Een nieuw avontuur van de Nageltjes...
Door: De Jurgels
Blijf op de hoogte en volg Ellis en Jurgen
03 Maart 2007 | Indonesië, Manokwari
Na om 3 uur vannacht uit Kebar vertrokken te zijn voor een hobbelige, modderige, slingerende, lange, maar prachtige rit van 9 uur, zijn we weer in ons 'home, away from home' in Manokwari. De afgelopen dagen waren in alle opzichten overweldigend. Sowieso de rit heen die ons over bergen, door rivieren, door zuigende diepe modder, door bamboebossen, door oerwoud en door een paar dorpjes voer. Met de zoon van Bu Mien (de caretaker van het YAT Losmen) en zijn 2 knechtjes zijn Barnabas Sedik, Martin Watofa, Jurgen en ik donderdagochtend vroeg vertrokken om 11 uur later in Senopi aan te komen. Onderweg prachtige uitzichten mogen aanschouwen over de Kebarvallei, maar ook benauwde momenten gehad wanneer we in het schijnsel van de koplampen niets dan modder en water zagen. Waar we in eerste instantie niet begrepen waarom er 2 extra jongens meegingen, is ons dat nu meer dan duidelijk. De chauffeur manoeuvreerde de roestige jeep overal doorheen en de 2 anderen hingen aan de achterkant of zaten op de motorkap. Waar er modder geschept moest worden, sprongen ze van de auto en als we weer eens een riviertje doormoesten, werd er even gestopt om de auto 'te drinken te geven'. Op een gegeven moment verloor de jeep een of andere belangrijke bout. Maar niet gevreesd; met een parang (groot mes) hebben ze er gewoon eentje gemaakt van een stammetje. Kortom; echt dwars door de binnenlanden en wat is het hier mooi.
Toen we eind van de middag aankwamen in Kebar werden we eerst ontboden bij de Intell, zeg maar de politie. Daar werden onze paspoorten en ons surat jalan (soort reisvergunning voor de binnenlanden) kritisch bekeken alvorens we verder mochten rijden (ploegen) naar Senopi, dat in de huidige omstandigheden (het had veel geregend) 2 uur rijden van Kebar vandaan ligt. Aangekomen in Senopi is het half acht 's avonds en de entree is spectaculair dwars door de laatste rivier van die dag. Van alle kanten kwamen de mensen, vooral kinderen, aanlopen en werden er blikken in de jeep geworpen. We reden dwars door het dorp naar het onderkomen van de priester, waar we warm werden onthaald. Om de auto staan tientallen kinderen ons aan te staren en te roezemoezen. In de huiskamer gezeten, nauwelijks bekomen van al deze aandacht, word ik er op geattendeerd dat dit voor de kinderen de eerste keer is dat ze een blanke vrouw zien. Ik voel alle ogen op me gericht en de weinige keren dat ik wat zeg (ja, mijn positie dient hier ietwat nederiger te zijn dan in Holland; het zijn hier vooral de mannen die praten en daar moet ik natuurlijk wel even aan wennen..), manen de kinderen elkaar tot stilte. Het is een surreële gewaarwording dat deze 'eer' mij ten deel valt. Overigens word Jurgen ook nauwlettend in de gaten gehouden, met name door de meiden. We maken nader kennis met de priester, welke hier inmiddels 6 maanden zit en van Flores komt. Celibatair, dus hij woont daar alleen en we hadden het idee dat hij wel genoot van al het gezelschap. Uiteraard krijgen Jurg en ik allebei een aparte kamer toebedeeld.. We slapen gelijk.
