Update nomor satu / Updeet nummero één

Hallo allemaal,
Vanuit een warm en mooi Manokwari hierbij ons eerste bericht aan het thuisfront.
We zijn nauwelijks een week weg en hebben al zoveel indrukken opgedaan.
Laten we vooral bij het begin beginnen…

De heenreis verliep zeer voorspoedig en eenmaal aangekomen in Jakarta huppelden we zo langs de immigrasi met ons kersverse visum. Direct na de douane troffen we Ruud die met enige vertraging net een half uur daarvoor was gearriveerd. We konden gelukkig nog net 3 plaatsen boeken in het vliegtuig naar Makassar (op Sulawesi) dat een half uur later zou vertrekken. In het vliegtuig raken we aan de praat met een Indonesiër die zich afvraagt waarom we in hemelsnaam willen doorvliegen naar Papua terwijl je in Makassar vakantie kan vieren… En bij navraag naar het vliegtuigongeluk van 2 maanden geleden, wordt er wat gelachen; dat was immers Adam Air en dit is Merpati…Midden in de nacht komen we aan in Makassar en konden we ons bedje in hotel Lestari in rollen. De volgende dag hebben we de vervolgvlucht naar Manokwari geboekt voor de dag erop. Dit hield in dat we in Makassar een dagje konden bijkomen van de reis en nog wat spullen konden kopen. We hebben Fort Rotterdam bezocht (en staan inmiddels op een dozijn foto’s van schoolkinderen die hier komen om hun Engels en Geschiedenis op te halen) en snorkelspullen en een camera-rugtas aangeschaft.
Na een korte nacht staan we met volledige bepakking klaar op het vliegveld van Makassar. Ook hier kijkt men bij de incheckbalie verrast dat we naar Manokwari willen. Een bezoekje aan het toilet op het vliegveld doet me ontdekken dat de hurk-wc nog altijd niet aan populariteit heeft ingeboet en uiteraard doe ik de deur op slot met een zogenaamde ‘schuifspijker’ bij gebrek aan deugdelijker materiaal.
Na een prima vlucht komen we aan boven Manokwari; we zien een blauwe zee, in de verte het Arfak-gebergte, waar we later deze maand nog heen zullen gaan, en heel veel groen. Het landen is een ervaring op zich; de landingsbaan begint eigenlijk waar de zee ophoudt; en dat zie je vanuit je stoeltje niet echt aankomen…. In de bagageruimte is het druk en warm en wachten we op de bagage; hier geen lopende banden en stoeltjes, maar gewoon de bagagekar die binnen wordt gereden en zoeken maar. Er dienen zich echter zgn. Bagagezoekers aan die deze klus wel even klaren. De onze is een kleine Papuavrouw die met gemak onze zware flightbag boven d’r hoofd tilt. We worden herkend door de taxichauffeur die Jurgen vorig jaar ook heeft ontmoet en we vertrekken naar de stad.
Onderweg kijk ik mijn ogen uit, voortdurend bewust van het feit dat deze eerste indruk we wellicht jaren zal bijblijven. Ik kijk met nog open vizier en ben slechts enigszins voorbereid op het aanzicht van Manokwari door enkele foto’s van Internet en van Jurg van vorig jaar. Ik zie kleurige huisjes, veel spelende kinderen (zelfs een paar op stelten met hun blote voeten) en veel, heel veel groen en bloemen. Ik denk dat ik me geen betere eerste indruk had kunnen wensen en dat beeld is tot op heden niet veranderd. De mensen zijn hier zo vriendelijk en voorkomend en we worden veel toegelachen. Vooral door de kinderen wordt er veel naar ons gekeken. Eerst verlegen, maar het ijs is snel gebroken als we teruglachen of rare bekken trekken.
Het laatste stukje naar het YAT-logement (Yayasan Alternativ Tourism) loopt de weg omhoog tussen het groen en de huisjes. Het YAT ligt prachtig temidden van groen en nadat de chauffeur een paar keer op de claxon drukt, komt Ibu Mien – de caretaker van het losmen – naar buiten gesneld. Ze haast zich om alles in orde te maken omdat ze ons pas de dag erop verwacht had. De luiken gaan open, de bedden worden opgemaakt en we lopen door naar de veranda met uitzicht op het groen. Dit wordt de komende weken onze thuisbasis en daar zijn we niet rouwig om… Even later komt Matias (onze gids) ons opzoeken in het YAT en niet lang daarna voegt ook Marten Watofa (contactpersoon van de SDSP en een zeer vriendelijke man) zich bij ons. Na een eerste kennismaking spreken we af voor de volgende dag om zaken te gaan regelen voor de komende maand.
De volgende dag spotten we bij de ingang van het YAT een duizendpoot, hier toepasselijk ‘kaki seribu’ genoemd. Het is een zwart beest van zo;n 1,5 cm in doorsnee en zo’n 15 cm lang. En uiteraard met heel veel pootjes. Hij zet koers naar onze slaapkamer, maar wordt door Bu Mien onverbiddelijk met d’r blote voet de voortuin in geschopt. Even later klimt ze met d’r 71 jaren één van de bomen in de tuin in om na wat ferme rukken een zuurzak op de grond te laten vallen. Om een uur of elf vertrekken we met Matias en Marten naar de stad om een surat jalan te regelen voor onze tochten naar het binnenland en om een chessna te charteren voor de reis naar Testega en de Kebar-vallei. ‘s Middags nemen Ruud en ik een kijkje bij Pasir Putih; het strand even buiten Manokwari. We komen aan bij een azuurblauwe zee en een vrijwel leeg strand, afgezien van de spelende kinderen en enkele gezinnen. We zijn een ware bezienswaardigheid en op het moment dat ik mijn fototoestel uit mijn tas pak, worden de kinderen in het water helemaal gek. Ze zwaaien en lachen en roepen dat ik hen op de foto moet zetten. Ik schiet een fantastische foto wanneer ze ineens vanuit het water recht op ons af komen rennen. Wanneer Ruud het water ingaat, kluwt het groepje kinderen als een troep mieren om hem heen. Totdat hij het water weer uitkomt zwemmen ze om hem heen en met hem mee; hem af en toe aanrakend vanwege zijn witte kleurtje. Hij mompelt af en toe ‘ pelan-pelan’ (rustig aan), maar dat maakt geen indruk. Ondertussen kan ik alles op mijn gemakje dobberend gadeslaan; ik ben blijkbaar minder exotisch. Na de eerste consternatie keert de rust aardig terug, al worden er nog regelmatig lachende blikken onze kant op geworpen terwijl de kinderen fanatiek aan het voetballen zijn.

