Last song from Hong Kong...

Ik Jurrie, aanhangsel van Ellie, mag de laatste sigaar opsteken. Vanuit een internetcafe, annex warzone ("die" en "kill" roepende chineze jochies), 3 hoog achter steegje 23 in Hong Kong. Ik heb net mijn ontbijt amper weten binnen te houden toen een of andere dikke chinees een vlijmscherpe groene glimmende (met van die gele draadjes erin) fluim wist te produceren en handig in de prullenbak rochelde. Ze zijn hier namelijk gek op rochelen en boeren. We boekten gisteren een hotel en al boerend wees de ook al erg corpulente beambte op de kaart naar het seaview hotel. "We gib cheap plice fol you"!. We kregen twee stickers op ons shirt geplakt en als koeien naar de slachtbank werden we door mannetjes in gele shirts het ontieglijk grote airport door gesluisd, op weg naar een of andere bus naar een of ander hotel. Opeens zaten we in de bus van de eerste de beste Kluivert van een chineze chauffeur. Ik heb aardig wat dodemansritten meegemaakt mag ik wel zeggen, maar dit sloeg alles. Helaas miste de gele gluiperd ook nog een afslag wat een half uur extra door bochtige straten en overstekende voetgangers betekende. Om 22 uur bereikte we het hotel en begrepen meteen waarom het "cheap plice fol you" was. Het hotel is 200 meter hoog en bestaat uit een onbekend aantal kleerkasten waar een bed, wc en tv is ingepropt. We begrepen meteen dat elke meter in Hongkong ten volle benut wordt.
En nu lopen we dus rond tussen de wolkenkrabbers en de chinezen. Straatje in, trapje op, steegje uit. Een beetje 'Lost in translation' gevoel hebben we wel. WC papier doen ze niet aan, en ook een mandibak heb ik niet gezien. Hoe veegt iedereen zijn achterste schoon is mijn hamvraag? Daar kunnen we nog uren over prakkiseren. Die gedachte, samen met de gedachtes aan die glimmende rochel, de hoge gebouwen, china 20 kilometer verderop, de prachtige baai, het lekkere eten en het bombardement aan neon en chineze tekens doen ons zeker wezenloos in het vliegtuig zitten vanavond.

Toch verlangen we nu al zachtjes naar de baai van Manokwari... en missen we Ruud, de oude grijze Nederlandse papua.

So long en tot volgend jaar van Ellis en Jurgen.