De volgende ochtend lopen we na het ontbijt naar het centrale gebouwtje van de coöperatie, waar onder andere een klein winkeltje gehuisvest is. Uiteraard kopen we hier ook iets om bij te dragen aan dit initiatief. In de gemeenschapsruimte zit het hele dorp hutje mutje opeengepakt om onze speech aan te horen en op de foto te gaan. Hier houdt Jurg kort een praatje waarin hij bedankt voor de warme ontvangst en toelicht waarom wij hier zijn. Barnabas houdt vervolgens een toespraak waar Emile Ratelband U tegen zou zeggen. Hij roept de mensen op om niet lui te zijn tot ze oud en de dagen zat zijn (niet dat wij ook maar enigszins de indruk hadden dat mensen hier lui zijn, integendeel), maar dat er hard gewerkt moet worden. Hard werken wordt altijd beloond. Ook vertelt hij dat het hem onderweg naar Senopi opviel dat Jurgen en ik al ons afval bij ons houden; sigarettenpeuken, voedselresten, flesjes, etc. Hij vertelt dat hij eerst niet begreep waarom wij afval in onze zakken stopten, maar dat hij nu snapte waarom; omdat wij respect hebben voor de natuur waarin de mens leeft. Toch grappig dat 'het goede voorbeeld geven' dan toch overkomt op deze manier. We overhandigen onze kado's voor het dorp; twee pakketten met kadootjes voor de kinderen (de Zeeman had uitverkoop!); 1 voor de school in Senopi en 1 voor de school in Asiti, waar we deze dag nog naar toe zullen lopen. De volleybal wordt met gejuich ontvangen door de kinderen. Vervolgens is het in colonne terug naar het huis van de pastor om verder te lopen (dwars over de airstrip; want ja, je kunt hier ook met een vliegtuig komen, maar daar gaan we het nu niet meer over hebben..) en het bos is. Al snel komen we bij een rivier met een rotan touwbrug (in zo'n V-vorm). Wanneer Jurg en ik deze oversteken gaat er een gejoel op van de kinderen. De wandeling naar Asiti duurt ongeveer een half uur en is warm maar mooi. Halverwege heb je een prachtig uitzicht richting Kebar en richting Asiti. In Asiti praten we met het dorpshoofd en krijgen we een korte rondleiding door het dorp dat geen beschikking heeft over goed drinkwater. Er is 1 grote regenton van cement en verderop ligt een rivier, maar de rivier kan tevens ziektes verwekken doordat mensen niet beschikken over latrines en daarom naar de rivier gaan. Mensen redden zich hier met zo onvoorstelbaar weinig; dat is ontnuchterend om te zien. Ook in Asiti is de ontvangst zeer hartelijk en drinken we thee en eten we Durian bij de kepala desa. Wanneer ik een foto wil maken van Jurg bij het welkomstbordje voor de kampung, pakt Jurg bijna een enorme spin bij zijn poten, die daar lekker hangt te luieren.
Na terugkomst in Senopi is het tijd voor een korte mandi en de lunch, vervolgens is het alweer tijd om te vertrekken, daar we nog naar Kebar moeten. Het vertrek verloopt bijzonder; veel kinderen rennen nog tot ver na de rivier achter de auto aan om ons uit te zwaaien. We hopen hier zeker weer eens te komen. We begrepen later van Barnabas dat mensen hun kinderen wel eens vernoemen naar de gasten die zijn geweest. Ben benieuwd of er, als/wanneer we hier weer terugkomen, er kleine Joerkentjes of Elliesjes rond drentelen....
In Kebar, eigenlijk een ruim opgezet dorp, barst het van de koeien. Bij deze nederzetting ligt een dennenbos waarvoor de SDSP zich mede inzet voor het behoud ervan. Hier evalueren we een en ander en slapen in het huis van de Kepala distrik (hoofd van het district). En toen was het zo weer 3 uur en tijd om te karren.
Nauwelijks in het YAT aangekomen ligt Jurg net een beetje bij te komen op de bank en zit ik na een mandi met de uiterste voorzichtigheid het verbandje van mijn been los te peuteren, of het lijkt alsof er een enorme windvlaag aan komt razen. Voor we er erg in hebben staat het hele huis op zijn grondvesten te schudden. Tegen de tijd dat we beseffen dat dit geen windvlaag is, maar een aardbeving, staan we allebei zowat bij de deur. Dan is het ineens weer afgelopen.