De volgende dag gaan we inkopen doen voor onze trip naar Numfor, waar de familie van Matias woont en er gebouwd wordt aan een losmen. De SDSP sponsort diverse projecten op dit eiland, zo’n 9 uur varen met de ferry van Manokwari, zoals het losmen, benodigdheden voor de prauw, buitenboordmotoren, etc. We gaan naar de groenten- en fruitmark (waar we o.a. vaardig worden geholpen door een jochie van amper 5/6 jaar oud) en kopen in de supermarkt naast de nodige etenswaren een voetbal voor de kinderen van het dorp op Numfor. ‘s Avonds om 21.00 uur vertrekken we met de bemo (busje) naar de ferry naar Numfor. In de bemo worden we begeleid door harde muziek waarbij we ‘oh fuck that pussy’ en een techno-variant van ‘Oh, me so horny’ menen te horen. Dit alles onder een rood flikkerend lampje; een echte disco-bemo…
In de haven is het een drukte van belang. Op het bovendek zijn de kajuiten van de crew en deze kun je voor de duur van de reis gebruiken tegen een redelijke prijs. Benedendeks wordt er van alles vervoerd; baby-cus-cus, varkens, papegaaien en kippen, maar ook hele ladingen vis en kokosnoten. Bij zonsopgang naderen we Numfor en we zijn getuige van een prachtig zonsopkomst terwijl de aan boord aanwezige dominee met luide en heldere zangstem zijn gebeden door de luidsprekers doet schallen. We worden opgewacht door de vader van Matias met zijn prauw met buitenboordmotor. Ik ben de eerste die aan boord gaat en glij bij de laatste kei weg met mijn linkervoet. Gelukkig kan ik blijven staan met mijn rechtervoet en houd ik mijn rugzak (met camera!) droog, maar met mijn linker onderbeen schuif ik langs de kei en de schelpen die eraan zitten. Dit resulteert in venijnige schrammen op mijn kuit en één behoorlijke snee bij mijn knie. Onze EHBO-kit komt hier goed van pas, wanneer ik met Betadine en pincet de eerste schade opneem. Gelukkig heelt het redelijk goed en ik hou het goed in de gaten, want alles geneest hier in de tropen langzamer en is ontvankelijker voor infecties.
Met de prauw varen we langs de westkust naar boven, naar het dorpje waar de familie Rumbruren woont. We bekijken het losmen dat op een prachtige plek gelegen is. Het is nog niet af, maar er wordt druk aan gewerkt en alle materialen zijn aanwezig. De bedoeling is dat het in maart gereed komt. We verblijven bij de familie van Matias en brengen de nacht door op een tweepersoonsbed met boomschorsmatten als matras. De meegebrachte slaapzakken doen dienst als extra matrasje en hoofdkussen. Het is allemaal behoorlijk primitief, maar zeer gastvrij. De electriciteit gaat om 22.00 uur uit en dan is het behelpen met petroleumlampen. Omdat we alle regelzaken op deze eerste dag kunnen afronden, besluiten we om de volgende dag weer richting Manokwari te gaan. We zijn met de ferry terug gevaren; ditmaal overdag. Dat is wat minder comfortabel dan ‘s nachts vanwege de zon en wat ruigere zee, maar we hebben het ook ditmaal prima gered. Jurgen was al snel beste vriendjes met de crew; een hechte groep zeebonken die elkaar als familie zien, daar ze per maand maar 4 dagen bij hun gezin kunnen zijn.
En zo zijn we weer in Manokwari; overmogen gaan we naar Mokwam met de hardtop (soort landrover); dat belooft een bumpy ride te worden. Tot zover dus deze eerste update. We begrepen via de SMS dat in Nederland de lente is aangebroken, dus kunnen jullie hopelijk ook van de zon genieten. Wij zijn al aardig verkleurd en gaan qua kleurtje voor de Papua-style… Tot SMS-ens of mails!

Klarenda; helaas, helaas gaat Yogya niet lukken dit keer. Echt jammer, maar we redden ons programma waarschijnlijk maar net. Mocht het nog veranderen, dan laten we dat zo gauw mogelijk weten, maar reken er ajb niet op hoezeer we ook weten dat we welkom zijn. Liefs!

Salam dari Manokwari,

Jurgen en Ellis en (tuut-tuut-tuut) de groetjes van Ruud