Druk, druk, druk...maar wel lekker

Hallo allemaal,
Leuk om de reacties te lezen!
Ricky; heb het nummer van Weebe genoteerd voor het ‘ eventuele geval dat’
Victorine; het Yat ligt in het oude gedeelte van Manokwari; de kampong heet Ambon Atas en ligt eigenlijk recht achter (en de heuvel op) het complex van de governor. De ferry vertrekt daar ook vandaan en ook hotel Manga ligt daar aan de kade. Het huis hebben we nog niet gelokaliseerd, wel waar het ongeveer moet hebben gelegen.

Vanuit Manokwari melden wij ons bij deze nog ‘even’ voorafgaand aan het vertrek naar de Kebar-vallei (door Jurg soms liefkozend ‘gaybar-vallei’ genoemd). Als alles gaat zoals gepland, wat hier altijd de grote vraag blijft, vertrekken we morgen met een twinotter naar de Kebar waar we in de loop van de ochtend aan zullen komen. We blijven daar tot donderdagmiddag; dan komt een hardtop (jeep) met Oskar Bame ons oppikken om mee te rijden naar Senopi, waar hij kepala district van is. Oskar is de broer van Mesak, die in Nederland woont en van wie we een volle tas met poloshirts hadden meegekregen voor zijn familie hier (dat is alvast 1 bagagestuk minder). Oskar is op dit moment in Manokwari en vertrekt hier donderdagochtend richting de Kebar. Behalve Ruud, Jurg, Martin en ik zal ook Barnabas Sedik meereizen, die we gisteren bij het YAT samen met Oskar Bame hebben ontmoet. Verder slepen we als kado voor de kids een volleybalnet + volleybal mee en naar het schijnt is inmiddels het beeld uit Nederland met DHL gearriveerd op het vliegveld. Die komt waarschijnlijk aan met het AMA-vliegtuigje waarmee wij zaterdagochtend vanuit Senopi weer terug zullen vliegen naar Manokwari.
Al met al is ons schema wat door de war gegooid. Zo hadden we eerst een bezoek aan Testega gepland, maar om daar te komen moeten we met een MAF-vliegtuig en laten ze nu net deze gehele week (zeker tot en met maandag) bezig zijn alle vliegtuigen te inspecteren. Er wordt dus niet gevlogen. Dit betekent dat het waarschijnlijk niet meer mogelijk is om nog naar Testega te kunnen, daar we ook bijtijds richting Sorong en de Raja Ampat eilanden moeten vertrekken. We zijn tot nog toe elke dag bezig geweest met praten, regelen, praten, verslaglegging, glimlachen en vooral veel praten, praten en nog eens praten met mensen om door te krijgen hoe de vork in de steel zit, hoe onderlinge verhoudingen liggen en om iets te begrijpen van de complexe verbindingen. Om een voorbeeld te noemen; zojuist zijn we naar de UniPa geweest (Universiteit van Papua) om daar te praten met de Pak Rector. Daar aangekomen blijkt die niet aanwezig te zijn en in plaats daarvan spreken we met een soort van conrector. Die kan eigenlijk niets wanneer de Pak Rector het er niet mee eens is en wat volgt is een gesprek waarmee je in feite weinig meer kunt bereiken dan puur door je aanwezigheid te benadrukken dat het oorspronkelijke onderwerp van gesprek (ondertekening van een Memorandum of Understanding tussen een Hogeschool in Nederland en de UniPa) belangrijk genoeg is om er 2 Nederlanders op af te sturen. Wat de uitkomst is van vandaag, is dat nu duidelijk is geworden dat er ‘ eerst een team gevormd moet worden op hoger niveau binnen de UniPa, welke dan een en ander bekijken en beoordelen’. Als Pak Rector het ermee eens is, dan is er geen probleem. Als Pak Rector het er niet mee eens is, dan houdt het op. Klinkt ook weer heel eenvoudig eigenlijk….
Ik moet wel zeggen dat ons Indonesisch met sprongen vooruit gaat. Jurgen ratelt er sowieso op los, maar ik kan alles eigenlijk goed volgen. Woordenschat heb ik wel, maar het gaat hier soms om de nuances en dat leer je gaanderwijs. De aanwezigheid van Martin bij dit soort gesprekken is nogmaals zeer prettig.
Ondertussen hebben we elkaar aardig leren kennen, het is vooral een heel lieve maar daarnaast ook een zeer wijze man. Dagelijks hebben we hem en Matias over de vloer en dat moet ook wel; ik had niet gedacht dat er zoveel te bespreken valt met elkaar. Het gaat er om de juiste mensen te benaderen, niemand voor het hoofd te stoten, toch je doel proberen te bereiken en te blijven lachen. Dit vreet energie en stelt voor mij een tweejarig verblijf hier wel in een reëler daglicht. Het zal sowieso een enorme uitdaging zijn en om met de wijze woorden van Pak Leo te spreken: “10 stappen naar voren, 9 stappen terug.” Ik zie nu ook nog meer dan eerst in dat 2 jaar echt wel nodig is om zaken voldoende van de grond te krijgen. Alles gaat langzamer en anders dan voorzien, maar je bent er niet minder tijd mee kwijt! De genoemde complexiteit + de hardere leefomstandigheden enerzijds en de mogelijkheden om met weliswaar kleine stappen toch iets groots te kunnen helpen waarmaken anderzijds zorgen voor het weegschaaleffect. Er is hier zoveel positiefs te ontdekken wanneer je er open voor staat; gisteren was ik bijvoorbeeld even alle energie kwijt en ben dan ook niet meegegaan naar Mokwam (helaas, helaas) en dan zie je alles minder positief in (al heb ik een heel genoeglijk dagje beleefd op de veranda waar ik nog een achterbaks zwart spinnetje heb vermorzeld onder mijn teenslipper aangezien hij mij tot 2 keer toe leek te willen bespringen met zijn enge dunne pootjes en zijn priemende rode oogjes (dat laatste is ontsproten aan mijn eigen fantasie)). Kortom: dat wordt balans opmaken aan het eind van deze reis.
En verder; dromen we hier allemaal veel en bijzonder avontuurlijke dromen waarin Ruud de koningin tutoyeert en ik ons moet redden van enge wezens die rode smurrie door het sleutelgat van onze deur proberen te proppen. Zometeen stap ik op een ojek (brommer waarvan de berijder een oranje-gele helm draagt en die je voor 30 tot 50 cent in en om de stad afzet op een plaats die jou belieft) en is het haren in de wind naar het YAT. Vervolgens vanmiddag naar het kantoor van Merpati om de vluchten voor morgen te her-herbevestigen en te betalen. Hopelijk hebben we aan het eind van de middag nog even tijd om naar Pasir Putih te gaan, waar Jurgen in alle drukte nog niet eens geweest is. Dat wordt dus hoog tijd…

Tot zover deze update. IJs en weder dienende zullen we ons wel weer melden na de Kebar met verhalen van daar en plannen voor daarna.

Tot sinas!
Jurgen & Ellis
(en Rudy)