Van de commotie is mijn verband spontaan van mijn been gevallen, dus waarom voorzichtig doen...maar wat bizar om dit mee te maken. Het schijnt dat Manokwari ongeveer 2 tot 3 keer per jaar met een aardbeving te maken heeft. Meestal zijn het kleintjes; dit was een iets grotere dan normaal, begrepen we van Matias. Uiteraard hadden we er geen voorstelling van wat het inhoudt om er 1 mee te maken, maar het is echt onwerkelijk. We hebben tot nog toe 1 naschok gevoeld. Verder gaat iedereen gewoon zijn eigen gang alsof er niets gebeurd is. Ik vond het niet eng, maar benijd niemand die dit op zwaardere schaal beleefd heeft (jullie daar in Yogya...).
En met al deze avonturen achter ons, liggen er weer nieuwe in het verschiet. Morgen vliegen we naar Sorong, waarvandaan we onder andere Gam en Mansuar zullen bezoeken. Naar Gam nemen we medicijnen, zaklantaarns, brillen, ballen en horloges mee. Verder maken we in Sorong kennis met pater Ton Tromp en met Johan Ang. Martin gaat ook mee naar Sorong.
Morgen is Jurgen ook jarig en dat kunnen we 's avonds gelukkig vieren met een Bir Bintang; aangezien het hier in Manokwari nergens te krijgen is (is sinds enige tijd verboden), snakken we hier wel naar, vooral Jurg lust er wel eentje.
Ik heb al een mooie peniskoker op het oog, dus die ga ik nog even ongezien meesmokkelen (waar laat je zo'n ding...??!!). Hier hoef ik overigens geen antwoord op te hebben voor degenen die hun antwoord al klaar hadden...
Nou, ik ga nu even socializen met de man die naast mij zit te internetten, want die werkt voor Unicef en die vertelt net dat ze hier een afdeling gaan doorstarten. Ik heb hem alvast verteld wat wij hier doen, dus lijkt een zeer handig contact. Ik leer het nog wel, dat netwerken!
Groetjes van ons hier en tot mails vanuit Sorong waarschijnlijk!
Jurgen en Ellis
(en der Rudy)
(P.S. De dokter heeft geen groene smurries in mijn been gespoten; het heelt al goed en ik voel me kiplekker!)
Toen we eind van de middag aankwamen in Kebar werden we eerst ontboden bij de Intell, zeg maar de politie. Daar werden onze paspoorten en ons surat jalan (soort reisvergunning voor de binnenlanden) kritisch bekeken alvorens we verder mochten rijden (ploegen) naar Senopi, dat in de huidige omstandigheden (het had veel geregend) 2 uur rijden van Kebar vandaan ligt. Aangekomen in Senopi is het half acht 's avonds en de entree is spectaculair dwars door de laatste rivier van die dag. Van alle kanten kwamen de mensen, vooral kinderen, aanlopen en werden er blikken in de jeep geworpen. We reden dwars door het dorp naar het onderkomen van de priester, waar we warm werden onthaald. Om de auto staan tientallen kinderen ons aan te staren en te roezemoezen. In de huiskamer gezeten, nauwelijks bekomen van al deze aandacht, word ik er op geattendeerd dat dit voor de kinderen de eerste keer is dat ze een blanke vrouw zien. Ik voel alle ogen op me gericht en de weinige keren dat ik wat zeg (ja, mijn positie dient hier ietwat nederiger te zijn dan in Holland; het zijn hier vooral de mannen die praten en daar moet ik natuurlijk wel even aan wennen..), manen de kinderen elkaar tot stilte. Het is een surreële gewaarwording dat deze 'eer' mij ten deel valt. Overigens word Jurgen ook nauwlettend in de gaten gehouden, met name door de meiden. We maken nader kennis met de priester, welke hier inmiddels 6 maanden zit en van Flores komt. Celibatair, dus hij woont daar alleen en we hadden het idee dat hij wel genoot van al het gezelschap. Uiteraard krijgen Jurg en ik allebei een aparte kamer toebedeeld.. We slapen gelijk.
