Eeuwige roem??

Hallo allemaal,
daar zijn we weer met een stukkie...

Vorige week zijn wij geinterviewd door de Gelderlander, samen met Ron en Yvonne uit Ede die sinds vorig jaar in Sri Lanka vertoeven om daar het een en ander van de grond te krijgen met de lokale bevolking. De Gelderlander was benieuwd naar hun en onze motieven om ‘in den vreemde’ mensen te willen helpen een beter bestaan te verkrijgen.
Resultaat van het interview is een uit de kluiten gewassen artikel in de krant die vanmorgen op de deurmat plofte, compleet met foto waarop Jurgen – in zijn eigen woorden – een ‘gerimpeld oud menneke’ lijkt. Wel netjes geschoren....dat dan weer wel.
Het volledige artikel is te lezen op onze site: www.kuku.nl.

We hebben het artikel uiteraard gelijk aan een kritische blik onderworpen en hoewel het een aardig beeld geeft van het uitvoerige gesprek dat we hebben gehad, zijn sommige van onze uitspraken niet overal even genuanceerd of zelfs wat uit de context geplaatst. Zo staat er ergens dat wij ‘graag meewerken aan corruptie’... Tja...dat is ietsje uit de context natuurlijk. De discussie ging over wat te doen wanneer een land barst van de corruptie. Er niet aan meedoen is 1 mogelijkheid, maar nagenoeg onmogelijk wil je bepaalde zaken van de grond krijgen of überhaupt in het land willen blijven. Er op een zo goed mogelijke manier mee omgaan, waarbij je probeert om het eerder te zoeken in diensten of evt. goederen in plaats van geld, is wat ons betreft een gulden middenweg. Natuurlijk houd je corruptie op die manier mede in stand, maar het is een utopie om te redeneren dat de corruptie ophoudt te bestaan op het moment dat jij als westerling besluit er niet aan mee te doen. Was het maar zo...maar soms heb je niets te kiezen, hoezeer het ook indruist tegen je gevoel van rechtvaardigheid.

Het gesprek was met name een bron van herkenning; hoe lastig het soms is je te bewegen in een land dat zo verschilt van Nederland, met complexe onderlinge verhoudingen, bureaucratie en mensen die – neem het ze eens kwalijk – een graantje mee willen pikken van het geld dat je als westerling nu eenmaal in je zak hebt zitten.

In de aanloop naar Papua hebben we steeds duidelijk voor ogen gekregen wat ontwikkelingswerk nu eigenlijk inhoudt. Een heel goed boek hierover vinden wij ‘Verstoorde aarde’ van Co Andriesse. Dit is een bodemkundige die o.a. in Papua heeft gewerkt en gaandeweg, met vallen en opstaan, ervaart dat wat wij hier ontwikkelingshulp noemen, lang niet altijd hulp is voor de mensen terplekke. Wie zijn wij om te oordelen dat wij het beter weten dan mensen die al eeuwen leven in en met de natuur? Moeten wij hun vertellen wat ze met hun land moeten doen? Hoe ze voor hun kinderen moeten zorgen? Wij vinden van niet. Wat wij daar gaan doen, is onszelf zo overbodig mogelijk maken. Iedereen verdient de kans om zijn leven zelf in te richten. Maar iedereen verdient ook toegang tot medische zorg en een bron van inkomen. Wij gaan nu naar een plek waar de kansen niet voor iedereen gelijk zijn: met de middelen die ons ter beschikking staan en daarbij vooral logisch te blijven denken, kunnen we daar hopelijk een verschil in maken.

De laatste weken zijn erg druk. Met recht een achtbaanrit op weg naar Papua...
Dingen regelen rondom de verzekeringen en belastingen; ons afscheidsfeest voorbereiden; telefoontje links, telefoontje rechts, nog even hier langs, nog even dat opsturen... Het vraagt behoorlijk wat planning, maar ach: dat overleven we allemaal wel.

Tot zover maar weer, we houden u allen op de hoogte!

J&E