Effe wachten...

GAM
We zijn 5 dagen naar Gam geweest met Maria om te kijken hoe het nu met het project stond. Maria runt op dit eiland een polikliniek. Het project vormde het pilotproject voor het Moeder-en-kindzorg project in Senopi. Samen met Maria hebben we een planning gemaakt voor de komende maanden, waarbij zowel aandacht is voor het verbeteren van het eco-toeristisch pakket voor toeristen (hanteren van vaste prijzen, aanbieden snorkelapparatuur voor verhuur, etc.) als voor het verder ontwikkelen van economische initiatieven waarmee Maria zorg kan dragen voor een duurzaam inkomen. Een voorbeeld is het verkopenvan gedroogde vis in Sorong. De gedroogde vis koopt (of krijgt) ze van de omliggende kampungs die haar gunstige tarieven geven. Deze gunstige tarieven kunnen worden gezien als betaling voor haar diensten op gezondheidsgebied.
Overkoepelend doel is het project op z’n minst kostendekkend te maken. Belangrijkste is immers dat de polikliniek kan blijven voortbestaan. Na 4 jaar ondersteuning door de SDSP is nu de tijd rijp om het project op eigen kracht te laten werken. Half november zullen Jurgen en ik weer op Gam langsgaan om met Maria te kijken hoe het gaat.

Verder hebben we een eerste bestemming voor de gelden in Het Koffertje gevonden (zie voor een uitgebreid verhaal het bericht ‘Dora’). Van de 800 euro die we beschikbaar hebben gesteld, is ook een gedeelte bestemd voor Ibu Noortje. Deze vrouw hebben wij vorig jaar al ontmoet en liep toen al krom van de pijn omdat er 10 jaar geleden (!!!) een kokosnoot op haar nek is gevallen. Zij heeft aan haar linkerzijde verminderd gevoel en heeft altijd pijn. Heel graag wilden we haar helpen door de kosten voor onderzoek en behandeling in het ziekenhuis in Sorong voor onze rekening te nemen.

MANOKWARI
Wij zijn inmiddels een week in Manokwari en zitten al tot ons nek in de moerassige Papuabodem. Om dingen te regelen, moet je hier bijzonder geduldig zijn. Pietje moet Karel weer niet, Klaas heeft belangen zus en Henk weer zo. De corruptie is hier de pan uitgerezen en doorgedrongen tot de allerlaagste niveau’s met dank aan de decentralisatie vanuit Jakarta. An sich een goed plan maar de uitvoering verdient geen schoonheidsprijs.

We zijn hier vooral druk met heel veel vragen stellen (t.a.v. de voortgang van diverse projecten), praten en plannen maken (met Martin en met Pater Leo van Senopi die een paar dagen in de stad is t.b.v. het Moeder-en-kindzorgproject), wachten en regelen. Deze laatste 2 hebben overigens opvallend veel met elkaar gemeen...

Toch klagen we niet. We kijken mooi uit over het Arfakgebergte en het weer is prima: niet te heet, maar wel zonnig. Een eigen huis is na maanden uit de koffer leven echter wel weer prettig. Echter ook dit dienen we niet te overhaasten, want besodemieterd worden ligt op de loer.

Gelukkig hebben we veel contact met (en hulp van) Martin, de intermediair van de SDSP hier in Manokwari. We hebben inmiddels 2 huizen bekeken: 1 was een enorm paleis met glimmende vloeren en een trappenhuis. We hebben enigzins overdonderd duidelijk gemaakt dat wij best bereid zijn genoegen te nemen met minder.... Het volgende huis ligt vlakbij het nieuwe Swiss Belhotel; het eerste zoveel sterren hotel van Manokwari en – eerlijk is eerlijk – een zeer prettige plek om even in de airco te internetten (3 x raden waar ik nu zit...). Het internet gaat hier snel en dat is de paar extra roepia’s absoluut waard. Het huis ligt, hoewel in de stad, toch rustig in een kampung even van de weg af. Leuk huis, niet te groot, niet te klein. Toen we vroegen naar de prijs voor 1 jaar huur kwam de meneer in kwestie op de proppen met een bedrag van 35 miljoen Rp. Dit is omgerekend ongeveer 1960 euro. Ik hoor mensen al denken: geen geld!! Maar wanneer je bedenkt dat we voor dat geld net zo goed een compleet nieuw huis kunnen laten bouwen en het gemiddelde huurhuis (dat er een beetje normaal uitziet en voorzien is van electriciteitsdraden van na 1970) te huur moet zijn voor max. 8 miljoen Rp per jaar, dan is de prijs op z’n minst exorbitant hoog te noemen. Maar goed; zijn eerste indruk van ons als 2 blanke geldbomen kunnen we hem niet kwalijk nemen: wij zouden het ook proberen. We hebben ons nog niet gewaagd aan enige onderhandeling; eerst nog even verder kijken. Maar neem van ons aan dat we met een even exorbitant laag tegenbod zouden komen, zodat we alsnog op een normale prijs uitkomen. Moet ie er wel nog even een jacuzzi in bouwen natuurlijk :)

Maar laten we de minpuntjes hier even afzetten tegen de verschrikking van het volgende: we hebben vernomen dat hele hordes Nederlanders op maandagavond om 12 uur 's nachts voor de deur stonden van electronicawinkels om het eerste exemplaar te kopen van de I-phone. En dit terwijl normaal denkende mensen gewoon een dagje later in alle rust hun aankoop doen.

De moraal van dit verhaal: effe wachten is soms zo gek nog niet.
En is dat eigenlijk niet gewoon een geruststellende gedachte?