De volgende ochtend lopen we na het ontbijt naar het centrale gebouwtje van de coöperatie, waar onder andere een klein winkeltje gehuisvest is. Uiteraard kopen we hier ook iets om bij te dragen aan dit initiatief. In de gemeenschapsruimte zit het hele dorp hutje mutje opeengepakt om onze speech aan te horen en op de foto te gaan. Hier houdt Jurg kort een praatje waarin hij bedankt voor de warme ontvangst en toelicht waarom wij hier zijn. Barnabas houdt vervolgens een toespraak waar Emile Ratelband U tegen zou zeggen. Hij roept de mensen op om niet lui te zijn tot ze oud en de dagen zat zijn (niet dat wij ook maar enigszins de indruk hadden dat mensen hier lui zijn, integendeel), maar dat er hard gewerkt moet worden. Hard werken wordt altijd beloond. Ook vertelt hij dat het hem onderweg naar Senopi opviel dat Jurgen en ik al ons afval bij ons houden; sigarettenpeuken, voedselresten, flesjes, etc. Hij vertelt dat hij eerst niet begreep waarom wij afval in onze zakken stopten, maar dat hij nu snapte waarom; omdat wij respect hebben voor de natuur waarin de mens leeft. Toch grappig dat 'het goede voorbeeld geven' dan toch overkomt op deze manier. We overhandigen onze kado's voor het dorp; twee pakketten met kadootjes voor de kinderen (de Zeeman had uitverkoop!); 1 voor de school in Senopi en 1 voor de school in Asiti, waar we deze dag nog naar toe zullen lopen. De volleybal wordt met gejuich ontvangen door de kinderen. Vervolgens is het in colonne terug naar het huis van de pastor om verder te lopen (dwars over de airstrip; want ja, je kunt hier ook met een vliegtuig komen, maar daar gaan we het nu niet meer over hebben..) en het bos is. Al snel komen we bij een rivier met een rotan touwbrug (in zo'n V-vorm). Wanneer Jurg en ik deze oversteken gaat er een gejoel op van de kinderen. De wandeling naar Asiti duurt ongeveer een half uur en is warm maar mooi. Halverwege heb je een prachtig uitzicht richting Kebar en richting Asiti. In Asiti praten we met het dorpshoofd en krijgen we een korte rondleiding door het dorp dat geen beschikking heeft over goed drinkwater. Er is 1 grote regenton van cement en verderop ligt een rivier, maar de rivier kan tevens ziektes verwekken doordat mensen niet beschikken over latrines en daarom naar de rivier gaan. Mensen redden zich hier met zo onvoorstelbaar weinig; dat is ontnuchterend om te zien. Ook in Asiti is de ontvangst zeer hartelijk en drinken we thee en eten we Durian bij de kepala desa. Wanneer ik een foto wil maken van Jurg bij het welkomstbordje voor de kampung, pakt Jurg bijna een enorme spin bij zijn poten, die daar lekker hangt te luieren.
Na terugkomst in Senopi is het tijd voor een korte mandi en de lunch, vervolgens is het alweer tijd om te vertrekken, daar we nog naar Kebar moeten. Het vertrek verloopt bijzonder; veel kinderen rennen nog tot ver na de rivier achter de auto aan om ons uit te zwaaien. We hopen hier zeker weer eens te komen. We begrepen later van Barnabas dat mensen hun kinderen wel eens vernoemen naar de gasten die zijn geweest. Ben benieuwd of er, als/wanneer we hier weer terugkomen, er kleine Joerkentjes of Elliesjes rond drentelen....
In Kebar, eigenlijk een ruim opgezet dorp, barst het van de koeien. Bij deze nederzetting ligt een dennenbos waarvoor de SDSP zich mede inzet voor het behoud ervan. Hier evalueren we een en ander en slapen in het huis van de Kepala distrik (hoofd van het district). En toen was het zo weer 3 uur en tijd om te karren.
