uit het (dag) boekje

Gefeliciteerd van Minnens!!!!!!

Uit het dagboek.

12 maart 2009

Half zeven: klop klop!

Gewoon negeren gisteren was het twee uur voordat ik sliep. Klop Klop.
“Pagi(goedemorgen)”. Gewoon omdraaien, lekker slapen. Klop klop PAGI!!!

Godgloeiende. Strompelen naar de deur. Maria Asem vraagt of haar familie de auto kan charteren naar Senopi omdat er iemand is overleden. Dat kan uiteraard maar of ze vanmiddag wil terugkomen. Dat kan niet want ze moet nog naar de markt en dan naar het ziekenhuis en dan… Okay, okay. Afrekenen, chaufeur bellen, zorgen dat chaufeur vanaf Martins huis vertrekt, diesel halen (bij de eerste twee pompen staan rijen die we alleen nog kennen van voor de Berlijnse muur), langs de plaatselijke gamma om materiaal in te laden, de pater een brief schrijven met instructies en lolligheden, de bijrijder uit zijn bed halen, naar de missieradio om te vertellen dat we er aan komen en te vragen wat nog meer nodig is in Senopi, naar Putra bungsu bellen hoe de situatie is omtrent de ingestorte brug en andere obstakels, erachter komen dat het ratelende geluidje onderin de auto toch echt komt van versleten remblokjes, naar de garage om remblokjes te kopen, wachten totdat de chaufeur remblokjes heeft vervangen, dan horen van de chaufeur dat eigenlijk al een maand geleden het oliefilter en luchtfilter vervangen hadden moeten worden, weer met de chaufeur naar de garage om filters te kopen, passagiers ophalen, bakkeleien met andere passagiers die op de auto springen en ook mee willen, bakkeleien met weer anderen die bagage willen meegeven in de vorm van varkenskarkassen en andere rottend spul…… Zo gepiept allemaal zo’n vertrek.

12 uur, tandenpoetsen, hapje eten.
12.10, Merpati is vertrokken (Dat merpati daadwerkelijk is vertrokken is alleen al een krantenkop waard) en via de radio horen we dat er een moeder, die moeilijkheden heeft met bevallen naar Manokwari is vertrokken en naar het ziekenhuis moet. Wij moeten haar ophalen. Als een haas naar het vliegveld dus. Op het vliegveld uitzoeken of Merpati is aangekomen. Dat schijnen ze achter de counter niet te weten. Nu moeten jullie weten dat Merpati een airline is waar ze uitsluitend werknemers recruteren uit de jostiband. En ik heb niks tegen laagbegaafden, ik heb er zelfs een zwak voor, maar ik hoef er niet mee te vliegen. Wij HATEN merpati. Dat ze vertraging hebben die dagen kunnen duren is tot daaraan toe. Soms hebben ze ineens onaangekondigde tussenstops, soms eindig je op een andere bestemming. Vaak gooien ze volstrekt onverwacht schema’s om. Wij hebben ons Indonesisch goed bijgespijkerd om in ieder geval voor het opstijgen door de intercom goed te kunnen verstaan wat de bestemming is. Zo heb ik op een zogenaamde rechtstreekse vlucht van Yogya naar Manokwari gehoord tijdens het opstijgen dat we inderdaad naar Manokwari vliegen (thank you lord) maar….. via de plaatsen: Makassar, Kendari, Manado, Ambon en Sorong. Dat is hetzelfde ongeveer wanneer KLM op weg naar Barcelona zou verkondigen dat ze inderdaad naar Barcelona vliegen maar via de plaatsen Athene, Rome, Kopenhagen en Brussel. Maar gelukkig bleef Merpati zichzelf en kwam ook deze belofte niet na en vloog alleen via Makassar en Sorong naar Manokwari (welke taferelen zich zouden afspelen op de luchthavens van Kendari, Manado en Ambon laten zich raden).
Maar goed op de luchthaven wisten ze dus niet of hun eigen vliegtuig al terug was of niet. Op Rendani airport kan je gewoon het flightdek op lopen zonder dat iemand je aankijkt dus dat deed ik en daar stond het vliegtuigje. Een piloot stond verveeld tegen de muur met zijn liefje te bellen. Ik ging voor hem staan en vroeg om aandacht. De piloot draait zich om en praat 15 minuten door met zijn liefje. Ik blijf geduldig wachten, immers piloten weten vaak wel wat hun bestemmingen zijn, lijkt me. Uiteindelijk gaf hij toe dat hij net uit de Kebar (Senopi) is gekomen. Snel naar de “ontvangsthal”. Daar zag ik de zieke vrouw en Tina onze verpleegster. Ik wenk ze en wordt aangehouden door een andere vrouw die eigenlijk ook erg graag mee wil naar Senopi. Na vijf minuten afwinpelen draai ik me om: Weg verpleegster met patient. Huh!
Een zoektocht volgt allereerst over het hele vliegveld dan langs alle drie de ziekenhuizen van Manokwari. Dan mijn volledige adressenlijst afbellen om de verpleegster op te sporen. Dan geef ik het op. Geen flauw idee waar ze zijn.

15.00 uur:

Snel naar toko Arta: Herman is een Kartholieke Chinees en de man in Manokwari om van alles te regelen. Snel twee drums benzine en drie drums diesel geregelt. Want de pater in Senopi heeft een boodschappenlijst van heb ik jou daar doorgebelt met de sateliettelefoon. Dat gaat dus zo: “ ..allo ..u.en m..t de Pa… Ik wil graag…llen 2 .i.o sp..krs eh.. on./..ber…. erg belangrijk is …zine……. Vooral niet vergeten ….sel okay?. Oh en van levensbelang is………kel, doeg!!”.
Dus dan bestellen we toch gewoon wat …kel en euh..raki….!
Prima dus dat is dan fijn, appeltje eitje.

