandikamer is genieten geblazen; inmiddels hebben we een mooie aansluiting gerealiseerd op de regenwatertank, dus dat betekent ook: geen zand meer tussen de tanden na het tandenpoetsen. Er zijn in totaal 4 extra kamers gerealiseerd, waarvan er 1 nu in gebruik is als naai-atelier.

Nou, dit was weer een heel verhaal en geloof ons; het is nog maar een greep uit alle dingen die er gebeurd zijn, maar het is ons vast vergeven zo na anderhalve maand radiostilte.

Neem vooral ook even een kijkje op de blogs van Monique (http://moniquedierink.waarbenjij.nu) en Jettie (http://jettieinpapua.waarbenjij.nu) want daar staan ook mooie verhalen en foto’s op.

Wij zelf hebben onze foto’s van de afgelopen periode weer geplaatst op http://picasaweb.google.com/jurgelkuku dus klik even door en komt dat zien.

Tot een volgende keer, take care!

Jurgen & Ellis