Nauwelijks in het YAT aangekomen ligt Jurg net een beetje bij te komen op de bank en zit ik na een mandi met de uiterste voorzichtigheid het verbandje van mijn been los te peuteren, of het lijkt alsof er een enorme windvlaag aan komt razen. Voor we er erg in hebben staat het hele huis op zijn grondvesten te schudden. Tegen de tijd dat we beseffen dat dit geen windvlaag is, maar een aardbeving, staan we allebei zowat bij de deur. Dan is het ineens weer afgelopen.
Van de commotie is mijn verband spontaan van mijn been gevallen, dus waarom voorzichtig doen...maar wat bizar om dit mee te maken. Het schijnt dat Manokwari ongeveer 2 tot 3 keer per jaar met een aardbeving te maken heeft. Meestal zijn het kleintjes; dit was een iets grotere dan normaal, begrepen we van Matias. Uiteraard hadden we er geen voorstelling van wat het inhoudt om er 1 mee te maken, maar het is echt onwerkelijk. We hebben tot nog toe 1 naschok gevoeld. Verder gaat iedereen gewoon zijn eigen gang alsof er niets gebeurd is. Ik vond het niet eng, maar benijd niemand die dit op zwaardere schaal beleefd heeft (jullie daar in Yogya...).
En met al deze avonturen achter ons, liggen er weer nieuwe in het verschiet. Morgen vliegen we naar Sorong, waarvandaan we onder andere Gam en Mansuar zullen bezoeken. Naar Gam nemen we medicijnen, zaklantaarns, brillen, ballen en horloges mee. Verder maken we in Sorong kennis met pater Ton Tromp en met Johan Ang. Martin gaat ook mee naar Sorong.
Morgen is Jurgen ook jarig en dat kunnen we 's avonds gelukkig vieren met een Bir Bintang; aangezien het hier in Manokwari nergens te krijgen is (is sinds enige tijd verboden), snakken we hier wel naar, vooral Jurg lust er wel eentje.
Ik heb al een mooie peniskoker op het oog, dus die ga ik nog even ongezien meesmokkelen (waar laat je zo'n ding...??!!). Hier hoef ik overigens geen antwoord op te hebben voor degenen die hun antwoord al klaar hadden...
Nou, ik ga nu even socializen met de man die naast mij zit te internetten, want die werkt voor Unicef en die vertelt net dat ze hier een afdeling gaan doorstarten. Ik heb hem alvast verteld wat wij hier doen, dus lijkt een zeer handig contact. Ik leer het nog wel, dat netwerken!
Groetjes van ons hier en tot mails vanuit Sorong waarschijnlijk!
Jurgen en Ellis
(en der Rudy)
(P.S. De dokter heeft geen groene smurries in mijn been gespoten; het heelt al goed en ik voel me kiplekker!)
-
03 Maart 2007 - 09:38
Leo De Zeeuw:
Prachtig verslag. Ik beleefde 10 dagen lopen van weleer weer helemaal opnieuw. Hoe is het met het M en K beeld? Heeft Barnabas het nog aangetipt? succes en groet, Lies en Leo -
03 Maart 2007 - 15:50
Stef16 En Xassie:
Er is er een jarig! mooie verhalen. klinkt allemaal prachtig en we hopen dat jullie er echt van genieten. En hug, ik hoop dat ze voor jou een varkentje aan het spit hangen. -
03 Maart 2007 - 23:58
Wouter Bronsgeest:
Fijn dat jullie tot diep in het Kebar gebied zijn doorgedrongen! Fijne reis naar Sorong. De SDSP-ers. -
04 Maart 2007 - 10:26
Ricky:
Hiep hiep.... gefeliciteerd Knurrie en wat een verhalen, ongelovelijk!!! -
04 Maart 2007 - 10:45
Gerritha:
Indrukwekkend verslag,succes in sorong.En Jurgen, van harte!!!Eric zit nu op Neils island,eindelijk rust,er is daar helemaal niets alleen prachtige natuur. Groet Gerritha -
04 Maart 2007 - 12:18
Leo En Andrea:
Gefeliciterd met je varjaardag , Jurgen en nog een héle fijne vakantie !!!!!