16.00 uur: Pascal en Alex bellen. Een maffe Fransoos en een Duitser die linguïstische linguistiteiten ofzoiets studeert en doceert. 2 erg relaxte mensen en we kunnen erg om alle belachelijkheden van het uiterst avontuurlijke Papua lachen. En we zijn het erover eens: We all HATE Merpati!!! Pascal moest een keer in Yayapura uitstappen en een vliegtuig van een andere maatschappij nemen die over drie dagen pas vertrok, omdat Merpati ineens niet meer verder vloog. Dat is hetzelfde als wanneer u KLM pakt naar Barcelona en u er in Warchau wordt uitgeknikkerd.
Lekker gegeten aan zee in het vriendelijk mansinam Hotel. De vissen worden zo van de zee op de barbecue gemieterd. Dan sambal bij, beetje rijst….. Fantastisch. Wederom zijn we het eens: We want Grolsch!!! And there is no Grolsch, met zo’n ijskoud schuimkraagje, en dampende druppeltjes aan de buitenkant van het glas. Maar dan het vruchtenplateau! Mangoesteen is het lekkerst. Een soort rode biet die, wanneer je hem openbreekt, witte zachte schijfjes bevat die smaken als de hemel zo fris en zoet. Ik bewaar de pitten voor Senopi.

17.00 uur. Thuis komen en er staat een chinees voor de deur met een auto. Die wil hij graag voor 200 miljoen aan mij verkopen. Maar natuurlijk, ik heb het alleen niet even in mijn achterzak. Ik geef hem een kopje thee en hij spreekt verdomd goed Nederlands. Het is een vriend van Thomas Winarto, een vriend van ons. Na een half uur autoverkoperijpraatjes pakken we allebei een gitaar en spelen wat melancholische Nederlandse deuntjes. Hij nodigt me uit om op zwijnen te gaan jagen. Daar ik niet de prins Bernard van Papua genoemd wil worden, weiger ik beleefd. Dan moet ik toch zeker met hem mee gaan vissen, want hij heeft een boot. Een dagje op de zee, boven de koralen zie ik wel zitten dus we spreken af dit eind maart gaan doen.

18 uur. Martin en Ibu Mien komen langs om te praten over de nieuwe stichting. Het is er eindelijk van gekomen. De stichting is nu wederom stevig opgericht. Nu nog bespreken met Ibu hoe we kunnen voorkomen dat allerlei kinderen en kleinkinderen van haar het losmen gebruiken als tweede huis. Er wordt namelijk gestolen als de raven. Planken, zakken cement, hout, spijkers, plastic stoeltjes, koffie, suiker, snoepjes etc. Het allerergst was natuurlijk de diefstal van 5 miljoen van twee bevriende toeristen. De schoonzoon van de ibu heeft dit waarschijnlijk gedaan, maar we hebben geen poot om op te staan natuurlijk. Dit alles op een tactische manier bespreken zodat niemand gezichtsverlies lijdt is verdraaid moeilijk. Maar het lukt en we drinken een kop thee en plakken er een gebruikelijk halfuurtje prietpraat aan vast om onze goede verhoudingen te benadrukken.

18.30 uur: Een huilende om vergiffenis smekende ibu Tina valt me in de armen. Ze heeft zo’n spijt dat ze met de patient op het vliegveld met een andere taxi gegaan was. Ze hoorde dat meneer Jurgen erg boos was maar de patient kon niet op die kletspraat van die mevrouw op het vliegveld wachten en ze dorst meneer Jurgen ook niet tot urgentie te manen dus is ze zelf maar naar het ziekenhuis gegaan met een andere taxi. Ik ben trots! Dat is nou eens iemand met verantwoordelijkheid. En ik was helemaal niet boos, alleen verbaasd en … een kopje thee later ging het weer met Tina. Ze was de hele week bezig geweest met bevallingen in Senopi. Een aantal verliepen niet vlekkeloos, maar ze kon niemand naar het ziekenhuis brengen want de weg was te slecht. Ik had transport geregeld maar de auto was vast komen te zitten in de rivier en heeft Senopi niet gehaald. Ze moesten het dus in Senopi doen met de adviezen die ik via de krakende radio naar ze toe kon zenden en haar eigen kennis. Gelukkig hadden we voldoende medicijnen en iedereen heeft het gered. Deze patient was op het nippertje omdat (we HATE) merpati uiteindelijk na drie dagen toch wist te landen in het binnenland en ze de patient dus net op tijd in het ziekenhuis was. De andere vliegtuigen waren stuk in Nabire en Yayapura.

Ze moest meneer jurgen excuseren want ze moest weer naar het ziekenhuis om een bloedtransfusie te regelen. Wederom ben ik trots op onze verplegers in Senopi!!

19.30 uur, hapje eten en drie glazen uit Yogyakarta meegesmokkelde Jack Daniels. Lekker licht in mijn hoofd zet ik mij voor de laptop om Indiana Jones aan te zetten. Opeens een aardschok. Gloeiende, gloeiende. Ik sta op maar het is alweer voorbij. Het is verdorie 2 en een halve maand na de grote bevingen. Hoelang zijn er naschokken mogelijk!! De adreline zakt en ik vind Indiana Jones geweldig.

0.00 Bedtime