liefs oom Leo en tante Andrea -
04 Maart 2007 - 12:25
Fam Smit:
Jurgen van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Zijn jullie eigenlijk ook thuis op zondag 15 april. We zijn dan namelijk in Rhenen en wilde even langs komen. We horen het wel. Nog veel reisplezier
BeMiRoMa -
04 Maart 2007 - 14:49
Klarenda & Co:
En, op wat voor inheemse taart zijn de 30+ kaarjes uitgeblazen? Van harte gefeliciteerd Jurg.Semoga panjang umur dan sehat selalu!! Prachtig reisverslag (zat wel even met hartkloppingen bij aardbevingsrelaas).
dikke (verjaardags)zoenen van ons vijftal PS is er met al die wijzigingen in het reisschema misschien tijd vrijgekomen voor een tussenstop in Yogya? -
04 Maart 2007 - 16:36
Ole:
Wat spannend en fijn dat het goed afloopt! Super geschreven.
En dat Bir Bintang verboden is? Een schande. Is dat Islamkolonisatie?
Veel geluk en succes met het been,
Ole -
04 Maart 2007 - 19:18
Veenstra's:
Gefeliciflapsteerd!!! Alweer 33 jaren oud!!! Toch fijn dat jij elk jaar weer de eerste bent... We hopen dat je birtje gesmaakt heeft en gaan het straksjes natuurlijk nog wel even 4en, als je weer terug bent. HieperdepiepHOERA!!! Heel veel liefs, kusjes en knuffels van de Veenstra's -
04 Maart 2007 - 22:19
Keijsertjes:
Hieperdepiep Hoera! Al 33! En Ellie: een mooie taart gebakken gedecoreerd met roze slagroom met rozensmaak? we hebben anders nog wel een flesje over die we kunnen laten invliegen! Al doet het ons pijn er afscheid van te moeten nemen, we weten dat Jurg het heeeerlijk vindt! Dikke zoenen van ons, en Jurg speciaal voor jou: Sofietje zegt al 'Urg dada' tegen de tijd dat je terug bent, zegt ze echt 'Jurgen'. -
05 Maart 2007 - 04:54
Caro:
Schrikken van je been! En ook van de aardbeving!! Weet je zeker dat je in een gebied wil wonen waar dat jaarlijks voorkomt? Uhhh..
Hier alles ok Ellis. zag dat Clarenda het ook bleef vragen: komen jullie alsjeblieft nog ff in Yogya langs?
Liefs
-
05 Maart 2007 - 12:03
Hetty Broeders:
Lieve Ruud,
Veel plezier met je zoon en schoondochter op dit prachtige eiland. Het klinkt fascinerend, ben benieuwd naar je verhalen.
Plezierige verjaardag met zijn allen gewenst!
Liefs en groetjes,
Hetty -
06 Maart 2007 - 16:30
Jan-Peter:
Leuk om te lezen! Wat een avonturen en wat een gedoe. Welke groene smurrie bedoel je nu? Die met die wormpjes ofzo? -
08 Maart 2007 - 20:02
Carlijn:
He Jurgen en Ellis,
Wat leuk om jullie verhalen te lezen! Een enorm avontuur zo te zien! Jurgen nog van harte gefeliciteerd en nog een hele fijne vakantie samen!~
Groetjes
-
09 Maart 2007 - 10:55
Rianne Van Den Bosch:
Jeetje wat een verhalen!!! Geniet nog maar,maar dan zonder aardbevingen!!Wij gaan maandag naar Los Angeles en trekken naar San Fransisco, hoop dat het daar ook rustig blijft!!Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
